Lezen

Dante Alighieri op zaterdagochtend

Deze ochtend, zo rond halfnegen, stond ik in pyjama de deurmat te stofzuigen. Plots was ze daar: mijn eerste Grote Existentiële Gedachte. Is dit het nu maar? Is het leven niets meer dan to do-lijstjes afwerken en leuke dingen doen? Is het één grote “bezighouderij” op repeat tot het plots of minder plots gedaan is? Ik schrok ervan, deed instinctief een stap achteruit. Shit, dacht ik, dit lijkt wel het begin van een midlife crisis. Nu moet je weten dat ik pas 39 ben. Er zijn zelfs nog drie volle maanden vooraleer ik een nieuwe voordeur krijg. Ik vind mezelf nog lang niet oud, maar zeker ook niet jong meer. Ik voel me mossel noch vis. Eerlijk? Die midlife crisis had ik nu nog niet verwacht. Ik verwachtte eigenlijk er nooit één te krijgen. Ik ben namelijk best tevreden met mijn leven. Mijn job en financiën zijn op orde en mijn relatie zit goed. Bovendien heb ik een lieve familie, enkele betrouwbare vrienden en interessante hobby’s. Geen reden tot klagen, zou je zeggen. Toch? Maar goed. Het is wat het is. De vraag is nu : wat moet ik ermee? Als ik een man was geweest, zocht ik me misschien een jongere vrouw. Zo’n blonde bimbo met dikke borsten, lange nagels en een dikke laag plamuur op het gezicht. Zo’n Kim Kardashian look-a-like uit de boekskes. Helaas. Biologisch gezien ben ik een vrouw en identificeer ik me ook als zodanig. Bovendien voel ik me 100% hetero. Een jongere vrouw zoeken is voor mij dus geen optie en een jongere man zegt me niet veel. In de relatie met mijn 11 jaar oudere partner ben ik eerder zijn midlife crisis want ik ben die jongere, blonde vrouw. Helaas ben ik half werk want over dikke borsten en de looks van Kim Kardashian beschik ik niet. Misschien moet ik dan toch maar een tattoo overwegen? Op zich is dat geen slecht idee. Alleen weet ik niet goed wat en waar. Wie me kent, weet dat ik nu niet bepaald van de impulsieve beslissingen ben. Ik besluit dan ook nog wat te wachten. Plots schiet de eerste zin van Dante’s Divina Commedia door mijn hoofd: Nel mezzo del cammin di nostra vita, mi ritrovai per una silva oscura. Misschien sta ik in de schaduw van één grote boom en blijft het bij die zaterdagse gedachte. Misschien verdwaal ik steeds verder in een groot en donker woud en worden mijn gedachten steeds complexer. Wordt ongetwijfeld vervolgd...

Melanie Huyghe

21 2

Ontvanger#novembervers2024

Ik ben één van de velen in de kast, een ranke stevige in glas, waar vreugde blijheid en troost in past, het recipient, dat ontvankelijk leeg, ootmoedig wacht . Ik ben degene die wacht om met takken en bloemen te worden gevuld die zich laven tot hun volste pracht. Met liefde geschikt houd ik ze vast, de stengels, goedschiks of doordacht. Vaak verrast ben ik de dankbare ontvanger die niets verwacht. Ik ben de vaas in de kast.

Alma lavado

1 0

De onmogelijkheid van een idee

Een idee streeft hierbij naar zichtsverlening maar het tegendeel daarvan is een tekst de contradictie tussen zicht en tekst, moet dat de oorsprong van poëzie zijn? waarom bestaan er dan meerdere lezingen? In het verleden weet men dat nu in de toekomst reprocieert men dat nu waarom moesten wij dan bestaan voorbehouden voor het heden? de mogelijkheid van nostalgie is het voorbehoud van een herinnering voor het gebeuren van het verleden Een idee is de anticipatie van een voorspelling voor de toekomst Nu is dat niet langer de contradictie van het heden

Robijn Bodijn

11 0

Concept

ik ben geboren in 1993 en dat is nu het taalkundig synoniem voor geboorte Poëzie als analyse voor de grammatica Waarom is grammatica dan geen behoud voor begrip De resultaten zijn bekomen Differentiatie is nu het concept 1993 als het taalkundig tegendeel van geboorte Er was geen bevruchtiging voor mijn eerste woorden Is het daarom dat ik ooit zal sterven God? Omdat er geen concept is voor mijn nageboorte?

Robijn Bodijn

7 0

Gejoel in Babylon

en het was tijd om op te staan wat vlijt te schenken aan een luie dag de zwarte man was ooit de duivel vuil gezicht zo naast die man met baard ikzelf ik ben een specht met vlechtjes ik kom uit een toverbos waar niemand alle kleuren kent straks dan vlieg ik naar dat mensenfeest de kinderen zullen ballonnen dragen ik ben een beest ik ben zeer wreed ik zal de lucht verjagen uit de uren gaten boren in een kerk met toren hij mag ineenstorten de ganse stad omdat het groen bevolen heeft dat zij met hun beton, gejoel in Babylon een keertje mogen zwijgen geen geschenkjes krijgen lief, mijn schat ik heb gedroomd dat ik die vogel was die niets meer redden kon die uit het struikgewas tevoorschijn kwam de wereld invloog als een kind en op een dag daar bij die schouw een popje vond het was een ding met houten kop nog niet doorboord het zweeg, had nog geen valse stem #novembervers2024

Bernd Vanderbilt

9 0

Waar de tijd met de herfst danst

Hier deint de tijd, zo zacht, zo traag,op herfstige vlagen, een gouden behaag.Het blad dat valt, vertelt een verhaal,van zomer die wijkt in een kleurig kabaal. De wind streelt het gras, fluistert een lied,een melodie die met stilte vervliedt.De bomen buigen, gedragen door rust,terwijl de aarde zich zachtjes berust. De mens, die haastig de paden betreedt,vertraagt zijn stappen, het leven vergeet.Een adem, een pas, de geur van het hout,een ritme dat volgt, waar de herfst ons ontvouwt. Mist omarmt de velden, loom en teer,en roept ons naar binnen, bij haard en sfeer.De zon, vermoeid, kust de horizon,haar gouden glans, een stille resonantiebron. Hier deint de tijd, geen haast, geen strijd,de mens wordt gedragen in kalme tijd.De herfst fluistert zacht, en nodigt ons uit,om te luisteren, te leven, tot de winter besluit.

Guy Van Damme

27 0

SITTING IN THE FOG

Koen Vlerick

7 0

Herfstgezang

repetitie van ‘t koor in een park vol herfstkleuren - het regent blaadjes

Margaretha Juta

2 0

#NovemberVers 2/2024 - het oog in de storm

zich tot rust ruiken in de geur van de nachtrozen in haar tuin geluk opgraven kreten fluisteren met de kastanjebladeren luchtbellen krassen in dit gestolen moment flashbacks zonder gezicht een schaduwenspel bij maanlicht in de storm de kastanjeboom kijkt toe en zucht

Fatiha Berrazi

21 2

Forest run

Onder het onme-telijke bladerdak door-kruiste ik het woud #haiku#haiga#novembervers2024

Arabella Renée Rosée (A.R.Rosée)

8 1

Haakwolperspectief | #NovemberVers2024

Je haakt een hoes om je stekels te bedekken Je zenuwen rafelen dus ik ook Zacht spoor ik je aan mij niet kapot te trekken Vergeef jezelf toch die verkeerd getelde strook. Je grip is zo sterk dat ik ontsteld loslaat Verstijfde stokjes volgen elkaar op Pin jezelf niet vast in een verwachting van maat Het leven is meer dan een kromme speldenknop. Volg het patroon tot de herhaald ontspannen staat die je zo vastberaden werd beloofd Knoop met felle kleuren het liefste al mijn draad tot een heel warm net voor de bijen in je hoofd.

Minerva Cerridwen

9 1

Toezichthouder van dienst

Achter de aangedampte ramen raast de woelige wind, snokt hij weifelende gele bladeren van hoge bomen, beuk en berk. Tussen statige torens links en zielloze glaspartijen rechts pronkt buiten het laatste uitbundige groen in een grijze waas. Nat gordijn. Striemende detailwisser. En daar zitten ze. Dertig, met hoofdtelefoons achter een muur van opgelichte schermen, onder een zwevend ballet van kille TL-buizen. Op het vaalblauw gemarmerde linoleum staar ik naar een verloren snipper uit een onbekend verleden. Hier gebeurt het. Hier tussen afgeleefde lichtgrijze blinden en verdwaalde marineblauwe monstergordijnen die hoger reiken dan de reusachtige dubbele lokaaldeur. Hier waar slechtgeplaatste Korintische zuilen het hoge plafond dragen en loshangende kabels leiden naar niets. Hier aan deze nephouten banken zwoegen ze op zichzelf, schrijven ze geschiedenis voor hun eigen toekomst. Hier wacht ik. Wachten tot het wilde waaien stopt en het laatste scherm zal doven.

katriendeschrijver

6 0

Theodora

en dan vroeg ik: god, bloed je hart ook zo en hoe stelp je haar dan ik print mijn pijn gewoon uit en stuur ze dan terug naar de afzen der god... zo doe je dat dus

Eliot

16 2

Noorderwind

Drijvend op de lucht Waaien wolken ongeremd Zuidwaarts blaast de wind.

katriendeschrijver

8 0

Newton

Op een dunne tak nestelt een kraai voor de nacht Als ze maar niet valt.

katriendeschrijver

2 0

Echte Vriendschap

Vriendschap,een stilte die klinkt,een blik die spreekt,een lach die zingt.Geen woorden nodig,alles gezegd,een band gesponnen,teder en hecht. Stilte.Soms zegt niets alles. Het is de zon in een grijze lucht,de warme hand na een koude zucht.Het is vallen zonder bang te zijn,want vriendschap vangt,zacht en fijn. Zon.Een straal, precies waar je hem nodig hebt. Soms als vuur,vlammend en fel,soms als water,kabbelend en snel.Soms als een zeildat de storm doorstaat,en dan weer een havendie rust verraadt. Vuur.Verbrand nooit, maar verwarm altijd. Maar altijd daar,in diepe grond,een wortel die groeit,gezond en rond. Grond.Waar alles begint en blijft. Je deelt het zout,de tranen, de pijn,maar ook het zoetvan samen zijn.Het is een schaduw die met je mee beweegt,een kracht die zelfs in stilte leeft. Zout.Tranen voeden meer dan ze breken. Echte vriendschap kent geen tijd,geen afstand, geen ijdelheid.Ze danst door storm en eeuwigheid,en blijft,altijd dichtbij. Altijd.Wat blijft, stopt nooit.

Guy Van Damme

33 0

Allerheiligen met vertraging

Joe Dassin begint te zingen en mijn lijf verkrampt onder de spanning. De dikke smeer mist kleurt alles grijs en dekt mijn courage toe. Ik deed er goed aan om Allerheiligen te laten passeren, maar toch voelt het als verraad om niet tijdig langs te komen. Het bloementapijt van zij die zich wel aan de sociale conventie hielden biedt troost. Zowel mijn innerlijke cynicus, als de mistige smurrie leggen de duimen voor de schoonheid van begraafplaats Hoog Kortrijk. Dit is mijn heimat, mijn aardrijkskundige schoonheidsbeeld. De stiekem gewilde emotionele expressie is straks hopelijk op de afspraak. Met mij gaat het niet altijd even goed en een welgemikte emo-uitbarsting opent misschien een blikje catharsis. Dan mag het hier wel niet te druk zijn, maar vandaag zit de eenzaamheid-bekijks-ratio gelukkig goed. Een beetje volk dat ook aan laat-Allerheiligen doet, bevordert de dramafactor en verhoogt de kansen op een potje veilig, publiek snotteren. ‘Et si tu n’existais pas. Dis-moi pour qui j’existerais?’. Net als acht jaar geleden in de Sint-Janskerk grijpt de zin de essentie van je bestaan. Je bestond voor de ander. Decennialang ten dienste van, al lang voordat er van ons sprake was. Na de vroege dood van je moeder woog de last van je familie op je hoogintelligente schouders. Meteen zwaar genoeg om een torenhoog academisch potentieel te doen inzakken. Je intellect ontwikkelde zich koppig zijwaarts naar vernuftige scenario-ontwikkelingscapaciteiten, die elke situatie konden omtoveren tot een angstbron. De uitzondering op de regel dat familietrekken een generatie overslaan. In de paplepels liefde zat een angstig bijsmaakje, dat de zoetheid niet verdoezelde maar voor papa en ik zwaar blijft wegen. Als kuiken piepte ik zorgeloos in jouw nest waar ik voor eeuwig wilde blijven. Nergens was het zo goed als onder jouw vleugels. Bedolven onder verwennerij was de kust altijd veilig. Enkel met flashbacks en mentale graafwerken kan ik ook jouw zwaarte oproepen. En dan komt er altijd spijt. Spijt dat ik niet sterk genoeg was om de bubbel der onschuld te poppen en naast je te komen zitten als je alleen weende in de keuken. Je zou het ongetwijfeld toch niet toegelaten hebben. Zorgen voor, was de taal van de liefde, en in jouw keuken kwam alles heet op tafel. Meestal met bruine saus en zelfgedraaide kroketten, die we met je iconische plastic patat-in-worstjesdraaimachien samen duwden. Het knersend geluid van je elektrisch mes dat het bord raakt nadat je door het gehaktbrood sneed, is mijn audiologisch equivalent van een liefdesverklaring. Ik kreeg van jou de liefde voor alles dat ‘Goe!’ en ‘Lekkre’ is. Dat is bijna zo smakelijk als je hutsepot of gestoofde wortels, of rare puddingskes als dessert. Je was een oerkracht. Vanuit de schaduw van je huwelijk had je alles gesnopen. Je hoefde de cocon niet te verlaten om de wereld te begrijpen. Ondertussen op het kerkhof blijven de grote emoties uit en borrelt ontgoocheling en frustratie. Ik zie haar toch graag? Ik tuur in de verte, richting de Aalbeekse velden om hopelijk aan boord van de HMS Joe Dassin richting vervoering te varen. Maar zoals het krokettenmachien blokkeert als je er teveel puree doorperst, ben ik aan het forceren. Ik laat los en rust mijn handen op de koude grafsteen. Onze familie week altijd af van de norm en ook op de laatste rustplaats blijven we trouw anders doen. Meme’s blok graniet is de enige met een inkeping waar papa, plantjes heeft ingeplant. Geen conformerende, kleurrijke ruikers maar een ogenschijnlijk banale bodembedekker. Ongetwijfeld met een diepere betekenis en symbool voor de gedeelde plantenliefde tussen papa en meme. De grootste match tussen mijn grootouders was tussen mijn meme en de ‘Dujardin’-familienaam. Gaandeweg kom ik los en neemt mijn bewustzijn een hemelwaartse helikoptervlucht. Ik zweef over mijn jeugd en denk aan haar huwelijk, dat in de laatste, verduisterende dagen toch liefdevol bleek, toen pepe zich door de dreiging van verlies ontpopte tot je rots in de branding en als een trouwe hond zes jaar naast je bed zat in het rusthuis. Hij maakte mee hoe die rottrombose langzaam je karakter uitholde en je steeds explicieter de rekening voor al zijn stoten vereffende. Toch bleef hij met legendarisch optimisme, goesting en gusto boete doen. Tot het einde. Op vijf mei 2016 stonden drie generaties Dujardin in kamer 208 van RVT De Korenbloem rond een leeg ziekenbed. Ze verloren hun meme en moedre na een te lang uitgerekte achteruitgang. Hier zag ik voor het eerst mijn vader, zijn vader omhelzen, misschien voor de eerste keer ooit. Een eenrichtingsverkeerknuffel, want pepe was te verdoofd. Ik twijfelde of dat soort intimiteit tout court tot zijn mogelijkheden behoort. De hemel ontdoet zich ondertussen van smurrie en de zon mengt zich in het debat. De meteorologische plotwending doet mijn interne cynicus nog even roeren, maar het gebeurt toch. Ik breek. Het is altijd een opluchting dat ik het fysiek nog kan.

GinDin

0 0

Decemberbloemen

mijn novembervers over decemberbloemen chocoladeletters weet het pietje eet zo graag dat everzwijngehakt bestrooid met vers gemalen hoop twee mieren slapen op de onderkant van het gevallen blad er overleeft zowaar een vlinder deze winter diep in mijn kalender rust hij braaf de laatste olifant is heel voorzichtig opgevouwen onder zeventien november grijs en vrij alleen nog één zo'n dag dan komt hij schimmelpaardje rijdend mandarijnen klievend zuur spat in mijn ogen echt ik ween nooit meer op mijn gemak want alles is vandaag gehaast de sint de dood het krentenbrood moet snel eruit de oven is gereserveerd voor de crematie van een kinderhoofd ik plet mijn bange dagen kneed het deeg tot speculaas ik vraag de bakvorm mild te zijn wanneer een traan zich in het vuur begeeft #novembervers2024

Bernd Vanderbilt

5 1

Rustplek

Breng me naar de bloemenweiden Waar ik me in het lange gras Even weg kan laten zinken Zo kijk ik naar de blauwe hemel Naar de vormen in de wolken Die telkens verder slinken Breng me langs de hoge bomen Waar de bladeren in de wind Als een melodie weerklinken Dan hoor ik ook de zachte tonen Van gevleugelde vrienden Die met hun lied elkaar verlinken #novembervers2024

Emmy

9 1

Het tegendeel van poëzie

Groottemeasurering sinds stilte tot spreken Probeer ik mijn interactie terug te bereiken De bedoeling Het tegendeel van poëzie is spreken Ik ga verder met de bedoeling Letterlijk Het implicaat De vertaling sinds nalatigheid tegenover onderwerp Is de volgorde verkeerd door dezelfde wereld Ik ben wederom vergeten en vergeten te schrijven Ik ben een onthoudingsvorm van mijn eigen lichaam Het tegendeel Het stoot mij af dat U tot mij spreekt Geluid is de dood van mij u lichaam Ik ben niet langer uw tongval Interactie Voor altijd zullen wij twee paden betreden Want U bent echt niet nodig voor uw lichaam Geest Poëzie is het liaat tussen tong en spreken Ik word mens, de naam voor mijn lichaam

Robijn Bodijn

9 0