tussen de bomen een groep vreemde standbeelden; rookzone in 't park
A love/ hate story based on what Lindsey Buckingham and Stevie Nicks share (Fleetwood Mac style) Into the darkness of an all consuming fire We went And the flames were dancing around us like dying flowers in a field without a moon and stars at the almighty night sky We lay Next to each other Thousand miles apart As it always was He opens his mouth Doesn’t speak with words He feels what he says She laughs Doesn’t speak with words She feels with her soul Undeniable damned connection Cursed or blessed Or worse Both Laughing together Crying together But thousand miles apart As it should be, shouldn’t it? Do not want to make you sad Or confused ‘Cause that’s what you do Don’t want us fighting We make eachother depressed Sometimes Hate it He opens his mouth Doesn’t speak with words He feels what he says She laughs Doesn’t speak with words She feels with her soul And now the fire curses us Not with words, but with deeds Our hair falls out Our mouth become toothless We fall into the darkness The wind blew the flames out And rain pours suddenly out the sky And with the rain you’re washed away He opens his mouth Doesn’t speak with words He feels what he says She laughs Doesn’t speak with words She feels with her soul And with the wind I’m blown away ‘Till next time We whisper And grin
Ons was: niet veel meer dan verhalen. Zin vol stenen, beschutting tegen kletteren -de anderen. Klankkunstkoterijen, daar, waar woorden betekenis loochenen balanceerden wij. Op het on-ver-haalbare. -steen
Ik dacht dat ik over u was dat ik genoeg had geweend zakdoeken vol dat ik genoeg tranen had verspild Ik dacht dat ik terug in mijn bad kon liggen kijkend naar een serieke op de laptop naast het bad en dat ik wel oké was. En dan ineens popt uw gezicht weer in mijn gedachten op en overvalt mij dat gevoel dat mij misselijk maakt omdat ik uw gezelschap mis En heel efkes wil ik mij in mijn bad laten zakken en het water zijn werk laten doen om die pijn niet meer te voelen Maar t’is oké. Ik ben oké. Denk ik.
Het is wél mogelijk. ...om te accepteren wat onveranderbaar lijkt. ...om een keuze te maken voor een weg wat niet toegankelijk is. Nee, niet met de schoenen die je draagt. Verander de schoenen en als je dan toch bezig bent... stap eens in de schoenen van die ander... ..en ontdek.
Krassende nagels Hopeloos gepiep Uitgezakte navels Alleen nog maar bijtende, happende ravels Recht en scheel Zij bevuilt haar dwangbuis en schreeuwt Het was al veel
de zon gaat onder haar licht schijnend op mijn boek - vaste plek in bieb
Mama, ik mis je Net daarom Wil ik je niet zien
de straat automaat verkoopt alleen maar ijsjes schuilen voor de sneeuw
op gedichtendag lag ik met mijn nicht in bed wij waren bloot zij sprak gij kloot raak mij niet aan ik houd van haar zoals de wolven van de maan ik heb nooit opgelet gevoeld hoe zacht zij is ik vroeg aan haar mijn schat waarom spreekt men van hem manneke maan terwijl een vrouw daar schijnt zij heeft zowaar een krater voor mijn dolend hart gij rijmelaar onnozelaar gij brandt altijd zo nodeloos een kaars voor mij de dwaas gij krast verwoed te zachte lijnen in mijn vel ik word bijna onwel gij durft mij te begeren voer zijn voor het niets de roos in mij verlangt naar dorenloze madeliefjes schrijf mij iets desnoods twee infantiele briefjes die ik met mijn handen vingers tanden scheuren kan ik houd niet van dwaze bevrediging gij zult altijd naar mij verlangen moeten als een zebra naar een strepenloze einder rep en rein onaangeroerd uit de reeks 'Roeland Wittebolle'
Het bruine herfstblad waait op doorheen de straat. Een wispelturige wind? Of was het een voorbijrazende wagen? Ontelbare soortgenoten, zonder een woord, zonder een blik. Terugkerend naar de baarmoeder van Moeder Aarde, dwarrelt het neer op Haar fijnkorrelige laag. Ooit verdor ik als een herfstblad.
wees niet bezorgd jonge dame in de tuinde twee eiken achter jou gaan zo slapenze hebben mossen en takjes als wapenvoor je het weet lig ik weer in het duin wat de bomen zien vatten ze samen in schoonheid en een superieure prentmijn duinen blijven voor hen onbekendtoch passen zij ook achter de ramen hun grieven en grillen ken ik nog nietal kerft de winter in hun strakke bastenen laat ze treurig op een foto achter de tuin is voor hen aantrekkelijk gebieddie ze op het doek zet met haar kwastende knoestige eiken lijken nu veel zachter
Langs de stille oever aan de waterkant eindeloos wachtend, hunker je naar een nieuw melodie. Mijmerend in de glinstering van het onzichtbare mysterie fluister je helder en hoopvol jouw eeuwenoude levenslied. Huiver niet langer, de wereld is vol magie
Vrij recht Schaatst ze over barsten Op gladde spiegelplekken durft ze soms een bochtje maken Dan steekt ze haar tong tussen haar tanden En als ze in Scheve Ningen Schaatst Rijdt ze Het mooie pak ijs Totaal Los
’t Is een noeste werker Het zweet parelt van zijn gezicht En ook al draagt hij Gewichtige zaken Toch gaat hij geen Afgunst braken Ook zij schuurt naarstig Alle scherpe randen En zet haar tanden In verbetering Ze schrobben Zelf en heb Zucht Van zich af ‘k Vind het straf Niet plamuren 't blijft bij schaven, schuren En toch Blinken ze zo schoon Onder binnen vallende zonne stralen (inspiratie te danken aan de schilderkunst van Caillebotte)
Fladder, vlinder, bloemenpluk De bij zoemt neer van zon tot zomer Flits, fiets, picnickmand één fles, twee glazen, hand in hand Een zoen stijgt op uit korenvelden weerklinkt je naam als echo in mij
Straks marcheren horden bottines in de stratenwaar onze jongens -die nog kinderen zijn-voorheen zorgeloos speelden. De melk en honing die ons toekomtreikt niet langer tot de hemelnu donkerder wolken als storm in versneld tempoop ons neerdalen. Bereid u voor op oorlogstrijd moet er zijn.Bevrijd van het juk van goed fatsoen blazen de hondenfluitjes steeds genadelozer. We zien de fuiktoch duiken weer-hoofd vooruit-in. Wie begint iemand uit te sluiteneindigt uiteindelijk alleenomringd door grafstenen waarop geschreven staat:“ik wist nergens van”.
de poedersneeuw die op mijn gezicht valt doet me verjongen
ik neem mijn pen, kruip erin om mijn emoties op te schrijven in een woordenstroom, tot de inkt droog is..en mijn tranen ook.
huis vier muren en een dak als jij daar bent thuis
