Lezen

Racisme kan van mij part den hoogste boom in

Beste Vlaanderen, Racisme is niet makkelijk uit te leggen, want het is juist zeer complex. Het kunnen kleine onschuldige gebeurtenissen zijn die tot schrijnende zaken en gevolgen lijden. De oorzaak hiervan zijn racisten. Een racist is iemand die zijn eigen ras verkiest boven een ander ras op basis van godsdienst, huidskleur, afstamming,… Dit HAAT ik aan onze maatschappij en daarom schrijf ik hier een brief over voor te laten weten dat niet allen ik maar nog veel mensen hier niet achter staan er iets aan willen doen. Ik zal beginnen over iets wat vriendinnen er ik hebben meegemaakt. U kent waarschijnlijk wel Vlaamse Belang awel daar heeft het mee te maken. Dus een vriendin van mij Liza heeft een andere huidskleur. En op een dag stond er een lid van deze politieke partij flyers uit te delen. Haar vriendinnen dus ook Liza komen samen uit school. Wat doet de persoon die geeft alleen aan mij en een paar andere vriendinnen een flyer en niet Liza! Waarop Liza zegt “En ik?” waarop hij antwoord “Jij krijgt er geen!” Dit is puur racisme, Liza kreeg er geen omdat zij een andere huidskleur heeft. Vinden jullie dat oké? Nee toch? Racisme bestaan jammer genoeg al heel lang. Het was vroeger altijd de blanken die het goede deden en alles mochten. Denk maar aan de kolonisatie waarbij Belgen ja wij Belgen mensen uit Congo gingen halen om als slaaf in Amerika te gaanwerken. Waarbij ze tijdens de toch naar Amerika nog is afgrijselijk werden behandeld en daarna werden verkocht als slaven op een markt. Zo kan ik wel nog een aantal voorbeelden opnoemen over racistische gebeurtenissen in het verleden. We denken nu  zo extreem is het allemaal niet meer, maar dat is het wel. Het is nu op andere vlakken bij ons, vooral vooroordelen waardoor deze mensen veel minder kansen krijgen en minderwaardig worden behandeld. Iedereen heeft vooroordelen dikke mensen zijn lui, dakloze zijn profiteurs,… Soms moet je is beter nadenken waarom is die zo. Voor je direct een oordeel over iemand klaar hebt. Iedereen is gelijk en heeft gelijke kansen zo staat het geschreven in de wet maar in de maatschappij is dat NIET zo. Werknemers gaan bijvoorbeeld vaak iemand rapper op sollicitatie laten komen met een Belgische naam. Dit heeft een meisje bewezen ze had eerst CV gestuurd met haar echte naam die buitenlands klonk en dan met de naam Laura. Alleen Laura mocht op sollicitatie komen. Dit bedoel ik met vooroordelen maar als je goed nadenkt weet je ook dat dit puur racisme is. Waarom worden mensen beoordeeld op hun afkomst en niet op hun capaciteiten, gewoon omdat ze een andere huidskleur hebben of een ander geloof? Ik zal dit nooit maar ook nooit begrijpen.   Wat we hieraan kunnen doen is geen vooroordelen hebben. Dan is er automatisch ook geen racisme meer, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Ik denk niet dat het mij zal lukken om iedereen hun maindset te kunnen veranderen. Alleen gaat dat niet en met een paar ook niet. Je moet al met duizenden, miljoenen zijn omdat te kunnen oplossen! Het is wel al beter dan vroeger geworden, maar ik denk dat er altijd racisten zullen blijven rondlopen, waarbij je nooit hun maindset gaan kunnen veranderen. Als we altijd bij deze acties gaan blijven protesteren, hoop ik dat er altijd meer en meer mensen gaan inzien dat ze fout zitten. En hierbij hun gedrag gaan aanpassen. Ik hoop Vlaanderen uit het diepste van mijn hart dat jullie uit deze brief kunnen afleiden dat racisme niet kan en mag getolereerd worden. Het moet echt veranderen,  dat is beter voor de maatschappij en voor ons zelf. Zo kunnen we iedereen aanvaarde hoe die is, wat die doet en waar hij of zij in geloofd en daar geen probleem mee hebben. En als we dat kunnen, kunnen we iedereen gelijke kansen geven. De wereld zou er zoveel mooier van worden en iedereen zal er gelukkiger van worden! Samen tegen racisme #BLM! Groetjes Floor De Ridder  

deridderfloor
0 0

deelname brief van Vlaanderen

Beste, Mijn deelname is een videoboodschap, verstuurd via mail.

thibodelaet
13 0

Brief aan Vlaanderen met ...

Beste Vlaanderen Er is heel wat dat mij stoort aan Vlaanderen en ik vind dat er een aantal dingen moeten veranderen. Dit gaat van mentale problemen tot de voetpaden en zo kan ik nog een eindje doorgaan. Ik woon in Londerzeel en Denderleeuw en bij beide gemeentes stoor ik mij enorm aan de voetpaden. Zelf vind ik dat ze er heel slecht bij liggen. In beide dorpen zijn de voetpaden veel te smal en de stenen liggen alles behalve gelijk. Hoe vaak ik al bijna op straat liep doordat het voetpad te smal is, is onbeschrijflijk. Dit heb ik vooral als ik aan het stappen ben in het dorp van Londerzeel. Ook ben ik al heel vaak bijna gevallen op het voetpad door dat alle stenen door en op elkaar liggen. Een kennis van mij is een keer in het dorp van Londerzeel gevallen, waardoor haar bril kapot was. Persoonlijk vind ik dat de voetpaden breder moeten en veiliger om te stappen. Waar ik het ook heel moeilijk mee heb, is dat er heel weinig gedaan wordt voor mensen die het psychisch zeer moeilijk hebben. Meestal staan ze er helemaal alleen voor. Ik heb al zeer moeilijke tijden achter de rug en nooit heb ik het idee dat ik ergens terecht kan. Natuurlijk kan ik bij iemand terecht, maar voor sommigen is dit helemaal niet voldoende. Naar een psycholoog gaan is niet altijd evident voor iemand, want het kost ook redelijk veel geld en niet iedereen kan zich dat permitteren. Naar mijn weten wordt er ook niet veel georganiseerd voor mensen die het moeilijk hebben. Ik vind dat er dan ook meer zou moeten gedaan worden rond mentale problemen. Dan spreek ik over evenementen waar jongeren en of volwassenen naar toe kunnen om hun gedachten te verzetten, en hun hart kunnen luchten bij iemand die ze niet kennen. Dan kom ik op het volgende dat er in Londerzeel heel weinig plekjes zijn, waar ik en mijn vrienden ’s middags kunnen eten tijdens  school. Ik heb het dan ook over, wanneer het heel slecht weer is. Meestal zitten de cafés in het dorp helemaal vol en is er geen plek meer waardoor je buiten moet zitten. Dat is zeker niet leuk als het regent, sneeuwt of hagelt. Het andere probleem kan dan ook weer zijn dat je geen geld hebt om een drankje te kopen, waardoor je wel buiten moet zitten. Ik vind dat er meer plekjes moeten zijn waar je binnen op je gemak kan eten en dus niet in het slechte weer moet zitten, of moet betalen om iets te drinken. Dit is helemaal niet alles dat me dwarsligt. Maar ik hoop vanuit het diepste van mijn hart dat hier zeker iets aan wordt gedaan. Dat de voetpaden veiliger worden, dat er meer mensen met mentale problemen geholpen worden, dat er eindelijk plekjes zijn waar we kunnen eten als het slecht weer is. Laten we samen Vlaanderen beter maken. Met vriendelijke groeten Britt Van Tricht

BrittVanTricht
7 0

10 oktober = Dag van de Kleinkinderen

Graag bied ik bij deze een voorstel aan: laten we van 10 oktober (10/10) jaarlijks de “Dag van de Kleinkinderen” maken! Op die dag geven oma’s en opa’s (eventueel eenvoudige en zelfgemaakte) geschenkjes aan hun kleinkinderen...  Omdat ze voor ons 10 op 10 waard zijn!   VOOR MIJN KLEINKINDEREN   Er is Zo heel erg veel Zo heel erg mooi Kijk Wereld is van alle kleuren Twee lijntjes snottebel een groot gebeuren   Er is Zo heel erg veel Zo heel erg mooi Voel Zonnetje schijnt lekker zacht Op jullie armpjes en beentjes Op jullie neusjes en teentjes   Er is Zo heel erg veel Zo heel erg mooi Hoor Hartjes kloppen boem boem boem De bijtjes maken knap gezoem   Witte wolkjes glijden hoog voorbij Meisjes en jongens zijn nu samen blij Gaan hand in hand in hand Op het gras en op de paadjes Langs de bloemetjes en de blaadjes   Niet minder dan een vrolijke vlinder Danst fraai van hier naar ginder   Er is Zo heel heel erg veel Zo heel heel erg mooi Maar opa weet wat aller-allermooist is: De glimlach op jullie gezicht Nu mag dit gedichtje dicht                                                             Koen Vlerick De Pinte

Koen Vlerick
25 1

Vervuiling door het vervoer naar school en werk.

Beste Vlaanderen,  Ik vind het verschrikkelijk dat er zo veel vervuild wordt door het gebruik van auto’s. Zelf ga ik dagelijks met de fiets vanuit Leest naar school Virgo Sapiens dat in Londerzeel gelegen is. Dat is een goede 12 km en dat kan wel 30-40 minuten kosten van mijn tijd. Fietsen naar school of eventueel naar je werk is natuurlijk perfect voor het milieu want je vervuild namelijk niet. Wat is dan eigenlijk het probleem in Vlaanderen als we kijken naar de vervuiling van ons milieu. Dat probleem is zeer simpel om uit te leggen. Tegenwoordig rijdt slechts 25 % van de jongeren en kinderen naar school met de fiets. (https://www.standaard.be/cnt/dmf20140821_01227722 ) En dat is feitelijk een klein getal want hoe komen die andere kinderen op school? Met de auto, bus en eventueel een motor. En dat zorgt voor veel vervuiling want een kind moet 5 dagen in de week naar school gaan en dat is dan eerst van huis naar school rijden en dan van school terug naar huis.   Waarom is dit zo’n groot probleem?   Er zijn verschillende problemen bij de vervuiling op ons milieu zoals de opwarming van de aarde en vooral onze eigen gezondheid. Wat zijn de grootste oorzaken van de vervuiling? Tegenwoordig is het het gemakkelijkste om gewoon in de auto te stappen en te rijden naar je bestemming en doordat het zo gemakkelijk is doen veel mensen het en dat is een slecht gewoonte. Ook het weer in Vlaanderen is niet altijd even goed daardoor wil je liever in een droge warme auto zitten in plaats van op een koude fiets in de regen. Soms woon je namelijk ook ver van je school en is met de fiets naar school gaan niet mogelijk en dan moet je wel met de auto of eventueel met de bus naar school gaan. Maar van afstanden wordt veel misbruik gemaakt want ik moet elke dag 12 km heen en terug fietsen zelf vind ik dat dat redelijk veel al is maar toch goed doenbaar. Maar dat is mijn mening is ver, sommige mensen vinden 4-6 km al heel erg veel en nemen daarvoor al de auto en dat is eigenlijk waarom er een oplossing moet komen voor dit probleem. Want wat zijn dan de ernstige gevolgen van het vele auto gebruik? Het resultaat van slecht weer en ver van je bestemming wonen wordt het gebruik van je auto of natuurlijk het openbaar vervoer gebruiken. En het gevolg van het vele autogebruik is een slechte invloed op ons milieu waardoor we de wereld gaan kapot maken. Door dit probleem lijden natuurlijk veel mensen en vooral onze mooie natuur die stilletjes aan ten onder zal gaan als we niets veranderen aan dit probleem. Iets wat in mijn ogen een van de belangrijkste aspecten is is de gezondheid van de mensen. Door de vervuiling die we samen creëren worden veel mensen ziek en sterven er zelfs jaarlijks heel veel mensen aan milieuvervuiling, maar liefst 1 op de 6 personen die overlijdt overlijdt aan milieuvervuiling. Dus er moet een oplossing komen. (https://www.rtlnieuws.nl/economie/artikel/3703381/milieuvervuiling-kost-46-biljoen-jaar-en-eist-9-miljoen-levens#:~:text=Wereldwijd%20is%20%C3%A9%C3%A9n%20op%20de,000.000.000%20dollar%20per%20jaar. )  Zelf heb ik al goed nagedacht over een aantal oplossingen en een daarvan is Tesla’s meer in kaart zetten omdat dat auto’s zijn die niet op benzine of gas rijden maar op elektriciteit en dat vervuild vele minder in vergelijking van een normale wagen. Uit studies blijkt dat een Tesla tot 50% minder vervuilende gassen uitstoot dan een traditionele auto. (https://www.hln.be/auto/britse-universiteit-elektrische-auto-s-vervuilen-echt-minder-dan-traditionele-modellen~a23f5959/?referer=https%3A%2F%2Fwww.google.com%2F ) Een andere oplossing kan zijn meer bussen laten rijden zodat het autogebruik ook verminderd. Jammer genoeg vervuilt een bus ook veel maar in vergelijking als alle mensen die op de bus zitten allemaal apart in een auto zitten en zo zich verplaatsen is een bus vele malen beter voor ons milieu. Een derde oplossing kan natuurlijk ook de elektrische fietsen meer ik kaart brengen zijn omdat die niet vervuilen en ook nog redelijk snel gaan zonder eigenlijk heel moe te worden. Door een elektrische fiets kan je geen excuses meer gebruiken van ik woon te ver voor de fiets of ik ben te lui om te fietsen. Wie kan er helpen bij deze eventuele oplossing? De maatschappij en de mens zelf want het is natuurlijk je eigen keuze om met het openbaar vervoer te gaan of een Tesla of elektrische fiets te kopen en die dan te gebruiken. Dat hangt af van je zelf maar ik vind dan wel dat de maatschappij duidelijk moet maken dat we samen te veel vervuilen dus dat we er ook samen kunnen werken om ons milieu te redden. Iedereen zou dus elkaar moeten stimuleren om milieuvriendelijk naar school, werk ,... te gaan. Zelf ga ik zeker nog met de fiets naar school blijven gaan tot ik eventueel mijn rijbewijs heb maar zelfs als ik een rijbewijs heb ga ik voor korte afstanden mijn fiets gebruiken of af en toe het openbaar vervoer. In mijn ogen is een auto niet heel noodzakelijk als je werk, school etc. in de buurt van je woonplaats is. Ik hoop dat mijn tips helpen tegen de vervuiling op ons milieu.   Robbe Teughels        Virgo Sapiens    6stwC    14        

Robbe Teughels
0 0

Wat ik veranderen zou

Beste Vlaanderen, Als mensen mij vragen wat ik het meeste haat in de wereld antwoord ik met racisme. Ik verafschuw racisme en beschouw het als een barbaars iets. Ik heb nooit kunnen begrijpen hoe we mensen kunnen discrimineren op vlak van hun huidskleur of afkomst. Niemand wordt geboren met haat op andermans huidskleur, een mens leert haten. Als we kunnen leren haten, kunnen we ook leren liefhebben. Het wordt tijd dat we mensen gaan beoordelen op hun acties en niet op hun huidskleur.  Binnenin bloeden we  allemaal hetzelfde kleur bloed, wat maakt het nu uit als iemand er anders uitziet als jou?  Zelf ben ik een klein deel Congolees, het is misschien niet veel, maar ik ben er trots op. Racisme heb ik natuurlijk nog niet moeten ervaren vanwege mijn witte huidskleur, maar ik heb al veel verhalen gehoord dat mijn familieleden hebben moeten doorstaan door hun prachtige donkere huidskleur. Ik zal altijd opkomen tegen racisme.  Ook kwam dit onderwerp de voorbije maanden meer in de media. Er zijn voorstanders van ‘Black Lives Matter’, maar ook van ‘All Lives Matter’. Ikzelf kom op voor ‘Black Lives Matter’, alle levens zullen er pas toedoen als zwarte levens er ook aan toedoen.  Op twitter zag ik vaak filmpjes verschijnen van racistische acties. Racisme wordt niet erger, het wordt nu gefilmd. Ik zag bijvoorbeeld filmpjes van politie dat mensen met een donkere huidskleur anders behandelde. Als we niet op de politie kunnen rekenen, op wie dan wel? Ik weet dat ze niet allemaal zo zijn, maar ik schrok er wel van.  Kort samengevat, ik heb een droom. Ik droom van een wereld zonder discriminatie. Een wereld waar iedereen geaccepteerd  en gerespecteerd wordt. Een wereld waar het niet uitmaakt welke huidskleur je hebt. Een wereld waar we willen leren over andermans cultuur. Een wereld waar we niet alleen maar negatief commentaar willen geven op de rest. Een wereld zonder vooroordelen. Een wereld waar iedereen kan houden van iedereen ongeacht de verschillen qua cultuur, huidskleur, geaardheid. Een wereld zonder al die haat, zodat iedereen gelukkig is.  Wat zou het mooi zijn moest mijn droom ooit uitkomen, maar ik vrees ervoor dat dit nog even zal duren. Toch verlies ik de hoop niet, en droom ik nog even voort. Met vriendelijke groeten, Siska Philips

SPhilips
0 0

Beste Corona

Corona Uit beleefdheid zou ik zeggen “Beste Corona” maar er is wel een probleem…dat bent u niet! Ik zou kunnen huilen en jou smeken om genade, maar dat zie je toch niet! Een nieuwe oceaan heeft zich bekend gemaakt, gevuld met tranen van verdriet… Je hebt mij enorm veel afgenomen en ik weet niet of jij het ziet… Alle zuchten van mensen die hier klaar mee zijn, blazen mij op mijn  zeilbootje weg, op de oceaan van tranen van mijn verdriet! Ik zou kunnen zeggen dat dit met mijn tranen geschreven is, maar die zijn helaas op.. Je bent hier voorbij gekomen en nam alles mee.. alles; de lol op de speelplaats, de lach op mijn gezicht, de zon in de lucht…het maakt me triest. Je gaf me als cadeau een mondkapje, zo ontnam je mijn lach… Je gaf me social distancing, de lol op speelplaats was er van af… En toen de lockdown de zon in de lucht verdreef maakt dit plaats voor het donker in mijn kamer Beste Corona, maar dat ben je niet. Slechtste Corona, je brengt me verdriet!

buseynesabine
8 0

Brief aan Vlaanderen

Ik ben een zeventienjarig meisje dat zeer graag in Vlaanderen woont. Opgegroeid in een normaal gezin. Mama en papa die mij steunen in alles wat ik wil bereiken. Twee broers waar ik een goede band mee heb. Opgegroeid in een rustig gelegen huis is een dorp. Ik ga graag eens naar een drukke stad, maar ben ook heel graag op het platteland. Ik vind dat Vlaanderen de ideale mix is en dat ik zeer dankbaar mag zijn dat ik hier geboren ben. Wel heb ik mijn eigen mening over bepaalde dingen en kunnen sommige dingen zeker beter aangepakt worden in deze maatschappij. We leven nu in een pandemie, dat maakt het natuurlijk niet makkelijker. Maar misschien heeft het wel voordelen voor ons gedrag tegenover elkaar en de maatschappij.  Ik keek voor corona naar Vlaanderen met een bezorgde blik. Ieder voor zichzelf, dat was de maatschappij. Wil je iets bereiken, dan moet je er zelf voor zorgen. Dat is het zeker nog wel op sommige vlakken, maar corona heeft er ook voor gezorgd dat Vlaanderen warmer werd, naast natuurlijk alle miserie dat het virus met zich meebracht.  Mijn kijk op Vlaanderen is een beetje veranderd, maar toch ook niet helemaal. Ik zie mensen nog steeds in een boog rondom mij gaan of naar de grond kijken als ze mij passeren. Misschien is dat normaal, misschien is dat uit angst voor het virus, maar dat was soms ook al voor corona. Ik zie het juist als een kans om de mensen eens in hun ogen te kijken. Meer te vragen hoe het met hun gaat, want emoties kan je moeilijk aflezen van een gezicht waarvan meer dan de helft bedekt is met een mondmasker.  Er zijn mij zeker dingen opgevallen. Zo had je het applaus voor de zorgsector elke avond om acht uur. Een heel mooi gebaar vind ik, die mensen zijn de echte helden in deze crisis. Doe het maar eens, elke ochtend opstaan wetende dat je met honderden mensen in contact gaat komen die besmet zijn met een dodelijk virus waar men nog niet eens alles over weet. De moed en passie voor hun werk moet immens zijn. Elke dag weer alles eraan doen om zoveel mensen zo snel mogelijk te genezen. Mijn respect voor die mensen is enorm groot. Eerlijk gezegd, ik zou er de moed niet voor hebben. Ook was er een drone die soms over Vlaanderen vloog waar je een boodschap kon overbrengen voor iemand, de zorg, de bevolking, wie dan ook. Ook dat vond ik een zeer mooi gebaar. Het is zoals ik hiervoor al zei, Vlaanderen is warmer geworden. Over na corona kan ik nog niet praten, want we zitten er nog midden in. Ik hoop dat mensen dat ook beseffen.  Frustraties zijn er altijd. Je kan het nooit eens zijn met alles en iedereen. De beslissingen van de overheid snap ik vaak niet. Maatregelen laten vallen wanneer er nog steeds zeer veel besmettingen zijn frustreert mij mateloos. Langs de andere kant ben ik ervan overtuigd dat die mensen wel gewoon hun best doen, maar gewoon ook niet voor iedereen goed kunnen doen. Ik denk dat er veel dingen zijn die wij niet beseffen waar de overheid rekening mee moet houden. Ook frustreert het mij wanneer ik de bus opstap en vier veertienjarigen hun mondmasker niet zie dragen en hoor roepen naar elkaar of ik iemand zie met zijn neus uit zijn mondmasker. Het is nu ook niet moeilijk de maatregelen correct te volgen. Het zijn er al niet veel, leef ze dan ook na! Sommige mensen kunnen zeer respectloos zijn tegenover andere mensen zonder dat ze het zelf beseffen.    Mijn boodschap voor Vlaanderen zou zijn, maak het beste van de situatie waar we nu inzitten. Sterker zelfs, maak er gebruik van eens mensen in de ogen te kijken, te vragen hoe het met hen gaat, knik eens, knipoog, spreek met uw ogen! Zeg eens dank u als je een verpleger, dokter of eender wie ook tegenkomt die echt wel de titel held verdient. Hou de warmte in Vlaanderen, ook na de pandemie. Draag uw mondmasker, bescherm niet alleen uzelf, maar ook een ander. Wederzijds respect, liefde en het creëren van een warm gevoel bij uzelf en de mensen rondom u zijn de ingrediënten voor de ideale samenleving. Laten we samen van Vlaanderen een maken.  

Marg
6 0

Brieven aan Vlaanderen – schrijfwedstrijd

Wat na corona? Een mooie vraag die veel mensen zich de afgelopen tijd wel gesteld hebben waar niet echt een duidelijk antwoord op was. Maar intussen terwijl we blijven denken is er zich een antwoord aan het ontwikkelen op deze vraag. Maar hebben we het antwoord wel onder controle? Willen we terug naar hoe alles was? Hebben we echt niets ingezien tijdens deze lockdown? Voor mij was deze lockdown een periode om alles eens op een rijtje te zetten, en voornamelijk een periode om eens goed stil te staan bij alles. Zijn wij wel gelukkig? Waarom werken wij zo hard, en word ons harde werk wel beloond? Allemaal vragen om eens bij stil te staan!   Zoals we allen weten, zijn er veel problemen in onze maatschappij. Onze focus ligt op de economie, er zijn milieuproblemen, er is racisme en dat is nog niet eens alles. Tijdens de corona-crisis zijn er vele mensen ongelukkig geweest, ze waren ‘opgesloten’ in hun huis met hun bubbel/gezin, het leven was voor vele mensen zeer moeilijk omdat ze ook ‘werkloos’ vielen en niets meer te doen hadden. Maar klopt dit fenomeen? Mag ons leven afhangen van ons werk? Mogen we ongelukkig worden omdat we ‘niets’ meer te doen hebben? Maar waarom leven we dan? In functie van onze economie, om ons te bewijzen tegenover andere landen en zelf te leven zonder enige ambitie? Zodat wij de ‘besten’ zijn, maar zijn we daarom gelukkig en innovatief? Zijn dit de redenen waarom we onszelf tot het uiterste pushen en zo hard moeten vechten tegen de druk die onze samenleving ons oplegt? Voor mij is het antwoord duidelijk NEEN. Ik denk dat wij gewoon een foute mentaliteit hebben ontwikkeld in onze maatschappij, de kern zou geluk moeten zijn en niet dat we ons constant moeten bewijzen/verantwoorden voor alles. Deze constante druk zorgt dat mensen zich slecht beginnen voelen, twijfelen aan zichzelf en geen zin meer in het leven zien waardoor veel mensen psychische problemen ontwikkelen. Mensen krijgen de kans niet om hun kwaliteiten naar buiten te brengen of eveneens te ontwikkelen, want we worden in een kader gehouden waar we niet uit mogen en dit alles voor een doel waar we niet gelukkiger van zullen worden. Ook heeft corona ons laten inzien dat de manier waarom we leefden tijdens de lockdown veel beter was voor ons milieu, dingen waar we zolang voor gevochten hebben kwamen opeens vanzelf door onze andere manier van leven. Maar moeten we hier niet eens even bij stilstaan? Want we hebben de kans gekregen om in te zien dat we ook anders kunnen leven, dat er oplossingen zijn, maar zijn wij echt zo egoïstisch om zo door te gaan om economisch beter te worden terwijl we de wereld en onze gezondheid kapot maken? En een veel gezegde uitspraak is dat de natuur zichzelf hersteld, maar zou het niet kunnen dat de natuur ons nu een kans heeft gegeven om in te zien dat we moeten veranderen en niet terug moeten naar hoe het was?   Slotsom zijn we toch terug aan het versoepelen en hopen we terug te gaan naar de ‘tijd voor corona’. Maar in mijn ogen zijn we weeral fout bezig. Dingen gebeuren nu éénmaal en of ze nu goed of slecht zijn ligt allemaal in onze handen, de manier waarop we erover nadenken en er mee omgaan. Maar willen we echt doen alsof er niets gebeurd is en we niets ingezien hebben tijdens deze corona-crisis? Deze crisis heeft heel erg veel negatieve kanten maar misschien moeten we toch ook eens naar de positievere dingen kijken in deze negativiteit? We hebben de kans gekregen om te leren uit onze fouten en er vanaf nu anders mee om te gaan. Maar toch gebeurd het niet en zouden we liever doen alsof er niets gebeurd is zoals met de beelden en dergelijke van Leopold II. Nog een prachtig voorbeeld van hoe we liever de slechte gebeurtenissen doen verdwijnen in plaats van ze te accepteren en er iets uit te leren. Ik vind het vooral spijtig dat we weeral eens een kans gekregen hebben om iets te veranderen aan onze mentaliteit en maatschappij maar deze kans negeren en toch voor onze comfortabele zone gaan die niet duurzaam is en ons niet laat ontplooien in onze kwaliteiten. De toekomst ligt in onze handen dus misschien is het geen slecht idee om toch eens na te denken waar we mee bezig zijn.   De Saeger Cathelina               De Saeger Cathelina, 14/04/2003, desaegercathelina@gmail.com, Sint-Jozef Ternat

Cathelina
8 0

Brief aan Vlaanderen

Brief aan Vlaanderen   Door de corona crisis is er heel veel verandert, niet alleen de manier van leven maar ook ons gedrag. We zijn meer voor elkaar gaan zorgen en we dachten wat minder aan onszelf. Maar zal dit wel blijven duren? De periode voor corona Voor deze zware periode was iedereen erg gehaast. Alles moest sneller en beter, we moesten het beste presteren en hadden amper tijd voor iets anders. Onze agenda was steeds volgepropt met “belangrijke” afspraken. Voor familie en vrienden maakten we steeds minder tijd. Want we vonden het werk het allerbelangrijkste dat er bestond. Het leek maar niet te stoppen. De periode tijdens corona Opeens stond alles stil. We zaten allemaal thuis, sommigen met hun gezin, anderen helemaal alleen. Maar voor de mensen in de zorg, artsen, verplegers en verpleegsters, voedingswinkels, … stond het leven niet stil. Integendeel, voor hun ging het nog een versnelling hoger.  Ook zelf droegen we ons steentje bij: we bezochten diegenen die er helemaal alleen voorstonden, we deden de boodschappen voor onze buurman, we hingen witte doeken uit ons raam om de mensen in de frontlinie te steunen,… Vlaanderen was solidair, behulpzaam en minder egoïstisch. De periode na corona Door deze pauze in ons leven zijn veel mensen beginnen nadenken. Is mijn job wel zo belangrijk en is het iets wat ik graag doe? Maak ik wel genoeg tijd vrij voor familie en vrienden? Heb ik wel genoeg vrije tijd? Sommigen hebben hun leven wel degelijk aangepast. Ze maken meer tijd vrij voor wat ze leuk vinden en voor hun familie. Anderen keren gewoon terug naar de tijd voor corona en gaan weer zeer egoïstisch door het leven. Ze zijn ook de inzet van de mensen in de frontlinie vergeten. Mijn boodschap aan Vlaanderen is om toch nog even stil te staan bij wat we allemaal deden tijdens deze zware periode. En dan bedoel ik niet het aanleggen van je moestuin of het renoveren van je huis, maar het zorgen voor elkaar en de mensen die het het zwaarste hebben steunen.   Liesa Ruysseveldt

Liesa_R
4 0

Mijn brief aan Vlaanderen

Lief, eigenwijs Vlaanderen, Waar zal ik beginnen? Hoe overwin ik mijn angst voor het kale, witte en lege blad? Genoeg stof om over te schrijven denk ik dan, al verkies ik een kaal, wit, leeg blad boven een blad dat langs beide kanten omhoog krult, omdat het het gewicht van de melige coronawoorden of het coronageklaag niet langer kan dragen. Alsof het blad zich niet langer recht en overeind kan houden en noodgedwongen een andere vorm moet aannemen om verder door het leven te gaan. Een voorbode? Wordt het niet eens tijd dat we écht met elkaar gaan praten? Verbinding maken, zo heet dat dan. Connecteren. Luisteren. Elkaar diep in de ogen kijken. Waar we elkaar vroeger tegenkwamen op straat en elkaar steevast aanspraken over hoe koud, warm of regenachtig het wel niet was en dat het in Vlaanderen wel altijd iets was qua weer, nemen we nu een grote bocht om elkaar niet te moeten aanspreken. Wanneer we beiden onze bocht te klein hebben ingeschat (lees: risicoalarm!) laten we maar al te graag het codewoord ‘corona’ vallen om het ijs te breken. Het codewoord ‘weer’ is immers niet langer in de mode. Maar wat weten we echt over elkaar? We hangen witte doeken buiten uit solidariteit voor alle zorgende mensen. We komen om 20 uur dagelijks op de stoep staan voor een hartverwarmend applaus en kijken naar het nieuws, want iedereen kijkt tegenwoordig. Tijdens het weekend lezen we massaal boeken (want dat is opnieuw hip!) of trekken we massaal de natuur in om te genieten, want hé besef jij eigenlijk wel hoe prachtig die is? Onze zintuigen krijgen een ongelofelijke boost: de geur van de lente was nog nooit zo lekker fris, de smaak van een kopje zelf gezette kruidenthee was nooit eerder zo puur, hoewel iedereen in zijn kot blijft, zag ik nooit zo veel mensen als nu. Misschien sta ik het mezelf toe om mensen te zien, want ik heb tijd. Tijd om te ont-moeten. Wanneer ik mijn buurvrouw zie, kijk ik haar ook effectief aan met doortastende ogen; ik hoor opnieuw vogels fluiten of heb opnieuw oor voor vragen in de gesprekjes met mijn collega’s. Plots hebben we zeeën van tijd: geen gehaast meer om ’s avonds te gaan zweten in de fitness, geen files op onze snelwegen, een ongestoorde nachtrust aangezien er amper gerij op de baan is, tijd om er voor elkaar te zijn. Net op een moment dat je niet bij elkaar mag zijn. Hoe ironisch is dat? We beseffen pas wat we hebben eens we het niet meer hebben, zo gaat dat in het leven. Even geloof ik dat de wereld er ‘na corona’ helemaal anders zal uitzien. Tot de files hervatten en mensen opnieuw claxonneren, omdat ze schijnbaar haast hebben en hun leven belangrijker is dan het jouwe. Tot mensen opnieuw al te graag in hun auto springen om in het weekend naar een Vlaams bos te rijden en daar de hele namiddag te jammeren over de sterk toegenomen milieuverontreiniging en de teloorgang van de bossen uit de buurt. Tot mensen bij de heropstart van de horeca juichend zoals gekken cafés bestormen om toch een van de eerste tien Duvels te kunnen consumeren en met al hun niet-bubbel-vrienden al gsm’end rond de tafel te zitten. ’s Avonds komen ze dronken thuis, waar hun wit (of intussen beigegrauw) doek natgewapperd aan hun voordeur kleeft. Een solidariteitsteken. Om te tonen dat we om anderen geven. Tot het nieuws over de vluchtelingencrisis wordt weggefilterd. Gezinnen in bootjes op zee, hongersnood door oorlog. Deze thema’s bevatten het codewoord ‘corona’ niet, dus komen ze amper aan bod. Tot een nieuwe weg naar ‘poenpakker’ wordt blootgelegd, een nieuwe business wordt opgetrokken. Mondmaskers of alcoholgel verkopen is dé nieuwe goudmijn voor dummies. Vergeet het opstarten van jouw eigen frituur ‘de gouden saté’, maar bedruk mondmaskers en troef hiermee je concurrent af. Hoe alles in se weer vanuit de kapitalistische hoek bekeken kan worden. Al 491 dagen leven we zonder regering en maken we meerdere crisissen door. Hebben we intussen dan al geleerd om écht met elkaar te praten? Wie zijn wij? Ik wil niet negatief klinken, want negativisme is net een deel van het traag doorsijpelende vergif in Vlaanderen. Daar we vroeger negatief waren over het weer, zijn we het nu over corona. Trends veranderen, de aard van het beestje blijft. Toch ben ik er van overtuigd dat we van Vlaanderen geen grote verandering mogen verwachten. Alle verandering begint bij onszelf. Wij zijn Vlaanderen, Vlaanderen heeft ons nodig. Kleine beetjes maken een groot verschil: onze zintuigen naar waarde leren schatten en hun werk laten doen, genieten van de o-zo-kleine dingen in het leven, elke dag een held zijn voor je medemens door een kleine banale actie, een luisterend oor, een helpende hand of een bemoedigend schouderklopje. Het zijn die zaken, waar Vlaanderen nood aan heeft. Het blad papier raakt niet vanzelf ontkruld van de coronaplooien, noch zijn er grote, nieuwe, ingenieuze ideeën nodig om het papier te ontkrullen. Wanneer iedereen het met zijn eigen talent, zijn eigen kijk met zin voor diversiteit en zijn positieve blik aandurft om het papier met beide ogen aan te kijken en langs de zijlijn te helpen trekken, wordt het papier zo weer strak. Of we beslissen met z’n allen om het papier gekruld te laten en voortaan met gekruld papier door het leven te gaan. Een nieuwe standaard. Een eigenwijs Vlaanderen waar iedereen van droomt. Een warme, niet-virtuele knuffel, Hanne  

Mela H.
0 0

Brief aan mezelf

Gisteren was heel hard binnengekomen.  Het deed me beseffen dat ik helemaal niet goed bezig ben, dat ik me helemaal niet “goed” voel als mensen vragen hoe het gaat.  Het deed me beseffen dat ik 5j geleden gewoon terug alles in een kastje heb gestoken, op slot, dat ik terug ben beginnen door doen maar dat alles daar gewoon nog zit + nog een heleboel andere gebeurtenissen en gevoelens.  Het deed me beseffen dat ik misschien wel niet ongelukkig ben in onze relatie of in ons huis of in mijn werk,... maar dat ik gewoon ongelukkig ben met mezelf, hoe ik mij voel.  Ik ben terug beginnen doordoen, voor de kindjes, het huishouden, jou, en mezelf heb ik genegeerd, om niet te moeten voelen of zien.  Maar het is fout, ik was fout. Ik legde de fouten bij anderen maar moest ze eigenlijk bij mezelf zoeken en leggen.  Ik reageerde het uit op jou, of op de kindjes, terwijl jullie alleen maar er zijn, lief zijn, willen helpen en goed doen. Maar zo zie ik het niet; zo zag ik het niet.  Ik heb nog steeds zoveel schrik, zoveel angst, het is zo groots dat ik er niet overheen kan.  Het verlamd me maar ik doe door om het niet te moeten voelen, om niet te hoeven denken.  Terwijl het daar nog steeds zit, na al die jaren, als een dier op de loer voor zijn prooi.  Zo voel ik me ook, gevangen, in mezelf. En niet in andere rollen zoals ik mezelf wil laten geloven.  Ik mag het niet bij anderen leggen of situaties leggen, want het ligt in mezelf.  Ik wil er aan werken, maar het is moeilijk, maar ik hoop dat ik kan zeggen, i did it, niet nu, niet morgen, maar op de dag dat ik er klaar voor ben, op de dag dat ik terug kan genieten, genieten van het kleine, van het niets.   Nu kan ik het niet, ik moet steeds vooruit in mijn hoofd. Kan niet genieten van momenten, want mijn hoofd blijft draaien, blijft vooruit lopen, om niet te moeten voelen.  Ook al wil ik genieten, en er echt zijn. Ik denk er ook te zijn, maar ik ben er niet. Nog niet.  Ik hoop dat ik het kan.  Ik hoop dat ik kan wakker worden & zeggen, ik ben blij dat ik hier mag zijn. Dat ik kan zeggen, ik geniet van elke zonnestraal.  Ik probeer, en dat is voor nu al een hele berg. 

Maud
29 1

BERICHT VAN HOOP - 21 SEPTEMBER - INTERNATIONAL DAY OF PEACE

Geachte mevrouw Angela Merkel   Zweepslagen Zweepslagen gebonden aan een boom Misschien 987 654 321 zweepslagen gebonden aan een boom & nog beginnen er nieuwe gevechten op de wereld   AUFSTEHEN AUFSTEHEN   Nekschoten Nekschoten zittend aan een greppel Misschien 123 456 789 nekschoten zittend aan een greppel & nog beginnen er nieuwe gevechten op de aarde   AUFSTEHEN AUFSTEHEN   ACHTUNG ACHTUNG   NIET DOEN NIET DOEN   Er zijn mensen voor Love Er zijn mensen voor Peace   Herken ze aan bloemen kleuren dans muziek Herken ze in alle landen van de wereld & hoop Hoop Hoop   WORLD PEACE IS A BASIC RIGHT   Uit: Geachte mevrouw Angela Merkel  Nieuw boek van Koen VlerickUitgeverij Partizaan123 brieven van hoop & wanhoopA5-formaat158 bladzijdenOok verkrijgbaar via bol.com   Met vriendelijke groeten Koen Vlerick https://beeld.be/kunstenaars/koen-vlerick  

Koen Vlerick
11 1

Eenheid

Brief aan Vlaanderen Mijn boodschap gaat over eenheid. Stel je voor dat alles één is, ondeelbaar. De mensen zijn één, de aardbol is één geheel, het universum is één. We maken allemaal deel uit van de 'substantie' zoals de filosoof Spinoza het noemt. En dat geheel zou je God kunnen noemen. God, de Substantie die losstaat van de tijd en altijd is. Als je dit beseft is elke neiging om elkaar tegen te werken niet meer dan een dwaling. Wanneer je iemand tegenwerkt werk je namelijk ook jezelf tegen. Daarom pleit ik er graag voor een positieve instelling. Ook al dwaal je soms eens af, een mooi doel is een streven naar harmonie in deze eenheid. Wanneer het kan moet je vergeven en loslaten als iemand je heeft gedwarsboomd. Benoem het probleem en zoek samen naar de waarheid. Zoek het 'echte nieuws' en niet het 'fake news'. Vlaanderen heeft geen wapenspreuk. Wanneer we bewust zijn van onze eenheid kunnen we de Belgische wapenspreuk 'eendracht maakt macht' weer levend maken. Ik bedoel dan geen ongeremde solidariteit want wie beroep doet op solidariteit moet ervan bewust zijn dat hij zijn broeders verarmt. En zo per definitie (aan iemand) schade berokkent. Op eigen kracht zo ver mogelijk geraken als het kan, met een beetje hulp van een gemeenschappelijke middelen als het nodig is. Zij die financieel sterk staan in de samenleving hebben ook de morele taak om te investeren in ethische beleggingen zoals groene energie en maatschappelijke ontwikkeling. Iedereen kent wel diep in zich een streven naar rechtvaardigheid en algemeen welzijn. Luister naar die stem, dan geraken we er samen uit.

Sigo
0 0

WEERSTAND

Liefste Vlaming,   We kennen elkaar al heel lang. Dat maakt het schrijven van deze brief niet gemakkelijker…Maar het is tijd. Het is nodig. Men zegt dat de eerste stap naar herstel is, toegeven dat je een probleem hebt. Dit is mijn bekentenis. Ik ben sporadisch een racist, bekrompen, klein denkend, bevooroordeeld, geen feminist, denker in stereotiepen,… En zoveel meer. Ik zou geen van dit alles willen zijn. Ik zou willen dat ik het niet ben. Of doen alsof ik het niet ben. Maar willen en kunnen is niet hetzelfde. Men steekt graag pluimen in eigen gat. Ik ook. Deze pluim is de pluim van ‘ik doe wel mijn best’ of ‘ik probeer’! Maar één pluim in mijn gat, maakt me geen prachtige pauw om fier op te zijn. En fier op mezelf, dat ben ik zeker niet. Of misschien wel een klein beetje. Want zonder wat fierheid is een mens geen mens. En het moet ook menselijk blijven. Waarom ben ik al deze dingen, vraag je je misschien af?Eén woord. Een simpel woord. Doch bijzonder complex.Weerstand. Weerstand voor wat anders is, nieuw, gecompliceerd, vreemd, ver van mijn bed, out of my comfort zone,…. Ik voel het vaak helemaal in het begin. Het is daar dat weerstand het grootste effect heeft. Ik voel het opborrelen in mij, beginnend in mijn buik en snel verspreidend over mijn hele lichaam. Voor ik het weet, zit heel mijn lijf er mee vol. Van mijn kleine teen tot het puntje van mijn oor. Het laat amper ruimte voor iets anders. Het vult alles tot in de kleinste hoekjes. Ik geef je een voorbeeld. De zwartenpietenheisa. Misschien een oude koe... Maar eentje die elk jaar rond 6 december uit de gracht gehaald wordt, opgesmukt en opgepoetst, volgehangen met argumenten en frustraties, langs beide kanten. Toen ik er de eerste keer over las, borrelde er weerstand in me op. Langzaam maar zeker. Wat is het probleem? Het is al jaren zo! Ik heb er als kind NOOIT iets slechts in gezien. Het is toch niet zo bedoeld? Waar maakt men zich druk over! Ik voelde mijn ogen draaien in hun kassen. Van links naar rechts. Maar nog voor ze de andere kant hadden bereikt, hield ik ze in het midden tegen. Wacht eens even… vroeg ik me luidop af. Mijn ogen focusten zich weer. Terug naar wat belangrijk was. Terug naar het midden. Om neutraal naar links en rechts te kunnen kijken. Ik besloot verder te lezen. Verder dan mijn neus lang was. WAAROM? De vraag die ik zo vaak stel, en toch nog te weinig.Waarom kan iets als een ‘traditionele’ zwarte piet tegenwoordig niet meer door de beugel?En waarom had het eigenlijk nooit door de beugel mogen kunnen? Er werden de laatste jaren al veel argumenten aangehaald. Interessante argumenten. Die gingen over dingen waar ik nog nooit over had nagedacht. Omdat ik daar dankzij het privilege van mijn witte huid nog nooit over had MOETEN nadenken. Ik voelde me op een bepaald moment vreemd. Schuldig. Hoe had ik hier al die tijd blind voor kunnen zijn? Dit gevoel hield me zelfs even tegen om verder te gaan. Verder gaan betekende toegeven dat ik fout was geweest. Maar het draait op dat vlak niet om juist of fout, het gaat om bijleren. Durven bijsturen. Openstaan voor nieuwe info. Het gaat meer over de toekomst dan over het verleden. Maar zonder verleden is er geen toekomst. Al mijn weerstand ebde weg. Of beter gezegd: veranderde van kant. De weerstand bleef maar kreeg een andere invulling. Plots werd de vraag: waarom doen we dit NOG ALTIJD? Hoeveel moeite kost het om snel wat zwarte strepen op je gezicht te verven, versus heel je gezicht zwart te kliederen EN je lippen rood te stiften EN gouden oorbellen te zoeken EN… Lieve Vlaming, laten we even eerlijk zijn. Roetpiet is véél minder werk dan zwarte piet. Gemakkelijker voor iedereen, toch?Gaan kinderen er last van hebben? Gaan wij er last van hebben? Heel eerlijk? Nee.Zolang er iemand cadeautjes brengt en gek in het rond springt, is iedereen blij.Wanneer er geen goede argumenten zijn om iets aan te houden, kunnen we het dan niet gewoon veranderen? En kom niet af met ‘het is altijd al zo geweest’ ‘het is traditie’. Dit zijn lege hulzen zonder inhoud. Dat weet je diep van binnen eigenlijk ook. En? Voel je het al borrelen? Wordt het zwart voor je ogen? Neemt weerstand het over? We voelen het zo vaak opkomen maar hebben niet geleerd om er mee om te gaan. Het vraagt moeite om er tegen in te gaan.Het is veel gemakkelijker om er in mee te gaan.Daarom neemt weerstand het over. Maar weerstand omwille van weerstand, kan nooit een goede motivatie zijn. Ik kan veel voorbeelden aanhalen. Veel situaties, onderwerpen, thema’s. Van andere mensen maar ook van mezelf. Ik denk dat veel Vlamingen dit herkennen. Dit ervaren. Als ze heel eerlijk zijn. Maar het is niet gemakkelijk eerlijk te zijn, zeker niet tegenover jezelf. Ik schrijf dit omdat ik vind dat ik het moet delen. We praten er te weinig over. Weerstand is menselijk. Initiële weerstand hoeft geen probleem te zijn. Het gaat er om wat erna komt. Om wat JIJ met die weerstand DOET. En niet om wat de weerstand met jou doet. Stil staan bij jezelf, je eigen reactie wanneer iets binnenkomt. DAAR moet je al ingrijpen. Het is die eerste, prille weerstand die je meteen in de kiem moet smoren. Voor hij uitgroeit tot een grote, weerbarstige boom met zo’n diepe wortels die door eender welke wind van eender welke kant niet meer omgewaaid kan worden. Ook al zou hij dat zelf soms stiekem willen. Heel stiekem. Ik schreef het eerder: de eerste stap, is toegeven dat je een probleem hebt. It’s a small step, but many small steps from many people can become one giant leap for humankind.   Veel liefs, een mede-Vlaming

LiBre (Wabliefjes)
0 0

174 dagen

174 dagen 174 dagen zijn onder ons doorgegleden 174 dagen dat ik uit liefde in mijn bubbel blijf Uit liefde, om jou, mijn geliefden, te beschermen Terwijl ik me elke dag meer en meer afvraag Wat als het leven beslist dat onze wegen voorgoed zouden scheiden ? Wat als we elkaar dan écht nooit meer zouden kunnen voelen en zien? Zal ik dan nog met mezelf verder kunnen? Zal ik dan verder kunnen met een immens groot verdriet? Zal ik dit alles dan nog steeds vanuit liefde kunnen bekijken? Wanneer ik mijn geliefden werkelijk nooit meer zal zien… Ik wil geliefden kunnen zien, ik wil jullie kunnen voelen, ruiken, proeven Niet langer in bubbels of door bubbels gescheiden leven Wat heeft deze onzichtbare al platgewalst? Wat heeft hij al vernield? Ik ben in mijn eigen wereld gaan kijken, mijn eigen grenzen afgetast. Ohhh, wat doet mijn hart toch zo’n pijn, wat heb ik zo’n immens groot, onzichtbaar verdriet 174 dagen zijn we voorgoed verloren, die komen nimmer nooit terug Moet ik dit met open ogen blijven verdragen? Ik kijk in mijn hart, luister naar mijn gezond verstand Deze weten me wel te wijzen 174 dagen met harde, zwarte cijfers, ze werden deel van ons bestaan Kunnen we deze blindelings vertrouwen en geloven ? Kunnen we dit zonder argwaan? Wat met al die mensen, die alleen waren in hun lijden, die alleen waren op het einde van hun bestaan ? Ik voel de angst in mijn hart, de angst uit hun ogen, ik voel de angst in mijn bestaan Ik kan dit niet langer toelaten, ik kan de angst niet langer zijn eigen weg laten gaan Ik neem mijn voorzorgen, ben voorzichtig Angst heeft terrein verloren, angst heeft van voorzichtigheid stilletjes verloren We lopen bedekt, ons non-verbale kan amper spreken Ik hoop dat jij kan zien, dat ik mijn ogen harder laat spreken Ik hoop dat jij kan zien, dat ik jou bedekt ook zie Ik wil jou zien, de angst in je ogen Ik wil jou zien, het verdriet rond je mond Ik wil jou zien, zien zoals je bent, zoals jij je voelt Ik wil jou zien, niet op mezelf blijven bestaan Daar zijn we als mens toch niet voor gemaakt, om alleen door het leven te stappen, om anderen uit de weg te gaan ? Daar zijn we als mens toch niet voor gemaakt, om anderen te vermijden, om met een boog rond mensen heen te gaan ? We hebben elkaar nodig We moeten op elkaar steunen, leunen We moeten kunnen vertrouwen op elkaar Wees niet bang tijdens deze donkere dagen Licht zal steeds door donker heen gaan stralen Licht zal steeds blijven bestaan   Uit liefde M.

Maud
5 0

Hier zonder kader (Waar de uren grijzen)

Toevallig stranden  We onweerhoudbaar hier Lage handen leggen zachtjes het geluk op de grond Voelen bezinksels op de bodem Het barstend slijk is een drager voor lichte dagen Die te fragiel zijn voor andere woorden  Als verflagen bladert het landschap zelf al uit elkaar  Lange haren borstelen tussen lucht en aarde Alleen half begraven blikken  die achteloos blijven liggen tussen ander afval  achter de takken langs de weg We willen kunnen vliegen Maar eigenlijk weten we nauwelijks wat wandelen is, alsof onze voeten de grond al nooit raken Ik drink de rimpels in het water Brand de hemel door mijn oogleden blaas de ochtend in  en uit mijn longen De dagen zijn niet meer jong Wel open  Als een wegdek  Dat de stad tekent  En mij de rust geeft  Die ze het verkeer ontneemt Ik heb geprobeerd weerman te zijn Alleen weet ik niet of het wel iets voor mij is

Erte
7 0

Stroken

Het autostradelicht de wereldvreemde rust tussen  Het bonzen van de bestrate aarde Steen uitgesmeerd over booglengtes dwars over voorziene leegte Tussen een dwaalspoor en doorlopend script Dat dit leven afrolt over mijn tijd Als een inktlint Lig ik dubbel en haper op mijn rollen Om te voelen waar mijn assen liggen Tot ik niet meer weet waar ik heen gevoerd wordt Om net zo mijn kern te raken Ik lig al even braak  als die ruwe schalen van beschaving  de ruisende vervelling waar ik wandelend wordt uitgebroed  En ik denk En gelukkig zijn mijn botten aangedaan 

Erte
5 0

FOTO TE BODRUM, TURKIJE (2 september 2015)

De zee duwt een kind haar lichaam uit. Zij is een arm geamputeerd. En een been, koude krassen in vel en vlees. Bebloede ribben tot aan een hart van drie.   Vader, dat ik u van tranen tot tranen schrijven moet. Moet. Deze vluchtweg is oeverloos verminkt. Etter op etter. De laatste vluchthaven braakt een verlaten boot. Strand en water. Wolken en zon. Een ventje, alleen.   Hoe schraal stil uw zoon slaapt aan de zee, zal ik hier eindeloos schreeuwen. Dat zijn rood T-shirt doorweekt is, als waanzin. De blauwe korte broek kletsnat, als waanzin. Omdat een gezicht bijna in zand verdwijnt. Haast u. Haast u.   Hij blijft ruw hard liggen in mijn hoofd, handjes verdraaid naast het lichaam. Vader, dit gaat nooit over. Nooit. En dan nog een kind. En dan nog een kind.   Voor Aylan   Gedicht van Koen Vlerick Uit: Geachte mevrouw Angela Merkel Uitgeverij Partizaan 2020

Koen Vlerick
6 0

Vanuit de ogen van een dochter

Wat mijn toekomst is, is niet de jouwe.Jij wil kinderen, ik niet.Is het egoïsme dat spreekt, misschien.Maar in een wereld als deze is opgroeien een zware opgave,je kan niet gaan waar je wil, je kan niet staan waar je wil.Niemand is zeker van een normale toekomst.Daarom juist, geen kinderen.Ik wil geen leven van mij, deze toestanden aandoen.Ziekte, verdriet, racisme en ga maar door.Ik wil geen kind van mij dat moet vechten voor een gezonde mentale toestand.Vechten voor wat goed is.Ik wil geen kind dat ik zelf zou sturen naar de idealen vanmezelf of een ander individu.Je kan zeggen dat dat misschien helemaal niet aan de orde is,maar ik wil het liever voorkomen.Is dit egoïsme, misschien wel.Hierbij geef ik mijn recht op om kinderen te krijgen.Dat is mijn vrije meningsuiting.

Wendy De Rechter
16 0
Laad meer ...