Hans Desmet

Gebruikersnaam Hans Desmet

Teksten

De Trippelcontainer

Zaterdagochtend kreeg ik plots een opruimaanval. Ik stond nog in pyjama mijn tanden te poetsen terwijl ik verveeld mijn kamer rondkeek. Je weet natuurlijk niet hoe mijn kamer eruit ziet, maar ik zal toch even proberen een beeld te schetsen. Er staat een bed, een bureau, onze kat Trippel trippelt er rond, er is een lavabootje (dat is geen boot waar lava uit spuit, maar het verkleinwoord van lavabo) en dan zijn er nog die twee leuke matjes van de Ikea waarvan ik schat dat 98% van de Vlaamse bevolking ze in hun (bad)kamer heeft liggen. Alles wat er in mijn kamer staat, is dus vrij normaal, maar het probleem was: ik kon het niet meer zien staan want alles was bedekt door het mooiste wat God (of de Zara) ooit geschapen heeft, namelijk kledij.   Mijn grote boezem bevond zich nog steeds bh-loos in mijn pyjama en begon dit overduidelijk beu te worden, dus besloot ik op zoek te gaan naar een soutien. Zoals vermeld is mijn schap behoorlijk omvangrijk en bijgevolg zijn mijn bh’s dan ook – hoe zeg ik dat subtiel - GIGANTISCH. Een zoektocht naar dit kolossale voorwerp zou dus niet al te veel tijd in beslag mogen nemen. Een minuut of 10 van hopeloos zoeken verder (borsten eindelijk stevig ingesnoerd) besefte ik dat er iets moest gebeuren met de overvloed aan kleren in deze kamer. Als een bezetene begon ik ze te sorteren: welke houd ik bij en welke doe ik weg? Ik vond nog een oude joggingbroek van 5 maten te groot die heerlijk slobberde en trok ze meteen aan om verder te werken. Ik was erg gedecideerd, gezien de opruimbui waarin ik verkeerde, dus kreeg het over mijn hart een hele berg kleren in een valies te proppen en naar de dichtstbijzijnde kledingcontainer te rijden, die naast een kerk twee straten verder stond.   Het was een zaterdagochtend, nog vrij vroeg, en het leek wel alsof iedereen in mijn dorp nog heerlijk lag te ronken, na een tof vrijdagavondje. Ik opende de koffer van mijn auto, sleurde de valies eruit met al mijn kracht (beduidend weinig dus) en wandelde richting kledingcontainer met een gevoel van trots. Wat ben ik toch een brave burger! Toen ik de valies openritste, puilde de berg kleren flink vooruit, dus ik nam een grote hoop in mijn armen en gooide hem in het schap van de container. Net toen ik de hendel naar boven duwde, dacht ik dat ik iets zag bewegen tussen mijn kleren, maar ik was al te ver om nog terug te trekken. In een flits zag ik effectief iets wild tekeergaan tussen de oude kledingstukken. Ik schrok zo hard dat ik een gilletje sloeg en vlak daarna hoorde ik het, heel stil, maar ik hoorde het. ‘miaauw, miaauww…’. Ik moet daar een seconde of 10 voor me uitgestaard hebben. Toen begon ik te fluisteren: ‘ik heb NIET zonet mijn kat in een kledingcontainer gegooid. Ik heb NIET zonet mijn kat in een kledingcontainer gegooid!!’ Ik begon wanhopig te zoeken naar een telefoonnummer op de container en keek om me heen of er iemand was om me te helpen. Er stond enkel een auto van een begrafenisondernemer geparkeerd voor de kerk, er moest een dienst bezig zijn. Godzijdank vond ik snel een telefoonnummer dat je moest bellen om het bedrijf van de containers te bereiken. ‘Goeiedag, onze kantoren zijn geopend op weekdagen tussen 9 en 17 uur…’ Oké rustig blijven, er zit een kat in een kledingcontainer, dit is te bizar, het kan niet moeilijk zijn. Maar de enige oplossing die ik zag, was er zelf inkruipen om onze lieve Trippel te gaan redden. Ik zou hem opvissen en snel op de grond laten vallen (katten komen toch op hun pootjes terecht?) en dan mezelf weer naar beneden hijsen. Apetrots op mijn geniaal plan, gebruikte ik mijn valies als opstapje en klemde mijn vingers helemaal achterin de container. Terwijl ik mijn armen zo strekte, voelde ik tot mijn grote spijt dat mijn joggingbroek begon af te zakken. Maar ik had mijn beide armen nodig om me vast te houden, dus dan maar even in mijn onderbroek verder doen. Toen mijn hoofd eindelijk zicht had op de binnenkant van de container, zag ik een overvloed aan schoenen, handtassen, onderbroeken, vuilzakken, bh’s, broeken, T-shirts, plastic zakken, lege blikjes, handschoenen, een spin, sjaals, kousen, … alles eigenlijk. Behalve een kat.   Ik begon hysterisch met mijn armen heen en weer te bewegen en voelde dat mijn jogging meer en meer naar beneden zakte, maar had nu echt de tijd niet om ze op te trekken, ik moest mijn kat vinden voor ze stikte tussen al die kleren! Plots zag ik tussen een rasta-muts en een roze hotpants een pootje met scherpe nageltjes. Ein-de-lijk! ‘Trippeltje, kom bij mij, kom poesje!’ Ik pakte hem steviger vast dan ooit (ik heb hem in de voorbije 2 jaar ongeveer 4 keer vastgenomen, dus dit was wel een erg speciaal moment) en probeerde me elegant naar beneden te laten glijden. Het is een klein understatement om te zeggen dat ik er minder elegant dan een buffel met bottinnen uitgezien moet hebben. De hendel van de container schraapte langs mijn T-shirt, dat dus naar boven kroop, mijn jogging zakte zijn laatste kleine stukje naar beneden en belandde dus op mijn enkels, en ik botste met mijn hoofd tegen de rand van de container, wat een knal van jewelste gaf. Maar ik had de grond bereikt!! Ik was zó euforisch dat ik ‘YEEEESS!’ uitbrulde en mijn kat een dikke knuffel gaf. Toen ik opkeek, zag ik een man of 40 naast de begrafeniswagen staan met ogen zo groot als pingpongballen en handen voor hun opengevallen monden. Het viel me op dat iedereen vandaag wel héél somber gekleed was, zeker in vergelijking met mijn knalrode snoopy-onderbroek.

Hans Desmet
28 0

Soulmates found each other in London

I could hold it in because I was too scared to realize that this could be real. I could stop myself from crying because I simply cannot imagine that we won't be living together anymore. It feels so unreal because it's so sudden. 3 hours ago we were partying our worries away in another crazy London club and now we are here, saying goodbye. I could hold my tears because I just refuse to believe that I won't be seeing your face every day. I guess the tears will come when you're not there to dance with me on a Friday night. Or when I arrive somewhere and someone decides to take a look at me instead of the ridiculously gorgeous girl standing next to me. I guess the tears will come when you're not there to make me laugh for hours until our tummies are aching and our flat mates want to kill us for being so loud. The tears will surprise me when I'm thinking out loud and you're not there to make a clever yet absurd comment that makes me put everything into perspective. The amount of songs that will make me think of the good times we had from now on is just crazy, so unfortunately I can't afford (both money-wise and cellulite-wise) to get myself a pot of Ben and Jerry's and a spoon every time I hear one. On the other hand, I personally consider that as a pretty legit excuse for eating ice-cream. My eyes will get wet when I hear someone talk with an 'Espanish' accent that reminds me of you (although I strongly doubt if I will ever meet someone with the same twisted accent, honestly I don't know how you come up with it sometimes, amazing). And still, both not being English girls, I think we managed quite well in having interesting and deep conversations about our lives and opinions about several things, some more sophisticated than others, but okey. It's an understatement to say that we never had a second of silence from the moment we met (the situation alone clearly announced the start of an epic friendship: ah tu parles Francais? Bon je dois te dire quelque chose un peu bizarre...). 4 months is a very short time, but only you and I can understand that living in a room as tiny as a toddlers toilet changes the non-existing rules of friendship quite a bit, if not completely. Usually you will have a sleepover with a new friend after a certain amount of time, for us the sleepover came first and the friendship followed a bit later. Sometimes you don't have to look far to find a true connection with a person, sometimes it's just right there, literally in the top bunk of your bed. And that's by far the most important thing: this connection we have. You might be in 'Ashia', Denmark or Honolulu, it doesn't matter, this connection, unlike the Wi-Fi sometimes, will never break. Just making sure you know that I don't think you are dead because I am obviously speaking as if a tragedy has happened. I know: it hasn't. But it's still an ending of a very special time and words can't even start to describe how much I am going to miss you. I guess the crying starts right now, as I finish writing this, because I know you're not here to comfort me, to hold me when I'm sad, to hug me when I'm lonely, to wipe away my tears and put that smile back on my face in no time.

Hans Desmet
12 0

Liefde voor een man(darijn)

Oh mandarijn oh mandarijn, Hoe kunt gij soms zo zacht zijn? Zo'n fris en zoet stuk fruitWaar heerlijke jus uit spuit.   Zo hemels diep oranje hier en daar een witte franje. Maar oh zo wispelturig, smaak jij soms venijnig zurig.   Dan ben je hard en taai vooral zo ongelooflijk saai.  Of maak je ‘t nog spannend? Wat ben je toch verwarrend!   Want ook al zit je niet vol sap  of ben je echt geen lekkere hap, Je hebt wél pit zo'n stuk of 10, klein en wit.   Maar lieve mandarijn, je zorgt goed voor onze lijn,  ons welzijn,  voor iedereen, groot of klein.   Keer op keer als ik je pel geniet ik van iedere tel. 't Is net een spel: Wat zit er dit keer onder ‘t vel?   Mensen vragen dan Waarvoor die dingen dienen Dan zeg ik: weet jij daar niet van? Dat zit VOL vitamienen!   Zelfs al heb je appelsienenvel, is het goed als ik je bel? Want van zo’n sexy citrus Krijg ik graag een lange kus…   Ondanks kleine ergernissen, wil ‘k je nooit meer missen.  En gezien er zo weinig toffe mannen zijn, word jij misschien mijn MANdarijn?

Hans Desmet
0 0

Gênanteste moment uit mijn leven

Toen ik lesgaf in Londen, deed ik ‘day to day supply’, oh praise the Lord, wat een feest. Om 7 uur ‘s ochtends stipt mag je bellen: op welke school hebben ze me vandaag nodig? ‘ah Hanne, jij mag de metro nemen naar het treinstation, waar je een trein neemt. Je stapt af na een 45-tal haltes en neemt een bus, die je naar een manège brengt, waar je te paard door een bos verder moet. Op het einde van het bos zal je een kasteel zien met een prinses op de 19de verdieping. Het is de bedoeling dat je haar zo snel mogelijk bevrijdt en haar een anti-gif geeft voor haar ziekte, dat je bij de zwarte ridder moet zien te bemachtigen (geen stress, dat is niet zo moeilijk). Als je de prinses het anti-gif gegeven hebt, zal zij je voorzien van een fiets die je kan gebruiken om tot aan de school te geraken! Kortom, a ‘pretty straight forward journey’. Allé, have a good day, doei!’. Standaard een half uur te laat kom ik dan totaal bezweet, overstressed en doodmoe binnengewandeld, de indruk gevend dat ik te laat ben doordat ik me overslapen heb of zoiets, terwijl die lieve mannen van mijn agentschap daarvoor gezorgd hebben. Een klasleerkracht die mogelijk nog meer bezweet, overstressed en doodmoe is, legt me dan razendsnel uit wat er vandaag op de planning staat. Deze is compleet Chinees voor mij, maar mijn enige reactie is een geruststellende glimlach en een zelfzekere knipoog (terwijl ik subtiel mijn zweetsnorreke wegveeg).   Ik weet me telkens wel weer te behelpen met de kinderen, gelukkig is toneelspelen één van mijn kwaliteiten: gewoon doen alsof je pérfect weet waarmee je bezig bent en goed oefenen op serieuze, gechoqueerde blikken (alsof het kind iets uitspookt en jij de plichtsbewuste volwassene bent). Uiteraard ligt het gevaar altijd op de loer: niet te zelfzeker worden. Zo ook op een zonnige dinsdagochtend in ‘Year 5’, toen de kinderen moesten schrijven over de (blijkbaar zeer bekende) farao Toetanchamon. Deze stoute jongen is die dag in een mum(ie) van tijd de nagel aan mijn doodskist geworden. Nu ja, vrij belangrijk detail: geschiedenis is nooit één van mijn grootste talenten geweest, met de nadruk op het oude Egypte. Wist ik veel dat die man dé don Juan van zijn tijd was? Dus toen een jongen braaf opschreef dat Toetanchamon een trio had met zijn stiefmoeder en zus, begon ik gechoqueerd en redelijk hysterisch (oké extréém hysterisch) te schreeuwen en vroeg ik hem: ‘DENKT GIJ ECHT DAT DIT GRAPPIG IS??????’ De brave kerel keek mij lichtelijk verward aan maar schudde traag, met open mond zijn hoofd. De hele klas had zijn pen neergelegd en zat met trillende handen te staren naar mij. ‘We zullen wel eens zien van DE DIRECTEUR DAARVAN VINDT!!!’ en met grote ogen toonde ik zijn schrijfsel aan iemand van de support staff (ja, danku Karma dat er uiteraard op dat moment een andere volwassene in de klas aanwezig was, echt merci). Het moment dat zij mij vertelde dat de jongen effectief correcte informatie had neergeschreven, ja ik moet zeggen dat ‘gênant’ een zwaar understatement is voor deze situatie. Ik word nu niet snel rood maar bij het zien van haar verraste blik vol plaatsvervangende schaamte, zouden mijn oh zo geliefde aardbeien totaal verbleekt zijn. Ik wou verdwijnen, in een hol in de grond kruipen in plaats van gniffelende blikken te ontwijken en mij te verontschuldigen voor 60 spottende ogen. Maar ik koos voor de juiste weg, want dat is wie ik ben. En er was jammer genoeg geen hol beschikbaar.

Hans Desmet
0 0