de stilte voorbij
Is dit het dan… ?
Vanop mijn hotelbed staar ik naar de chaos dicht bij huis,
De beelden maken me ongemakkelijk, ik weet niet goed wat ik ermee moet, duizenden kilometers van huis, wie te bellen, ik kan niets doen, moet ik mijn facebook foto in het blauw-wit-rood laten kleuren, ik twijfel…
Misschien zit de curry van gisteren er voor iets tussen maar ik voel me misselijk. Ik wil vluchten en sluit me op in de badkamer om enkele minuten later opnieuw vol ongeloof naar dezelfde loop aan news feed te staren.
Het is een vreemd gevoel, te beseffen dat wanneer je aan de andere kant van de wereld bent, ook thuis erg snel ver van je bed wordt. Dat ook thuis met een simpele druk op de knop uit beeld kan verdwijnen wanneer er de oorlog verklaard wordt. Met een handgebaar bevestig ik mijn eigen onmacht en trek ik de deur achter me dicht.
Warm omringd door mijn lokale familie blijven de woorden in mijn hoofd nazinderen en overstemmen ze het gewoel van de Indische grootstad. Een oorlogsdaad waar tegen een land gepaste maatregelen moet nemen. Wat betekent dat, wie wéét überhaupt wat gepast is in deze situatie? Het klinkt als een déjà vu waarvan we allemaal het resultaat kennen en ik begrijp het niet, moeten we niet uit de fouten van het verleden leren? Is dit niet wat men al van kleins af aan probeert, de herinnering levend houden om ons kennis te laten maken met kernbegrippen waarvan we hopen dat ze óóit de hoeksteen van onze samenleving zullen vormen? Solidariteit, empathie, op een vredevolle manier met conflicten omgaan, rechtvaardigheid, mensenrechten…herdenken we niet, om niet te vergeten? Hoe komt het dan dat bij een nieuwe ‘aanval op de vrijheid’ onze leiders deze basislessen als eerste over boord lijken te gooien en vanuit een politieke onmacht toevlucht zoeken tot het bekampen van geweld met meer geweld. Is geweld dan werkelijk het enige antwoord dat we te bieden hebben?
Het is een aanval op de vrijheid, door vijanden van de vrijheid. De leegte van deze ongezouten woordensoep krijg ik niet verteerd. Ligt de vrijheid al niet veel lang onder vuur?
4 jaar lang sterven mensen in een conflict, een gevecht voor mensenrechten gekaapt door extremisme.
4 jaar lang, moorden, vluchten, kinderen tot moordmachines, vrouwen tot seksslaven, gewone mensen op zichzelf aangewezen, gesust in massagraven die met mondjesmaat hun weg naar de buitenwereld vinden. Duizelingwekkende aantallen symboliseren heel duidelijk een zoektocht naar de vrijheid, tellen zij dan niet? Vinden zij geen plaats in de vrijheid? Of is het pas wanneer de bootjes effectief in onze veilige haven aanmeren en de bom in onze eigen straat ontploft dat we de dingen bij naam kunnen noemen? De parameters om ‘te behoren tot’ ontgaan me.. vluchteling, Europeaan, muzikant? Kleurling zijn we allemaal, wist u dat? We zijn mens en dat zou moeten volstaan.
Vanuit een populistische retoriek wordt op voorhand het excuus de wereld ingestuurd. We sussen onszelf en adverteren dat een éénzijdige reactie een evenwaardige, zoniet overtreffende tegen-actie mag verwachten. Actie en reactie - aanval en tegenaanval - wij gaan in de aanval, klinkt logisch, toch?
Een logica die niet veel kritische zin kan verdragen als je het mij vraagt, een fantoomreactie. Op iedere hoek van de straat worden pionnen strategisch geplaatst, serieuze legerduo’s nemen hun plaats in en zware militaire wagens maken de setting compleet. Miljoenen spenderen we als overheid, dagelijks, terwijl het extremisme lacht en in de vorm van een nieuwe knal, ons vanop afstand dankt om in te gaan op hun verzoek.
Na het jaren allemaal een beetje uit te zitten, in de hoop dat extremisme als een modegril is en de droom van een kalifaat even vluchtig zal zijn als de laatste hipster-hype, lijkt tijdig wegzappen het enige dat we nog kunnen doen. De man in de straat kan niet volgen, haakt af en vervalt in onverschilligheid. We vergeten dat er mensen aan het peddelen zijn voor hun leven, dat ze ronddobberen, ergens. Dat kinderen, in diezelfde roes verwekt, op zoek zijn naar een plaats in deze wereld.
Waar bent u, 4 jaar later, wat valt nog binnen uw beeldbereik?
Waar zijn wij? Laten ook wij onze menselijkheid misbruiken door een cocktail van extremisme en indoctrine of kunnen wij ons de Arabische lente toe-eigenen in deze donkere dagen voor Kerst? Kunnen we hem hier terug tot leven wekken en het mens-zijn aan hoop doen ontspruiten?
Kunnen we samen buiten komen, met warmte, solidariteit en begrip als enige antwoord.
tégen radicalisering,
tégen onverdraagzaamheid.
Kunnen we samen, als een samenleving de cliché voorbij, het extremisme doodzwijgen?