bovanlu

Haar handen, haar handen

Haar handen die mij baadden tot ik zacht in badstof werd omzwachteld als kostbaar glas Haar handen die mij optilden tot er te veel mij was & dan aan mijn wang plakten als het omgekeerde van een klap Haar handen die mij gidsten in een wirwar van straten  Haar handen die taartbeslag draaiden & draaiden  in de kom  & ik volgde Haar handen op mijn schouders Haar handen die voelden of ik gloeide  Haar handen die mij vouwden als het heiligste gebed Haar handen waarvan ik dacht dat ik ze jaren zou meedragen als  aangroeiend erfgoed   Waarom nu ik zo oud ben als zij was toen ik in haar handen lag als warme was waarom kreeg ik zo anders vorm Waarom ontstond zo’n zonderlinge schepping  uit haar aard, uit haar gaven Waarom zijn mijn handen zo verzwaard dat ik moet graven Waarom sinds zij mij losliet  zoek en zoek ik haar vingerafdruk  om mij te ontgrendelen Waarom vind ik haar niet   Mijn handen, mijn handen Ik oefen, ik zalf hun groeven Ik ga met mijn handen op wandel in de koude  geborgen door wol Ik haal ze over mijn gelaat als het omgekeerde van klauwen Ik laat ze leiden,  laat ze de maaltijden bereiden die mij mondjesmaat in leven doen blijven, kruis ze over mijn borstkas  als een poortwachter in ridderharnas  & wrijf over mijn bovenlijf in een parodie van omarming Ik leg ze languit op mijn voorhoofd Ik leg ze open in mijn schoot  Ik bied mij troost Dan pas zijn ze daar, haar  handen in mijn handen