Wijze Indiaan
Is schrijven een roeping?
Ik ervaar al de hele dag een gevoel van"bijna ontploffen".
Alles dwaalt rond in mijn hoofd, ongeordend, het één het ander verdringend. Van de drukte van mijn gedachten alleen al word ik zenuwachtig. Ik hunker de hele dag naar dit ultieme moment van rust en sereniteit waarop ik eindelijk kan neerzitten en schrijven.
Alles moet eruit kunnen vloeien. Ik heb het idee dat alleen al het opschrijven mijn leven als vanzelf in de plooi laat vallen. Alhoewel; wat is de plooi?
Wie zegt hoe het moet? Wie controleert? Het is juist omdat ik het zelf wil bepalen dat het zo moeilijk is, zo vermoeiend. Soms lijkt het meer een gevecht. Het is pas als er problemen zijn op te lossen dat je voelt dat je echt leeft, hoe moeilijk ook.
Een deel van het gezinsleven is soms een beetje geleefd worden.; een aantal robotacties die je kan uitvoeren op automatische piloot.
Toch is het niet zo dat je uitzonderlijke dingen in je leven moet doen om het moeilijk te hebben; Opvoeden bvb. is al eeuwen oud, zou men ondertussen toch al onder de knie moeten hebben... het probleem is dat het altijd nieuwe ouders zijn die nieuwe kinderen opvoeden, elk kind al weer anders samengesteld anders reagerend op andere dingen. Het maakt de klus er niet gemakkelijker op. En het is zo verdomd belangrijk. je bent bezig een leven te vormen. Je helpt een schijnbaar hulpeloos hoopje baby kneden ,vormen, ontwikkelen. het is allemaal natuurlijk ook ontzettend boeiend. Maar het is ook en vooral "altijd". Je kan part time werken , een relatie opbouwen en afbreken, vrienden aanhalen of afweren, een cursus volgen ,een boek uitlezen en wegleggen maar eens dat je dat kind op de wereld hebt uitgestoten is er geen weg terug, geen afhaken.
Als je het een beetje goed doet hebben ze een kans op een goed leven. Niettegenstaande alle problemen onderweg heb ik de ingrediënten om er iets van te maken voor hun. Dat mag ik nooit uit het oog verliezen. Ik ben het verplicht aan mijn gezin om de dingen op een rijtje te houden, alles binnen proportie, alles op z'n plaats.
Ik moet sterk zijn :regiseren,toveren,ordenen,improviseren,repareren en vooral mezelf blijven.
Toch wil ik vandaag heel erg graag een oude wijze Indiaan zijn, met waardige trage bewegingen die respekt afdwingen. Geen overhaaste zenuwachtige beslissingen, geen snelle oordelen, het zwijgen eerder dan verkeerde zinnen uitstoten. Het leren zwijgen, nadenken, bezinnen en vooral : evenwicht.
Geboren weegschaal zou me dat toch moeten lukken. Omgaan met veel mensen maar niet direkt veroordelen. Mensen een kans geven, innerlijke rust en mensenkennis.
De Indiaan legt zijn pijp neer, staat langzaam op en strekt zich vervolgens behaaglijk uit op de mat van zijn tipi.