Na een seizoen zwemmen in de zwemvijver van Boekenberg.
De echo van het wassende water.
Mijn rouwperiode voor de gezonken badboot is eindelijk afgesloten.
Ik ontdekte een waardig alternatief op tien minuten fietsen en bovendien gratis.
70 meter natuurlijk gezuiverd zwemplezier.
De zomer van 2017 is moeilijk; razende gedachten in een uitgeput lichaam.
Leven “on hold”.
Het water heelt, koelt mijn geest en lichaam en brengt de rust die ik nergens vind.
Ik zwem liefst alleen.
Onmogelijk maar bij het openingsuur om 12 uur vind ik mijn draai.
Mensen zwemmen zoals ze zijn .
Sommigen zwemmen alsof ze iets moeten overwinnen.
De tijd alvast.
De overkant moet bereikt.
Het water zit ze in de weg; ze vallen het aan. Met overdreven gebaren splijten ze de vloeistof die, hoog opspringt. Ze maken fonteinen, golven…
Vermoeid bereiken ze de overkant om direct weer te vertrekken.
Ze eisen hun baan op en nog veel meer.
Anderen gaan eveneens snel maar klieven het water en leggen hun armen ongemerkt in het water dat zich gewillig opent. Is het techniek of zijn ze als vissen?
Ook zij zijn ongenaakbaar in hun baan; maar anders.
Zowel de eersten als de laatsten mijdt ik in het echte leven.
Er is ook het vriendschapszwemmen.
Meestal een duo vrouwen die zich traag maar constant pratend voortbeweegt. De mobiele kop koffie; het gesprek primeert.
Kinderen spelen, plonsen… Het koude water ontlokt kreten, hun lichaampjes schrikken, dartelen…
Soms is er ook verliefd zwemmen.
Ik heb het gevoel het water zo min mogelijk te beroeren. De trage zwembeweging voelt harmonieus met het water. De herhaling, het borrelende geluid creëert een vorm van opname door het water; ik vertrouw mijn lichaam eraan toe. Het water neemt mij op, zalft mijn gedachten. Het meestal koude water verlamt mijn geest. Ik adem diep, neem de zuurstof op uit het water, verspreid ze en observeer.
Ik neem de zon in ontvangst die op het wateroppervlakte schijnt. Het verhoogt het genot. De schaduw wordt er donkerder door. Zwemmen naar de zon…
Het water als vriend, de beweging als motor ( voor het leven).
Yo Van den Bulck