Trema wordt trauma
Al dat modern gedoe, hij is het hartgrondig beu! Genderneutraal, non binair, metroman. Wat zijn dat allemaal voor belachelijk nieuwe termen. Vreemd. Bevreemdend. Modeverschijnselen. Hij is eerder van de goede oude stempel. Ziet zichzelf als een romanticus. De ridder op het witte paard. Die graag een prinsesje aan zijn degen zou rijgen. Alleen, hij is een beetje in de war. Mag je dat nog zeggen? Dat je een prinsesje wilt in plaats van dat je een prins of prinsesje wilt zijn? #MeToo ligt nog vers in het collectief geheugen en de Melania Trump-quote “it’s just boys talk” ook. Daar wil hij liever niet mee geassocieerd worden. Want hij is geen boy, hij is een man! Een man met een voorliefde voor het geschreven woord. Daarom neemt hij vanavond deel aan het Groot Dictee der Nederlandse Taal. Koppeltekens, umlaut tekens, trema’s, hij is er fan van. Vanavond kan je via livestream deelnemen en dat zal hij uiteraard doen, zo goed en zo integer mogelijk. Door eerlijk de autocorrectie en spellingcorrectie uit te schakelen op z’n computer. Want een echte man, die doet het zonder.
Het dictee is een groot succes, al eindigt hij net naast het podium op de vierde plaats. De ergste plaats die je je kunt bedenken. Iedereen gaat toch voor winst? En als je verliest, dan word je toch beter voorlaatste dan vierde? Vierde is een regelrechte ramp, net geen medaille. Vierde is een kutplaats. Maar dat mag je tegenwoordig niet meer zeggen, want dat hoort niet.
“Deelnemen is belangrijker dan winnen” schrijft zijn vriendin-in-wording hem die avond via chat. Een magere troost. Als een echte gentleman probeert hij deze dame nu al enkele weken digitaal het hof te maken met zoete woorden en zelfbedachte ronkende proza. Zij beantwoordt zijn lange berichten met prachtige poëzie van haar hand. Eigenlijk heeft hij een hekel aan gedichten, dichten, rijmen of hoe je al dat zeemzoeterig gedoe ook wilt noemen. Maar vanavond herleest hij de schrijfsels van zijn vriendin-in-wording en vindt zo de troost die hij zoekt. De bluts die hij opliep toen hij daarnet van het podium viel, wordt uitgedeukt door haar zalig zachte rijmpjes. In gedachten zal hij haar morgen via Facebook Live een serenade brengen als een moderne Romeo, om haar de liefde te verklaren. Hij ziet het al helemaal voor zich, met fonkelend ridderpak. En heel veel likes. Maar eerst moet hij nog even het pad naar haar hart effenen via poëtische wegen.
Als een ruwe bolster met blanke pit tokkelt hij verder op zijn toetsenbord en vergeet daarbij de autocorrectie opnieuw te activeren.
“Ik hou van jouw poezie” verschijnt op het scherm. Met daarnaast het blauwe vinkje ‘afgeleverd’. De cursor blijft genadeloos pinken en geeft als een defect stoplicht het gevaar van deze situatie weer. Het blijft stil aan de overkant.
"Ik hou van jouw poezie". Een vergeten trema als trauma. #MeToo lonkt.
Noot : deze column is ironisch en als taalgrap bedoeld. Het is niet de bedoeling om impliciet kwetsend of minimaliserend te zijn tegenover reële #MeToo verklaringen.
