Mevr. Gerrits
Hier staan we dan: jouw leerlingen, netjes op een alfabetische rij. Allemaal in hetzelfde uniform: witte T-shirt, zwarte broek en het haar stevig samengebonden. Je hebt de dingen graag op orde, dat is duidelijk. Binnen de muren van de sportzaal heerst discipline en dat wil je meteen vanaf de eerste les duidelijk maken.
Tijdens het voorlezen van de aanwezigheidslijst worden de voornamen, ooit met veel zorg door onze ouders uitgekozen, aan de kant geschoven. In deze zaal waar prestatie en inzet belangrijk zijn, is er geen plaats voor sentimenteel gedoe.
Na de A's, de B's en de C's is de beurt aan mij. "Dhondt?" "Ja." antwoord ik voorzichtig maar toch met enige trots. Ik heb mijn familienaam altijd al mooi gevonden. Kort, krachtig en alle letters stevig aan elkaar. Geen tussenkomst van opdringerige leestekens. Tekens die er oorspronkelijk wel waren maar door een familieruzie en een rebellerende grootvader werden geschrapt als vorm van protest.
Ondertussen ben je al aan de "H" begonnen. Ik heb dus nog wel even tijd voor de les echt begint. Vanuit mijn rechterooghoek heb ik zicht op de rest van de klas. Meteen valt het me op hoe gelijk ze er allemaal uitzien. Niet omdat ze hetzelfde uniform dragen maar omdat ze allemaal schrik hebben van wat ons te wachten staat.
Op de eerste schooldag hoorden we al de verhalen over jou en je verschrikkelijke lessen L.O. Langzaam nestelden deze geruchten zich in ons hoofd waar ze nu al vier dagen rusteloos rondzweven. Alleen nog maar meer aangedikt door onze eigen verbeelding.
Maar in tegenstelling tot mijn klasgenoten heb ik geen schrik. Ik voel me een gladiator, net voor die de arena binnenstapt. Wat er ook op mij afkomt, ik ben er klaar voor. Zonder enige angst want daar heb ik het inmiddels wel mee gehad.
Eerst was er de angst om de lagere school voorgoed achter mij te laten. Dan was er de angst odmat mijn vrienden naar een andere school gingen en ik het nu alleen moet zien te redden. Angst ook omdat alles op deze school zoveel groter lijkt en ik geen idee heb of ik me hier ooit thuis zal voelen. En nu zou er dus angst voor jou moeten zijn.
Zoals je daar staat: de grijze haren strak naar achter, klembord en stylo stevig vastgeklemd, een lijf van 1m80. 51 jaar maar nog steeds strak en getraind tot op het bot. Geen enkele vorm van vriendelijkheid of medeleven te bespeuren. Behalve dan in die helderblauwe ogen van je. In tegenstelling tot de rest van je lichaam zijn ze zacht en lief. Ik kan me maar moeilijk voorstellen dat iemand met zulke ogen zo verschrikkelijk kan zijn.
Tegen de tijd dat ook de "W" en de "Z" zijn afgehandeld, heb ik na grondige observatie beslist om je sympathiek te vinden. Ik heb immers geleerd om niet veel waarde te hechten aan roddels en geruchten. Vaak zijn deze verhalen al zo veel verteld dat de waarheid inmiddels plaats heeft moeten maken voor de fantasie van de verteller.
Plots kijk je op vanachter je klembord. Jouw ogen kruisen de mijne en alsof je zonet mijn gedachten hebt gelezen geef je me een knipoog. Ik zou, tot mijn eigen verrassing wel eens gelijk kunnen hebben!