danders

IK VERTEL GEEN ON-ZIN

Aan mensen die ik bemin vertel ik liefst geen onzin ik klop nog liever op mijn kin en schrijf een mooie zin zinderend schrijven creatief blijven in schilderen en tekenen je kan op me rekenen kunstenaar zijn is een relatief begrip soms voel ik me in een dip ooit eindigt mijn verhaal met R.I.P. noteer maar met stip dat ik ondanks alles blijf schrijven in de hoop creatief te blijven

Brief aan mijn on(geboren kind

Hoe moet ik een brief aan mijn al dan niet geboren kind , of kinderen, beginnen? Laat me eerst mijn schrijversangst bedwingen alsof alle kinderen samen zingen! Ik hoef niet persé te rijmen, laat mijn kind ook mijn geesteskind a.u.b. een ongerijmd leven leiden en niet lijden. Lijden gebeurt in deze wereld al genoeg en ik wil over Hoop schrijven, mijn zwarte doemdenkerij laten verdwijnen zoals sneeuw wijkt voor zon en groen overwoekert beton... Vandaag, tegen de avond, op een warme zij het regenachtige julidag, heb ik met een jongetje gevoetbald. We wisselden trucjes uit, gaven mekaar hoe kan het anders gepastte passes, de ene keer was hij keeper, dan ik, en het leven rolde net als de bal en de wereldbol vanzelf. Kon dat jongetje weten dat ik me als 56-jarige even terug jong voelde? Samen ravotten, tegen een bal schoppen, door weiden lopen, in bossen rondhossen. Ons samenspel deed me deze naht naar mijn pen grijpen. En ik schreef deze woorden... Al heb ik natuur-gewijs de neiging moralistisch of filosofisch te schrijven, ik wil even bij dit éne mopment blijven... Op het einde van onze voetballes(ik leerde hem en hij leerde mij zoals het zou moeten horen) gaf ik hem enkele snoepjes (chocolade met kokosnotenvulling) : hij keek me dankbaar aan terwijl hij even in mijn bescheiden sociale woning binnenkwam. Hij mopelde deze voor mij zo waardevolle woorden: "wat is het hier mooi". Ik weet nog steeds niet wat hij precies mooi von: de wanorde op mijn tafel met al die lege en gevulde sigarettenpakjes vast niet.Zou het dan over mijn schilderijen gaan? De inrichting? De goedgevulde boekenkasten? De platenkast? Wat fascineerde dat jongetje wat hem die gevleugelde woorden ontlokte: "wat is het hier mooi"? Een jongetje helaas niet mijn zoon zelfs geen familie... (On)dankbaar gemis. Triest en Hoopvol verleden. Gemiste en gekregen kansen. Ik zou hem willen overstelpen met wijze woorden zoals ik hem voetbaltrucjes leerde. Helaas, in en voor hét echte leven bestaan geen trucjes. Tenminste: ik weiger ze te gebruiken of te misbruiken. Hij zal zijn weg moeten zoeken in en buiten het voetbal. Zoals ik mijn levensdoel zoek in kunst. Ja, misschien waren het toch de schilderijen, de boeken, de platen. Beeldende Kunst, Literatuur en Muziek. Mijn drie Karma's. Mijn drie Musketiers. Mijn Heilige Drievuldigheid. Ach, beste kinderen van de wereld, ik zou jullie zoveel willen meegeven, meedelen, al mijn levenswijsheid gegroeid uit levensdomheid delen, ongelimiteerde antwoorden geven op de belangrijkste vragen en kinderen kunnen veel vragen, maar bovenal wil ik jullie HOOP OP EEN RIJK GOEDGEVULD LEVEN geven. Dezelfde hoop die dat voetballende jongetje me gaf toen hij die oh zo belangrijke woorden uitte: "Wat is het hier mooi". Hoeft het nog gezegd? De Waarheid komt komt uit een kindermond en dat is pas gezond!!! Droom nu maar in je slaap dat je ooit een Rode Duivel wordt kaliber Eden Hazard of Kevin De Bruyne of Thibout Courtois, dat wens ik je toe, droom zacht en doe je oogjes maar toe! Je toekomst lacht je toe! Reacties welkom: Danny Smolders tel 014/210983 GSM 0471/415713 danders@telenet.be

DE LOF DER ZOTHEID DOOR DANNY SMOLDERS

Al verklaren ze me allemaal voor zot en voel ik me daardoor eerder rot en vloek ik met miljaarde en begot, ik voel me niet persé een outsider-kunstenaar al gedraag ik me misschien soms raar ook door het tekenen van bijna naakte vrouwen ik wou alleen maar dat enkelen van hen van mij houen het beschilderen van de fabrieksmuren van Umicore leek een utopie en zie toch gelukt na vele jaren van vergeefs dromen lijkt het leven me nu een beetje te belonen als kunstenaar toch raar hoe het leven kan lopen van vergeefs hopen van faalangst en nodeloze kritiek tot een beetje succes en niet langer ziek Ik bezing de lof der zotheid in dit gedicht zoals ik dat doe in mijn tekeningen en schilderijen ontelbaar zijn de rijen kunstenaars wachtend op succes misschien een wijze les ... blijf volharden in de lof der zotheid in deze middelleeuwse moderne tijd wees zelfbewust en eigengereid maar ook open en wijd alleen dan zal de zotheid regeren zonder dat regeringen hen kunnen deren Kunstenaars en Schrijvers die zich weren zoals ooit Keizer Karel deed in een wereld vol van leed waar Olen maar een klein deeltje van is maar zo belangrijk voor mij net als Geel en Middle Gate een deel van mij is zij leven dan ook zij aan zij ik zain mijn tekeningen en schilderijen en gedichten en verhalen de lof der zotheid blijven bezingen Tenslotte...: is dat in mijn leven één van de belangrijkste dingen....!!!!

AVONDLICHT

De dag is voorbij de mensheid zwijgt Denk jij nog aan mij hoe ik stommiteiten heb aaneengereigd Het avondlicht valt bijzonder de maan een vrouwelijk wonder Sterren schitteren in volle pracht het is... volle maan deze nacht een vroege weerwolf huilt hij verschuil-t zich in een mythisch woud waar de elf woont waar ik van houd de elf die ik ik nooit zie tenzij in het avondlicht waarin ze telkens weer oplicht het mooiste gezicht waar je kan van genieten voor haar zou ik-in het avondlicht- mijn bloed vergieten...!!!

LIEVER MAF DAN MOF

Ik snapte hem niet meer, die rare Danders. Mijn mede-studenten sociale school herinnerden zich nog die verlegen jongeman met het stomme brilletje op de neus, met korte krulharen, een sproetig aangezicht en een geslachtloos, niet-verzorgd, maar ook niet-verwaarloosd uiterlijk. Hij droeg de toen al zo alledaagse jeansbroek met de al even klassieke afgesleten jeansvest of parka, naargelang het weer. Niemand, ook ik toen nog niet, vond dat met hem iets aan de hand was: hij studeerde misschien wat al te ijverig (studeren werd toen nog niet zo gewaardeerd in het studentenmilieu zelf), maar hij veroorzaakte toch niet al te veel te last. Het enige wat ze hem konden aanwrijven was dat hij door zijn schaamteloze studiewoede ook afrijselijk goede resultaten behaalde op de examens, waardoor hij t.o.v. hen toch wel een beetje een buitenbeentje werd. Hij viel nog het best in te delen bij de categorie van pastoors en moederlijk-lieve sociaal-assistenten in spé, dat soort dat mensen écht wil helpen. Een pastoor doet soms wel raar, een echte sociaal assistent ook, maar écht last heb je er eigenlijk niet van. Nu, twee jaar na zijn eerste aarzelende stappen in het Antwerpse studenten-(en daardoor ook uitgaans)leven, viel hij niet meer te herkennen. Waar was die schuchtere, bloedverlegen, naieve wereldverbeteraar gebleven? De jeansbroeken droeg hij nog wel, maar dan wel kapotgescheurde en als hij zijn groene parka-jas droeg, trok hij meteen de aandacht door allerlei onbegrijpelijke slogans zoals "Destroy power, not people", "Anarchy, Peace and Freedom" en ander Engels proza van een bedenkelijk kaliber zoals het niet-mis-te verstane "Fuck off" of "Mind your own business". Hij was nu wel nooit een toonbeeld van orde geweest, maar degenen die zich nu nog op zijn kot waagden, en dat werden er steeds minder, liepen het risico zich de nek te breken over een gitaar met kapotte snaren, moesten goed uitkijken om niet op loszooiende achteloos rondslingerde platen te trappen, want daar kon hij erg agressief van worden, en als je was gaan zitten, moest je erg goed uitkijken dat geen kapot bierflesje of glasscherven van een pint zich in je achterwerk nestelden. Gebeurde dit toch door de onbegrijpelijke onachtzaamheid van een naieve student, dan lachte hij zich gegarandeerd te pletter, waarbij zijn piekhaarden wild op en neer schudden. Een pleistertje voor die toch wel pijnlijke vleeswonde, dat kon er niet af. Nee, van dat zacht mannetje van vroeger was geen spoor meer. Hij spuugde op straat en soms in je gezicht, zijn rechterwijsvinger wees verdacht veel recht omhoog in de richting van argeloze Antwerpse burgers, wat nog wel te dulden viel, maar moest hij nu telkens dit duidelijk teken van verachting ook naar ons, zijn mede-studenten maken? Nee, het werd al te gortig en hier en daar gingen al stemmen op om hem van school te laten wegsturen, want een sociaal assistent kan wel heel veel begrijpen, sommige dingen gaan écht té vér!!!!Op een keer, ten einde raad en het nutteloze van mijn poging wel inziend, heb ik toch geprobeerd met hem te praten en weet je wat die onverlaat me durfde te zeggen, me in het gezicht spuwend nadat hij eerst al mijn grieven aanhoord had??? "LIEVER MAF DAN MOF" riep hij. Wel, als hij maf wil blijven, dan blijf ik maar mof...!!!