Hoe moet ik een brief aan mijn al dan niet geboren kind , of kinderen, beginnen? Laat me eerst mijn schrijversangst bedwingen alsof alle kinderen samen zingen! Ik hoef niet persé te rijmen, laat mijn kind ook mijn geesteskind a.u.b. een ongerijmd leven leiden en niet lijden. Lijden gebeurt in deze wereld al genoeg en ik wil over Hoop schrijven, mijn zwarte doemdenkerij laten verdwijnen zoals sneeuw wijkt voor zon en groen overwoekert beton...
Vandaag, tegen de avond, op een warme zij het regenachtige julidag, heb ik met een jongetje gevoetbald. We wisselden trucjes uit, gaven mekaar hoe kan het anders gepastte passes, de ene keer was hij keeper, dan ik, en het leven rolde net als de bal en de wereldbol vanzelf. Kon dat jongetje weten dat ik me als 56-jarige even terug jong voelde? Samen ravotten, tegen een bal schoppen, door weiden lopen, in bossen rondhossen. Ons samenspel deed me deze naht naar mijn pen grijpen. En ik schreef deze woorden...
Al heb ik natuur-gewijs de neiging moralistisch of filosofisch te schrijven, ik wil even bij dit éne mopment blijven...
Op het einde van onze voetballes(ik leerde hem en hij leerde mij zoals het zou moeten horen) gaf ik hem enkele snoepjes (chocolade met kokosnotenvulling) : hij keek me dankbaar aan terwijl hij even in mijn bescheiden sociale woning binnenkwam. Hij mopelde deze voor mij zo waardevolle woorden: "wat is het hier mooi". Ik weet nog steeds niet wat hij precies mooi von: de wanorde op mijn tafel met al die lege en gevulde sigarettenpakjes vast niet.Zou het dan over mijn schilderijen gaan? De inrichting? De goedgevulde boekenkasten? De platenkast?
Wat fascineerde dat jongetje wat hem die gevleugelde woorden ontlokte: "wat is het hier mooi"?
Een jongetje helaas niet mijn zoon zelfs geen familie... (On)dankbaar gemis. Triest en Hoopvol verleden. Gemiste en gekregen kansen. Ik zou hem willen overstelpen met wijze woorden zoals ik hem voetbaltrucjes leerde. Helaas, in en voor hét echte leven bestaan geen trucjes. Tenminste: ik weiger ze te gebruiken of te misbruiken. Hij zal zijn weg moeten zoeken in en buiten het voetbal. Zoals ik mijn levensdoel zoek in kunst. Ja, misschien waren het toch de schilderijen, de boeken, de platen. Beeldende Kunst, Literatuur en Muziek. Mijn drie Karma's. Mijn drie Musketiers. Mijn Heilige Drievuldigheid.
Ach, beste kinderen van de wereld, ik zou jullie zoveel willen meegeven, meedelen, al mijn levenswijsheid gegroeid uit levensdomheid delen, ongelimiteerde antwoorden geven op de belangrijkste vragen en kinderen kunnen veel vragen, maar bovenal wil ik jullie HOOP OP EEN RIJK GOEDGEVULD LEVEN geven. Dezelfde hoop die dat voetballende jongetje me gaf toen hij die oh zo belangrijke woorden uitte: "Wat is het hier mooi".
Hoeft het nog gezegd?
De Waarheid komt komt uit een kindermond en dat is pas gezond!!!
Droom nu maar in je slaap dat je ooit een Rode Duivel wordt kaliber Eden Hazard of Kevin De Bruyne of Thibout Courtois, dat wens ik je toe, droom zacht en doe je oogjes maar toe! Je toekomst lacht je toe!
Reacties welkom:
Danny Smolders
tel 014/210983 GSM 0471/415713
danders@telenet.be