Vaslav Nijinsky
Een leven, een verhaalvol van onbedachtzame keuzesop een podium waar de hoofdrolspeler weinig inspraak heeft gehad. Een poging tot het verwerven vanroem,diepgang,vernieuwing,grip op het onbegrijpbare.De wijsheid van het leven begrijpen, grijpen en delenmet een publiek.
Een publiek dat een god adoreertdie herkenning brengt,het vertrouwde oude,dat diezelfde god verafschuwt wanneer hij een voorspelling brengtvan een vernieuwing die hen voorbijstreeft. Een god menselijk door afhankelijkheiden schijnheilige onschuld,als speelt hij vandaag de rol vanhet verwende jongetje dat woont in het kasteel op de berg. Een leven, een zoektochtnaar uiting van gemis,van noden. Een uitingdie zijn oorsprong vindt in de kunst.De kunst met zijn duizenden gezichten.Hij zoekt er éénEn vindt ze allen, één per één,als het speelgoed in een kinderkamer,net opgeruimd door de plichtsbewuste knecht.Hij wacht…op het kinddat gaat spelen en alle orde wegveegtin een spel van zijn fantasie. Het kinddat hij nodig heeftom de gelijkenis in de spiegel te zienen zelf een kamer te ontwerpen,zo radicaal dat het elke verwachting overstijgt.Elke verwachting die is gebouwd op slechte fundamenten. Een kamer in zijn hoofd,in zijn ziel,in zijn gevoel.Wat wordt eerst aangetast door een maatschappij?Een maatschappij van gekkendie enkel projecteert, projectie op waarheid;die manipuleerten binnensluipt in een kamerwaarvan de muren nog nat zijn van de verf,niet beschermd tegen besmeuring. Te laat! Te laat! Te laat? Een leven, een toewijdingaan een goddelijke opdrachtdie nooit dezelfde helderheid zal tonenals het licht aan het einde van de tunnelveroorzaaktdoor witte jassen en murenin een hypnosevan testen en consultaties,van waarheid en leugen, van God en duivelmaar waarin geloof blijft rechtstaan,enkel om de ontroostbare verlating nooit te ontmoeten. Een hypnose waarvoor men de remedie te laat bedachtomdat de genezer de moed had achtergelatenergens in de down van zijn leven,terwijl de up achter de hoek te wachten stondmet een nieuwe tijdsgeest en het woord dansstevig vast in beide handen. Ella Meeusen
