Een leven, een verhaal
vol van onbedachtzame keuzes
op een podium waar de hoofdrolspeler
weinig inspraak heeft gehad.
Een poging
tot het verwerven van
roem,
diepgang,
vernieuwing,
grip op het onbegrijpbare.
De wijsheid van het leven begrijpen,
grijpen en delen
met een publiek.
Een publiek
dat een god adoreert
die herkenning brengt,
het vertrouwde oude,
dat diezelfde god verafschuwt
wanneer hij een voorspelling brengt
van een vernieuwing die hen voorbijstreeft.
Een god
menselijk door afhankelijkheid
en schijnheilige onschuld,
als speelt hij vandaag de rol van
het verwende jongetje
dat woont in het kasteel op de berg.
Een leven, een zoektocht
naar uiting
van gemis,
van noden.
Een uiting
die zijn oorsprong vindt in de kunst.
De kunst met zijn duizenden gezichten.
Hij zoekt er één
En vindt ze allen, één per één,
als het speelgoed in een kinderkamer,
net opgeruimd door de plichtsbewuste knecht.
Hij wacht…
op het kind
dat gaat spelen
en alle orde wegveegt
in een spel van zijn fantasie.
Het kind
dat hij nodig heeft
om de gelijkenis in de spiegel te zien
en zelf een kamer te ontwerpen,
zo radicaal dat het elke verwachting overstijgt.
Elke verwachting die is gebouwd
op slechte fundamenten.
Een kamer in zijn hoofd,
in zijn ziel,
in zijn gevoel.
Wat wordt eerst aangetast door een maatschappij?
Een maatschappij van gekken
die enkel projecteert, projectie op waarheid;
die manipuleert
en binnensluipt in een kamer
waarvan de muren nog nat zijn van de verf,
niet beschermd tegen besmeuring.
Te laat! Te laat! Te laat?
Een leven, een toewijding
aan een goddelijke opdracht
die nooit dezelfde helderheid zal tonen
als het licht aan het einde van de tunnel
veroorzaakt
door witte jassen en muren
in een hypnose
van testen en consultaties,
van waarheid en leugen,
van God en duivel
maar waarin geloof blijft rechtstaan,
enkel om de ontroostbare verlating
nooit te ontmoeten.
Een hypnose
waarvoor men de remedie
te laat bedacht
omdat de genezer
de moed had achtergelaten
ergens in de down van zijn leven,
terwijl de up achter de hoek te wachten stond
met een nieuwe tijdsgeest
en het woord dans
stevig vast
in beide handen.
Ella Meeusen