Matteo
Ik droom. Ik ben op een plek die me niet helemaal duidelijk is, maar ik vermoed een trouwfeest of iets dergelijks. Ik heb een zwarte satijnen rok aan die tot aan m’n enkels komt. Daarbovenop een wit topje met een diepe decolleté. Ik zie er aanzienlijk bruiner uit dan ik ooit geweest ben. Slanker ook. Dat is het fijne aan dromen: Je kan jezelf net iets beter maken dan je anders bent. Maar zelfs in een droom haalt mijn lage zelfbeeld me in. Matteo Simone is op het trouwfeest. Hij staat al een tijdje naar me te kijken. Hij stapt naar me toe en zegt in zijn sappige Limburgs dat ik er goed uitzie. Mijn antwoord is: ,, Och zeveraar!’’ Ik zie aan zijn geschrokken gezicht dat het niet het antwoord is dat hij verwacht had. En al zeker niet het antwoord dat Matteo Simone gewoonlijk krijgt na zo’n zin. Ik herpak me snel. En zeg: ,, Oh ja, het beleefde antwoord is natuurlijk ‘Dank je wel!’ Een kleine zenuwachtige glimlach moet de situatie beter maken. Maar mijn hoofd begint te tollen. ,, Maar nee! ” zeg ik. ,, Waarom zou ik eigenlijk dankjewel zeggen? Dit is het slechtste compliment dat je aan iemand kan geven! Mensen zeggen vaak dat iemand mooi is of er goed uitziet. En in jouw geval zou dat nog een compliment kunnen zijn. Want naast overduidelijke goede genen en het geluk dat je eruitziet zoals je eruitziet, is het duidelijk dat je ook sport en op je eten let. Maar zelfs dat doe ik niet! Ik eet graag chocola en ik hou niet van sporten. Nee nee, dat is ook niet waar. Ik hou van voetbal en volleybal en alle andere georganiseerde teamsport. Wel het is te zeggen: ik hou van de wedstrijd niet van de training. Maar zeker fitness of joggen is niet mijn ding. Dus om er zo goed uit te zien, zoals jij zegt dat ik eruitzie, heb ik eigenlijk helemaal niks gedaan. Dit heb ik van mijn mama en papa gekregen. Kortom waarom is het een complement, die mijn bescheiden ‘dankjewel’ zou verdienen? In het beste geval is dit een compliment aan mijn ouders. En nu ik er zo over nadenk, hebben ook zij er niet zoveel moeite voor moeten doen.” Ik merk aan zijn gezicht dat het weer geen wenselijk antwoord is. Is dit nu die ASS waar iedereen over spreekt? Ikzelf heb het altijd verbale diarree genoemd, maar sinds kort spreken we van ASS (yes, een excuus!). Hoewel ik overduidelijk zo hard mijn best gedaan heb, is de Matteo van mijn dromen nog steeds niet afgeschrikt. Hij vraagt me om te dansen. In mijn droom heb ik gigantische hakken aan (en ook een paar benen die horen bij zulke hakken). Daar kan ik natuurlijk niet mee dansen, dus ik zeg: ,, Oké, maar ik ben getrouwd en ik hou van mijn man. PLUS ben jij niet getrouwd met één of andere topmodel/babe?” Weer niet het antwoord dat ik had moeten geven, maar in mijn droom blijft hij staan, hand uitgestoken en een prachtige glimlach op zijn gezicht. Helemaal klaar om te dansen. Ik zeg (veel te luid!): ,, Oké, goed dan, maar niet met deze schoenen!” Vlotter dan een mens zou kunnen, schiet ik mijn schoenen uit. Met een zwier belanden ze net naast mijn tasje. Iedereen weet dat je in het echte leven de dronken nonkel zou raken en de rest van de avond op spoed zou doorbrengen, maar in mijn droom ben ik elegant (dat past ook bij die benen). Plots ben ik ook ineens 15 cm kleiner en merk ik dat ik tijdens het aankleden niet op m’n sokken heb gelet. Ik heb van die roze sokken met bolletjes aan die totaal niet subtiel onder mijn kleding zitten. Ik kijk naar beneden en zeg (weeral veel te luid): ,, Oei dat zijn niet de gepaste sokken!” De Matteo van mijn dromen glimlacht, haalt zijn schouders op en trekt me op de dansvloer. Ik word wakker en lig nog even te denken aan mijn droom. Ik heb alles juist gedaan. Ik heb gezegd dat ik getrouwd was EN dat ik van mijn man hield, dus vreemdgaan doe ik ook niet in mijn dromen. Ik denk oprecht dat ik mijn man daarvoor eerst moet laten sterven in mijn droom (met natuurlijk de gepaste tijd om te rouwen). Hoewel een romantische droom over een andere onbereikbare man daardoor vrijwel een onmogelijk, of eerder heel erg lang, proces wordt, is dit toch best wel HET bewijs van mijn grote liefde voor mijn echtgenoot (dit moet ik hem straks nog even in zijn gezicht wrijven). Zelfs in een droom kan ik hem niet bedriegen. Zelfs niet met Matteo Simone! Die van mijn dromen, die zelfs na een heleboel ongepaste verbale diarree nog steeds in zwijm valt van mijn aanblik. Maar zelfs in mijn droom kom ik niet van mijn laag zelfbeeld af. Mijn schoenen moeten nog steeds netjes naast mijn tasje liggen alvorens ik er nog maar aan denk te gaan dansen met mijn droomman. En potverdorie, zelfs in een droom kan ik het niet even op die zalig mooie, maar oh zo ongemakkelijke hakken uithouden. Gelukkig kan ik in die droom de reactie van anderen iets beter bepalen. Ik voel me niet zo ongepast en ongewenst, ook al blijf ik mijn debiele, charmante zelf. Weeral. Zelfs in mijn droom.