Vandaag is alles donker, vandaag is alles grauw
Vandaag is er geen warmte, er is enkel die onverbiddelijke kou
Er is alleen die leegte en die doet ongelofelijk veel pijn
Die zegt me dat ik niets ben en iemand anders zou moeten zijn
Die leegte ontneemt me de adem, ik voel me verdrinken dag na dag
Dan smeek ik aan de wereld, wanneer ik verdwijnen mag
Het leven lijkt te lang om te doorploeteren met mijn lijf
Dat voelt immers al versleten, heel koud en rigor stijf
Vergis je niet, ik ken liefde, van het onvoorwaardelijke soort
Maar het is ook vaak die liefde, die me traag maar zeker vermoord
Ik passeerde reeds bij Anna, over the bridge naar Emma's door
Terwijl ik zong voor Catherine en Elisabeth on the bathroom floor
Lieve angst, verdwijn toch zachtjes maar zeker in de nacht
Laat me gewoon leven, bevrijd me uit je macht
Lieve pijn, zoek toch een ander en gedachten, wees toch stil
Enkel dan kan ik besluiten wie ik ben en wat ik wil