Leah

Gebruikersnaam Leah

Teksten

Van vlees en bloed

‘Wie ben je?’, vroeg mijn spiegelbeeld.   Less is overduidelijk zoveel meer! Niemand geloofde dat ik ooit zou passen in – en ik bedoel letterlijk er ín geraken - een appartementje met twee slaapkamertjes… Toegegeven, het was een hel van een opgave om de inboedel van een kast van een huis met 3 verdiepingen, een kelder én een zolder te reduceren tot een passende omvang voor ons gloednieuwe – mini – ‘hol van Pluto’.   Het was, en is minimalisme ten top! Wat was ik trots op mezelf! Missie volbracht! Yes! I did it!   En toch... toch voelde ik me niet compleet. Toch was het niet áf. Dus ik bleef doorgaan... minder, minder, nog minder... De 'alles-moet-weg-woede' raasde door ons nieuwe hol van Pluto... terwijl ik werk, kids en huishouden balanceerde... totdat... tot...   Waarom was er geen gevoel van rust? Waarom was er geen gevoel van tevredenheid? Waarom was er geen 'I rock the world'-vibe die door me heen ging? Waarom voelde dit niet als een overwinning? Waar was 'ik' gebleven in dit hele verhaal?   ‘Wie ben je?’, vroeg mijn spiegelbeeld.   Ja... en daar heb je het dan... ik heb het beste van mezelf gegeven en toen ben ik het spoor bijster geraakt… Zonder het zelf te weten, zonder het zelf te beseffen, ben ik mezelf verloren in het gevecht... het gevecht dat net bedoeld was om de wereld aan te kunnen... ik ben duidelijk niet van staal gemaakt...   dus toch een mens van vlees en bloed?

Leah
0 0

Ego van jewelste

“Nee, de verjaardagstaart hoeft niet gesneden. Ik eet ze wel alleen op. Ik ben ver voorbij dat Vrouwelijk Complex”, zeg ik vol overtuiging terwijl ik bij mezelf denk: ik heb er ook... van die... euhm... minder mooie 'dingskes' aan m’n lijf… Ik bijt hard op mijn lip wanneer mijn onderbewuste ‘stop daarmee Leah!’ gilt en ik ga overtuigend verder: “wij, vrouwen zijn nogal vaak ontevreden… en dat is een understatement van jewelste. We vergelijken onszelf met barbie-achtige-ideaalbeelden en dan zijn we verrast dat we er in geen 100 jaar aan kunnen voldoen. Zie je me al lopen op knalroze stiletto's met een volle c-cup in een topje dat 10 cm boven mijn navel stopt?”   Iedereen lacht, ik heb dan ook helemaal geen stiletto’s, laat staan een c-cup. “Mijn voeten doen pijn!”, roep ik met een overdreven pijnlijke blik en mijn vriendinnen schieten in een ontembare schaterlach. “Komaan meiden! Kijk eens rond! Elke knappe en elke minder knappe fien verdient het toch om er te zijn. Moet je niet eerst van jezelf houden voor je van hém kan houden? Begint liefde niet met eigenliefde? Of is onder-de-lakens-met-alle-lichten-uit nog van deze tijd misschien?” Greet valt bijna van de zetel van het lachen. ‘Zij laat duidelijk de lichten branden ’s nachts’, giechelt het stemmetje in mijn hoofd. “Echt waar”, ga ik verder, “het wordt hoog tijd om dat complex in te ruilen voor een ego van jewelste! Laat het licht maar branden schat! Of wou je zelf niks zien misschien?” Ik denk dat Greet niet meer bijkomt van het lachen, ze verslikt zich in de veel te straffe koffie en sputtert “natuurlijk wel!”. ‘Ha, zie je’ schatert het stemmetje in mijn oor en ik kan mijn uitgestreken gezicht niet meer in bedwang houden. Mijn mondhoeken krullen omhoog en daar gaan we dan… met z’n allen schieten we in een oorverdovend gelach.   Met veel moeite forceer ik een gladgestreken gezicht, snij de taart in 8 stukken en doe ik mijn best om opnieuw onderwijzend over te komen als ik verderga: “ ja dames, híj heeft daar geen problemen mee. Met dat licht bedoel ik dan. Nee, hij kijkt graag naar al die rondingen en imperfecties”. En ik maak overdreven ronde bewegingen langs mijn lijf. “En dan denkt hij: "Yes! áááááááálemaal van mij! En daar… daar hebben we dat ego dan, snappie?” Ilse schiet klaarblijkelijk ineens wakker uit gedachten: “Wat? WAT!? Komt het door ons? Zijn wij de oorzaak van dat onhebbelijke ego? Zijn wij het waar zij, mannen, hun vertrouwen vandaan halen?” Opnieuw galmt een luid gelach door mijn kleine appartement. “Natuurlijk is het mannelijk ego er dankzij ons! Van welke planeet kom jij eigenlijk?” antwoord ik met de meest serieuze blik. “Zie je nu dat al die onzekerheden nergens voor nodig zijn? Als zij, mannen, van al die 'perfect imperfections' houden, waarom wij dan niet?”   “Hup! Geef die taart hier! Of willen jullie dan toch een stuk misschien?”

Leah
0 0

Naakt in dit leven

De herfst kleedt zich langzaam uit. Net zoals ik. Nee, niet letterlijk, waar zit je met je gedachten? Wat ik bedoel is dat ik langzaam maar zeker mezelf weer vind. Langzaam maar zeker ontdoe ik me van alle ongewilde gewoontes, van alle vastgeroeste routines, net zoals de herfst zijn gekleurde kleed uitdoet. Klinkt mooi, vind je niet? Maar in werkelijkheid is het hard en bitter en valt het mooie kleed op de kille, koude grond.   Mijn diepste binnenste is gehavend door onverwerkte herinneringen, door ongewenste diagnoses, door mijn perfectionistische gedrevenheid om te voldoen aan een zelfopgelegd en onhaalbaar ideaalbeeld. En het doet pijn, maar tegelijk voelt het goed en juist. Want langzaam maar zeker leer ik de jonge vrouw kennen die me aankijkt in de spiegel. Ik ontdek haar diepe bezorgdheden en onuitgesproken vragen, haar valkuilen en angsten, haar passie en ongedwongen verlangen, haar oprechte liefde en diepste dromen. Langzaam maar zeker en met een bang en kloppend hart, ontdek ik wie zij is…   Misschien… misschien moet je door het diepste dal gaan om het heldere licht te zien. Misschien moet je ziel koud en leeg zijn om het vuur van echte passie te voelen. Misschien moet je jezelf verliezen om gevonden te worden. Misschien moet je neergeslagen worden door blind ongeloof om de oneindige mogelijkheden helder te zien. Misschien… misschien…   Want is dat niet wat we allemaal willen? Is het niet zo dat ieder mens ten volle wil zijn wie hij is? Om uitgekleed en naakt met alle imperfecties te staan in zijn leven, oprecht en gelukkig? Is het niet zo dat ieder mens streeft naar ultiem geluk?   Want dan… dan kan ik alleen maar concluderen dat mijn diepste val, mijn grootste redding is. En hoe koud en kil deze winter ook voelt, zo zonder kleren aan ;-) ik weet dat het mooiste nog moet komen. Vrij van alles wat ik dacht dat moest, vrij van alles wat mij aangemeten werd, vrij van alles zoals het was, naakt in dit leven dat altijd al het mijne was...   Dus ja, ik huil tranen van vreugde, nu nog kil en koud op deze grond, want wat die jonge vrouw in de spiegel me wil vertellen, is dat oprecht geluk vanbinnen zit.   Ik zoek niet langer, ik kleed me uit.   En jij? Wat doe jij?  

Leah
29 0