‘Wie ben je?’, vroeg mijn spiegelbeeld.
Less is overduidelijk zoveel meer! Niemand geloofde dat ik ooit zou passen in – en ik bedoel letterlijk er ín geraken - een appartementje met twee slaapkamertjes… Toegegeven, het was een hel van een opgave om de inboedel van een kast van een huis met 3 verdiepingen, een kelder én een zolder te reduceren tot een passende omvang voor ons gloednieuwe – mini – ‘hol van Pluto’.
Het was, en is minimalisme ten top! Wat was ik trots op mezelf! Missie volbracht! Yes! I did it!
En toch... toch voelde ik me niet compleet. Toch was het niet áf. Dus ik bleef doorgaan... minder, minder, nog minder... De 'alles-moet-weg-woede' raasde door ons nieuwe hol van Pluto... terwijl ik werk, kids en huishouden balanceerde... totdat... tot...
Waarom was er geen gevoel van rust? Waarom was er geen gevoel van tevredenheid? Waarom was er geen 'I rock the world'-vibe die door me heen ging? Waarom voelde dit niet als een overwinning? Waar was 'ik' gebleven in dit hele verhaal?
‘Wie ben je?’, vroeg mijn spiegelbeeld.
Ja... en daar heb je het dan... ik heb het beste van mezelf gegeven en toen ben ik het spoor bijster geraakt… Zonder het zelf te weten, zonder het zelf te beseffen, ben ik mezelf verloren in het gevecht... het gevecht dat net bedoeld was om de wereld aan te kunnen... ik ben duidelijk niet van staal gemaakt...
dus toch een mens van vlees en bloed?