Complicaties
Ik duwde hem de kleedkamer binnen en deed de deur achter ons op slot. Het rook er naar zweet en oude sokken. Ik draaide me om en liep op hem af. “Waar ben je in godsnaam mee bezig?” siste ik. Hij keek schuldig naar beneden en wriemelde wat ongemakkelijk met zijn handen. Ik had zin om hem een mep te geven, maar kon het niet over mijn hart verkrijgen. Het zou zijn als een zielige puppy slaan. Ik duwde Nikkie op een stoel en begon door de ruimte te ijsberen, handen op mijn rug. “Niet dat ik iets tegen jullie heb, maar zoiets doe je gewoon niet op school.” Zwijgend volgden zijn olijfgroene ogen mijn bewegingen. Toen ik geen antwoord kreeg, vervolgde ik mijn preek. “Nikkie, je weet wat voor mensen op deze school zitten. Ben je maar een beetje anders dan zij, dan ga je eraan. Letterlijk.” Nog steeds geen reactie. Gefrustreerd bleef ik voor hem staan. “Hé, luister je wel?” Hij knikte, een kalme uitdrukking op het gezicht. Ik zuchtte. Ik kon gewoon niet kwaad op hem blijven. “Oké. Nikkie.” Ik dwong hem naar me op te kijken. “Het is misschien geen misdaad om zo te zijn, maar je moet gewoon niet met die kleren naar school komen. Het is net alsof je een uithangbord draagt met ‘Sla me in elkaar!’” Nikkie keek ongemakkelijk weg, alsof er een fel licht uit mijn ogen straalde waar hij niet in kon kijken. De verse blauwe plekken rond zijn ogen waren het bewijs van de gebeurtenissen die hadden plaatsgevonden. Ik gaf het op. Hij moest het zelf maar weten. Uitgeput ging ik naast hem zitten, en wreef met mijn handen over mijn slapen. “Deze keer heb ik je nog kunnen redden, maar je moet begrijpen dat je dit niet nog eens kan doen.” Hij knikte. Zijn ogen waren groot, en bedekt met een waas van tranen. “…Oké. Ik ben gekalmeerd. Er is nog één ding dat ik moet weten. Waarom deed je het?” Ik keek hem zijdelings aan. Door mijn vraag kwam er een rode blos op zijn gezicht. Hij keek resoluut de andere kant op, zijn lippen verzegeld. “Hé, is het een geheim of zo? Ik dacht dat we vrienden waren!” Ik probeerde hem naar me toe te draaien, maar hij stribbelde heftig tegen. De aandrang om hem een klap te geven kwam terug. “Ik kan je niet helpen als je me niet vertelt wat je denkt!” riep ik uit. Hij verstijfde. Ik had zijn armen in mijn handen geklemd. Langzaam keek hij naar me op, het gezicht knalrood. Er lag hoop in die ogen. Hij had altijd al bijzonder meisjesachtige ogen gehad, groot en omringd door lange wimpers. Meestal plaagde ik hem ermee, maar vandaag werkte het alarmerend. De stilte bleef duren. Nikkie staarde me aan. En plots vielen alle puzzelstukjes op hun plaats. “Nee. Dit meen je niet.” Nikkie sloeg verlegen zijn ogen neer. Dit kon niet waar zijn. Ik liet hem los en sloeg kreunend mijn handen voor mijn gezicht. “Komaan Nikkie. Je weet dat ik niet zo ben! Hoe haal je het zelfs in je hoofd?” “Ik weet het,” fluisterde hij gegeneerd. Het was het eerste wat hij sinds die ochtend had gezegd. Ik gluurde naar hem door mijn vingers. Hij leunde verslagen op zijn knieën, een ongelukkige uitdrukking op het gezicht. Ik zuchtte. “Het spijt me echt, maar ik zie je niet op die manier. Ik denk dat je me het beste uit je hoofd kunt zetten. Goed?” Een cynische glimlach speelde om zijn mond. “Alsof dat zo gemakkelijk is.” Ik wist echt niet wat ik met hem moest aanvangen. “…Laten we gewoon teruggaan,” stelde ik voor. Ik wilde dit voorval liefst zo snel mogelijk vergeten. “Oké. Nog één ding.” “Wat…?” Ik keek opzij, en plots was zijn gezicht vlak bij het mijne. Voor ik wist wat er gebeurde, hadden zijn lippen langs de mijne gestreken. “Sorry. Dit moest ik even doen,” zei hij met een stralende glimlach. Ik knipperde dom met mijn ogen. Nikkie kwam overeind. “Dan ga ik maar eens. Ik zal je er niet meer mee lastig vallen.” Hij liep naar de deur. Ik schraapte mijn keel op het moment dat hij de deur van het slot wilde doen. “Nikkie?” Mijn stem klonk me vreemd in de oren. Nikkie keek over zijn schouder. “Zou je…misschien…wil je dat nog eens doen?” Ik had geen idee waarom ik dit zei. Ik kon gewoon niet helder denken. We staarden elkaar een paar seconden zwijgend aan. Toen begon hij te stralen. Hij liet de deur los en bereikte me met een paar stappen. Ik had hem altijd al erg meisjesachtig gevonden, maar nu zag ik hem alleen als een man. Ik wist niet wat me bezielde, maar ik had er ook geen spijt van. Nooit gedacht dat mijn eerste kus van een jongen zou zijn.