het huwelijk
geur van porselein
en donkere eik
stilte van scharnieren
een vliegenraam
ze zijn gekluisterd
door tafel en bed
en vele jaren
van minder woorden
bedaard en gelaten
beslapen ze een leemte
geen andere intenties
dan naast elkaar
hij veegt de kruimels
van zijn schoot
zij staart naar de tuin
het gras
moet af
de koffie
drupt
de klok
dooft