De spanning van de eerste schooldag, zo herinner ik me nog levendig, duurde maar net zo lang tot de klastitularis zei: Mannen we zijn hier voor de meesten onder jullie maar één jaar tot elkaar veroordeeld. Laat er ons proberen het beste van te maken.
"De meesten onder jullie": Instinctief wist ik al dat ik dan al veroordeeld was tot nog een jaar want ik had tot dan toe, en nog steeds trouwens, nog nooit behoord tot "de meesten onder jullie"
Van het spatje hoop, goesting en nieuwsgierigheid waarmee ik die 1 september was aangevat schoot op dat moment al niet veel meer over.
Neem jullie handboek op pagina 4. Pagina 1 2 en 3 werd altijd overgeslagen omdat daar hoofdstuk per hoofdstuk in bullets opgelijst stond wat voor zin-en onzinnigs we dat jaar voor de kiezen zouden krijgen.
Eerlijk? school, gezag, moetjes en verplichtingen. Doelstelling en examens. Tussen de lijnen lopen, luisteren en reproduceren wat voorgekauwd werd. Moeten doen 't geen je eigenlijk niet wil... 't is nooit mijn sterkste kant geweest. Misschien als ik er indertijd wat meer moeite voor gedaan had me dat allemaal nu wat makkelijker zou vallen. Maar ik denk dat het goed is zo als het is. 't is op zijn best verlopen. Ik ben, al zullen sommigen dat tegenspreken, nog redelijk terecht gekomen ondanks al die 1 septembers.
<object id="__symantecPKIClientMessenger" style="display: none;" data-extension-version="0.5.0.161" data-supports-flavor-configuration="true" data-install-updates-user-configuration="true"></object>