INZENDING WITBOEK EVANGELINE AGAPE @KRIEBELSESSIES
Diep onder ons deint de bodem. We klampen ons samen vast aan de boei. Pinguïns kunnen elkaar binnen een uur opwarmen op Antarctica. Een mens is maar een kachel van ruwweg 100 watt. Een kaarsvlam blijkt – heel toevallig – ook zo’n 100 watt te produceren. Warmte is een dierbaar goed. We zetten kamers vol kaarsen , tellen de dagen. Nooit eerder werden zoveel levenden herdacht.
Prometheus stal met risico van eigen leven het vuur van de goden. Zeus wist toen al: de dingen worden gemaakt of ontwikkelen zich langzaam. Als je niet kijkt. Met je ogen dicht kan je altijd doen alsof. Alsof dit niet gebeurd.
De lente had de brief niet gekregen waarin stond dat het leven niet door ging. Dat, of ze was gewoon koppig. (ik zie Persephone er wel voor aan.) Bij de eerste niet te ontkennen zonnestralen op onze postzegel van de aarde draaien de hoofden net als zonnebloemen naar boven, groeten de zon, danken de zon. Zouden we zo terug denken: het leven stopte, het Leven ging door. We konden het niet laten om blij te zijn voor de vogels die wel samen een nest maken.
De bodem stopt na maanden met deinen, met zee benen en stormkoppen lopen we terug aan het land dat we lijken te herkennen maar het voelt als terugkeren naar een speeltuin waar je vroeger speelde: je bent gegroeid, alles wat groot leek is kleiner.
Anderhalve meter is net ver genoeg om de uitgestoken hand niet aan te pakken. Nu hebben we tenminste een excuus. Zouden we terugdenken met het schaamrood op de kaken aan toen we aan dezelfde kant stonden? Vechtend tegen dezelfde vijand in plaats van tegenover elkaar?
Zouden we denken: anderhalve meter afstand is precies genoeg ruimte om te zien dat ook jij net als mij 100 Watt warmte uitstraalt.