VOOR ALTIJD DE DUPE
VOOR ALTIJD DE DUPE
Kortverhaal geschreven door Sonja Besseleers
Straks zou hij met enthousiasme aan zijn dierbaren vertellen hoe hij er flink de pas in had gezet. Dat deze uitstap hem inderdaad heel veel deugd had gedaan. Dat de nieuwe Mark was opgestaan. Deze fysieke inspanning had hem daadwerkelijk zijn somberheid doen vergeten. Zijn liefde voor de natuur had voor de oplossing van zijn probleem gezorgd. Want ja, deze depressie had hem heviger te pakken gehad dan hem lief was. Hij was maar wat blij, dat ze hem buiten een nieuw alarmsysteem ook nog deze trip cadeau hadden gedaan. Voortaan zou optimisme de boventoon voeren ten huize Meskes. Dat was het plan, zo zou hij het verwoorden.
Daarna hoopte hij van harte, dat ze hem met rust zouden laten; zodat hij zijn gang kon gaan. Hij had immers nog veel te doen. Belangrijke zaken. Helaas, eerst moest hij deze hindernis dus nemen.
Op dit eigenste moment kwam hij zichzelf tegen. Verdikke!! Torla, die Monte Perdido, weg ermee! Hij kon alleen tegen zichzelf vloeken. Zijn dikke vingers klemden zich stevig rond de nieuw gekochte wandelstokken. Het bloed bonsde in zijn zware hoofd. Hij ging nog meer naar voren leunen, het gewicht van zijn stevige lichaam aan de stokken toevertrouwend. Kom op man ! Je hebt voor hetere vuren gestaan. Of niet soms? Vuurden zijn gedachten hem aan.
Hij probeerde zich als het ware aan zijn stokken vooruit te trekken. De temperatuur bleef maar stijgen. Een dikke druppel hing aan het puntje van zijn neus. Er volgde er nog één. Hij liet het zweet van zijn tronie afglijden. Het ontbrak hem aan fut. Bovendien durfde hij zijn stokken niet te lossen op dit, toch wel steile, weggetje. Breed genoeg om een mens door te laten, dat wel, maar toch. Aan de linkerzijde lonkte de diepte. Deze morgen was hij – de goede raad van de hospita in acht nemend - voor het krieken van de dag was opgestaan.
Hij had er al spijt van, welke idioot had dit bedacht? Het traject zou in zijn geheel zeven uur in beslag nemen. Dat had een passerende wandelaar hem verteld. Wat zegt u?!! Hiervoor had hij niet bewust gekozen. Wist hij veel ?!
Helaas was hij al te ver gevorderd op deze tocht, zo werd hem uitgelegd. Op zijn stappen terugkeren was daarom geen optie meer.
Natuurlijk was het enigszins zijn eigen schuld geweest. In het geschenkpakket van zijn dierbaren had ook een wandelgids gezeten. Die had hij er uiteraard op moeten nalezen. Maar hij wou dit gebeuren zo vlug mogelijk achter de rug hebben. Zodat hij de draad van zijn leventje weer kon oppikken. Daar waar hij het gelaten had, voordat familie en vrienden vonden dat ze in de bres moesten springen. Gatver !!! Daar was hij weer met de ogen open ingetuimeld. Het zij zo.
Puffend waagde hij onzeker een blik naar voren. Tot zijn opluchting kwam de top langzamerhand in zicht. Eénmaal boven, zou hij nogmaals een pauze nemen. Hij moest al denken aan het hard gekookt eitje en het blok kaas in zijn lunchpakket. Het water kwam hem al in de mond. Water, ja, dat ook natuurlijk. Voorovergebogen strompelde hij verder. De dekselse alpine schoenen van anderhalve kilo waren helemaal niet handig.
Zijn gedachten dwaalden af naar Diana, wat was zij was mooi, zacht en zo ontzettend lief geweest. Zij had hem geholpen de pijn van Leyla’s liefdesverdriet te verwerken. Hun tijd samen was geweldig. Totdat er een nieuwe koelcel moest gekocht worden. De vertegenwoordiger was een gladjanus, die zijn lieve Diana binnen de kortste keren om zijn vinger gewonden had. Na een tijdje was het begonnen. Ze had altijd kritiek op Marks schoenen en op alles wat hem betrof eigenlijk.
Zweet prikkelde zijn ogen en hij moest even stoppen om een zakdoek te pakken. Hij nam even de tijd om eens rond te kijken. Waar zouden nu die lammergieren zitten? Hij tastte in zijn rugzak naar zijn verrekijker. Nu hij hier toch was. Voorlopig kon hij niets bespeuren. Straks zou hij het nog eens proberen. Met een zucht hervatte hij zijn tocht, verlangend naar het einde van het pad.
Hij keek al uit naar morgen. De terugrit naar huis. Hij zou langs Lourdes rijden, dat lag op zijn weg. Eén overnachting daar, dan kon hij de grot bezoeken en er een wens doen.
Die wens zou natuurlijk verband houden met zijn zaak. De heropening ervan was voorzien binnen 10 dagen. Hij wou eerder al, na het wegvallen van Diana, een doorstart maken met de beenhouwerij. Daarvoor was toen een nieuw winkelmeisje aangenomen, maar na een tijdje hield die het voor bekeken. Het had hem verdrietig gemaakt. Haar naam was Sofie. Feitelijk hadden ze elkaar leren kennen via een speeddate. Achteraf bekeken helemaal niks voor hem. MAAR zijn dierbaren hadden het geregeld en Mark, gedwee als hij was, ging hierin mee. Na een tijdje merkte ook Sofie allerlei tekortkomingen op bij Mark en begon ze hem het bloed onder de nagels uit te pesten. Toegegeven, als slager had hij vaak bloed onder de nagels, maar hij douchte elke avond zeer uitgebreid. Dus dat kon toch het probleem niet zijn? Niettemin, ook die lieve Sofie kwam dus weg te vallen.
Blazend zette hij zijn tocht verder. Hopende dat achter de top, de afdaling minder vermoeiend zou zijn. Hij wist dat dalen ook zwaar en gevaarlijk kon zijn. Met veel werk voor de boeg, zoals het opruimen van de oude koelcel en de heropening van de winkel, was een val nu niet welkom.
Hij krabde zich met zijn dikke vingers door de borstelige wenkbrauw. Het was nu inderdaad geen goed moment voor een valpartij of zo. Er moest plaats gemaakt worden voor vers vlees in de nieuwe koelcel.
Een beetje maakte hij zich zorgen over de heropening. Als het ditmaal maar goed zou komen. Volgens hem had hij zich wel goed voorbereid. De beenhouwerij was helemaal opgefrist. Gans de boel had hij nieuw in de verf gezet. Hij vond een nieuwe leverancier van rundsvlees, eentje die in de beenhouwerijkringen hoog aangeschreven stond. Eén van zijn dierbaren had een prima winkelmeisje gezocht, dus op dat vlak zat het ook al weer goed. Het moest een succes worden ditmaal.
Hier en daar gaven losse kiezels onder zijn gewicht mee, wat vaker gebeurde dan hij wilde. Het deed zijn hart telkens een slag overslaan. Hij wou geen blessures oplopen. Hij schuurde zijn handpalmen tegen enkele vooruitstekende rotspartijen, in een poging het evenwicht te behouden. Het bleek uitdagender te worden dan verwacht. En voor het eerst tijdens deze tocht ervoer hij een gevoel van angst. Stel dat ……Nee zo mocht hij niet denken. Morgen zou dit voorbij zijn.
Hij was opgelucht toen hij, na die barre tocht, eindelijk in het pendelbusje richting de herberg zat. Tijdens de rit sprak hij geen woord met de andere toeristen. In feite zweeg iedereen. Het was een totale uitputtingsslag geweest. Dit zou hij nooit meer doen. Na aankomst in het logement kreeg hij van vermoeidheid geen hap meer door de keel en besloot dan maar om meteen zijn bed op te zoeken. Het werd een lange, zeer diepe slaap.
Daar zou hij later nog heel vaak naar verlangen.
De rit naar Lourdes voerde hem doorheen een prachtig landschap. In deze regio van Frankrijk was hij eerder nog niet geweest. Hij werd er stil van, zó ontzettend mooi. Zijn gedachten werden onderbroken door de weerkaatsing van de blauwige lichtflitsen in zijn achteruitkijkspiegel. Dan schrok hij op door de luide beltoon van zijn iPhone, het was een nieuwe tune en werd er waarschijnlijk, voor de grap, door zijn gulle schenkers opgezet.
Psycho Killer, qu'est-ce que c'est? fa fa fa fa fa fa fa fa fa far Better run run run run run away
Vlug drukt hij op de knop om het schelle geluid de mond te snoeren. Waarop hij plots toegang kreeg tot de video/audio verificatie van zijn nieuwe alarm. Ja, het systeem werkte voortreffelijk, dat moest gezegd.
In beeld zag hij het.
Ze hingen netjes op een rij.
Alvast drie van hen.
In zijn oude koelcel.
Met het mes in de keel.