Ledeberg, 14 mei 2018
Liefste Erik,
Het zal deze maand 46 jaar geleden zijn dat ik je heb ontmoet. Niet dat ik daar nog tastbare herinneringen aan heb, ik was 4. Wat ik wel nog weet, is de datum die daarmee samenhangt. Of beter gezegd, de data: 18-22 mei.
We zouden een standaardgezinnetje van 4 geweest zijn. Vader, moeder, dochter, zoon. Met koningswensen waren onze ouders niet bezig, vermoed ik, maar je was zeker wel de kers op de taart. Een eerste kleinzoon ook, langs beide kanten, vreugde alom.
Wie had toen kunnen vermoeden dat je het dieptepunt van het huwelijk van onze ouders zou worden, Erik? In 2015 vierden ze hun 50-jarig jubileum, als hun eerstgeborene was het aan mij om te speechen. Een mooie zaal vol familie en vrienden, rijkelijke spijzen en veel wijn, feestvreugde alom. Ik wist dat ik de domper zou zijn. Maar je niet vernoemen zou je onrecht aandoen, en ook je dappere ouders en een huwelijk dat die pijn kon dragen. 4 dagen zijn 4 dagen, je kan ze niet zomaar wegvegen. Wellicht zijn het de meest intense dagen geweest uit hun meer dan 50 jaar samenleven. Ik heb het alleen maar van horen zeggen.
Hoe je plots blauw begon uit te slaan. Hoe je overgebracht werd naar een ander ziekenhuis. Hoe er allemaal machines aan je kleine lijfje gekoppeld werden. Hoe men ontdekte dat je maar een half hartje had. Hoe je enkel als een plantje zou kunnen verder leven. Hoe er toen, in die tijden, geen medische oplossingen waren. Hou onze ouders uiteindelijk beslisten om de machines stil te leggen.
De kring die je gekend heeft, wordt steeds kleiner, Erik. Je grootouders zijn dood en veel tantes en nonkels heb je niet. En ik herinner me je eigenlijk niet. Op die 4 dagen heb jij mijn leven nochtans zeker bepaald. Ik was enig kind en bleef dat nog 2 jaar extra. Daardoor werd ik supervertroeteld en dat heeft zeker een verwend nest van me gemaakt. Ik ben in mijn latere leven mezelf vaak tegengekomen.
Er kwam een andere broer en zelfs nog een zus als nakomertje. Dat zal de pijn wel verzacht hebben maar je wordt nog steeds gemist, Erik.
Ik ben intussen ook moeder. Onze ouders hebben inmiddels 4 kleinzonen en 4 kleindochters. Hoe anders zou het geweest zijn als je hart was blijven kloppen? Zonder jou zijn er kinderen geboren die er anders wellicht niet zouden gekomen zijn. Je dood golft nog steeds na in volgende generaties.
Onbewust heb ik het verdriet zeker aangevoeld. Maakt dat me extra kwetsbaar voor ouders die hetzelfde meemaken? Wil ik daarom hier de namen noemen van de kinderen die veel te vroeg bij hun familie werden weggerukt ?
Rian, het peuterzoontje van vrienden, dat verdronk.
Wannes, het babyzoontje van een collega, dat een maand na zijn geboorte bezweek aan een hersentumor.
En Matthias, net 13 geworden, die de laatste weken zo vaak door mijn hoofd speelt. Een verhaal van heel slecht nieuws krijgen, een dappere strijd, toch weer hoop, en nu elke dag opnieuw de strijd een beetje verliezen.
Gisteren kon ik deze brief niet afschrijven, het lukte me om een of andere reden niet. Vandaag kwam het einde wel. Ik schrijf hier het ongeloof van me af dat je gestorven bent, gisteren, op Moederdag. Zo veel wreedheid ineen, ik kan het niet vatten. Op het werk moest ik dit even delen met mijn collega’s, bijna allemaal ook moeders. Ook al kenden ze je niet, jouw verhaal trof hen diep, ze werden er heel stil van. Allemaal zullen ze vandaag hun kinderen extra knuffelen. Niemand durfde echt stilstaan bij wat je ouders nu moeten doormaken.
Rust zacht, jongen.