Alles valt weer in duigen. Natuurlijk is het ook weer die tijd van de maand en voelt het allemaal nog eens dubbel zo erg aan, maar ik voel wat ik voel, of het nu terecht is of niet. Eerst en vooral, omdat ik nu toch al alles over mijn gestuntel met jongens heb verteld, geef ik je het vervolg in het hele Nick-verhaal. Ikzelf gebruik een pseudoniem maar ik kan hem geen andere naam geven, dan voelt het niet zo echt meer aan, dus, Nick. Vandaag exact twee weken geleden keek ik in zijn ogen, misschien lachtte hij wel of misschien dacht hij aan hoe geweldig we het samen konden hebben. Dat was alleszins wat ik dacht. De hele avond en de hele nacht (ja ik ben bij hem blijven slapen). Daaruit zou je toch kunnen opmaken dat we eindelijk de stap gezet hebben, dat hij eindelijk echt bij mij wilt zijn, maar neen. Alles gebeurde weer in het geheim en daarna liep het dan ook nog eens mis. Twee dagen nadat hij me praktisch de deur had uitgejaagd en ik echt liever nog even in zijn warme omhelzing had willen blijven liggen, begon hij me te vertellen over zijn twijfels. Die kwamen zo hard aan dat ik er zelf van verschoot hoe veel ik voor hem voelde. Ik was hem echt kwijt, dat wist ik bijna zeker. Dat gebeurde gelukkig niet, hij stuurde dat het hem speet en dat ik me niets moest aantrekken van ons gesprek. Gemakkelijk gezegd natuurlijk, ik bleef er mee zitten.
Gisteren was dan eindelijk het moment gekomen om even samen te praten. Ik had alles tot in de details uitgestippeld, wat ik moest zeggen, hoe vaak ik hem mocht aanraken en hoe hard ik erop moest letten dat ik zeker niet weende. Hij was nog geen twee seconden binnen of mijn plan viel in duigen. Het enige waar ik nog aan kon denken was hoe graag ik bij hem was en hoe erg ik het zou vinden moest dit onze laatste kus zijn. Ik ben zo boos op mezelf nu, ik moest harder zijn en op mijn strepen staan want ik ben echt niets wijzer geworden. Hij twijfelt, nog steeds (en waarschijnlijk voor altijd), en hij kan me niet beloven dat er ooit een serieuze relatie zal uit voortkomen. Shit. Dat was het enige woord dat in me opkwam. Ik heb geen oplossing voor deze situatie. Het enige dat ik 100% zeker weet is dat ik hem niet kwijt wil. Maar mijn onderbewustzijn blijft me smeken om er mee te stoppen. Ik weet heel goed dat hij me aan het lijntje houdt en dat we niet perfect bij elkaar passen, maar dat is wat ik denk en niet wat ik voel. Ik ben zo verliefd en ik kan het niet opbrengen om dit alles in gevaar te brengen voor een stomme twijfel. Hij laat me twijfelen aan mezelf, omdat ik weet dat ik meer waard ben dan hoe hij me nu behandelt. Ik zou zo graag voor mezelf willen opkomen en hem dat zeggen, maar ik ben al veel te blij dat ik IETS waard ben. Dat iemand iets in me ziet en me soms eens vastpakt. Dit gaat zo veel pijn doen en ik moet er mee stoppen. Ik moet er mee stoppen. IK MOET STOPPEN. Maar ik wil niet. Het spijt me, ik kom heel erg achterlijk over nu, dat kan ik begrijpen. Ik weet dat dit niet goed voor me is, ik probeer mezelf ervan te overtuigen en dan wil ik niet. Hoe dom kan je zijn? Dat is dus die hatelijke twijfel die me al weken/maanden achtervolgt. Waarom zeg ik hem niet gewoon waar het op staat? Ik heb geen flauw idee. Zucht. Diepe zucht. Ik kan wel wenen. WAAROM KAN NIEMAND ME GEWOON OPRECHT GRAAG ZIEN? Mijn excuses voor alle drukletters in de laatste zinnen, maar zo druk ik uit dat het me allemaal te veel is. Dat zijn de zinnen die de hele tijd in mijn hoofd zitten en me echt zot maken. Ik wil iemand zijn om naar op te kijken, iemand om graag te zien maar ik verlaag me tot iemand die gewoon gebruikt wordt om daarna uitgespuwd te worden. En ik blijf maar tegen mezelf zeggen dat ik me de volgende keer sterk houd en mijn gedacht eens zeg. Ik weet nu al dat dat me niet gaat lukken. Help me, alsjeblieft?
Mijn vriendinnen erger ik ook al. Die keuren alles af wat ik doe. In hun plaats zou ik waarschijnlijk net hetzelfde doen maar ze moesten eens weten hoe verschrikkelijk moeilijk dit allemaal is. Mijn hele leven al, en zeker sinds papa gestorven is, zoek ik naar bescherming, naar liefde. Als ik dan denk dat ik die gevonden heb dan klamp ik me er aan vast. Daar lopen jongens van weg. Niemand zal me zo ooit willen. Ik moet leren mijn mannetje te staan, niet zo zwak te zijn. Ik moet voor me laten vechten. Ik moet zoveel, waarom kan het soms niet gewoon eens gemakkelijk zijn? Waarom kan ik niet beginnen met mezelf graag te zien? Waarom kan Nick niet beginnen mij graag te zien? Och, alsjeblieft, help me.