Volvo
Hier ben ik weer met mijn gezaag. En ja, alweer gezaag over exact hetzelfde, onzekerheid. Ik twijfel zo hard aan mezelf, ik denk dat ik het toch niet aankan, hem missen en er niet over mogen praten, hem graag zien en het niet mogen toegeven, hem willen vastpakken en me steeds moeten inhouden. Ik denk echt niet dat ik dat nog lang kan. Zeker nu, na twee weken hadden we eindelijk een uurtje voor ons alleen waarvan hij na het eerste half uur eigenlijk al duidelijk maakte dat hij naar huis wou. Dat maakt me zo onzeker. Als ik hem dan zeg dat ik het blijkbaar harder nodig heb om bij hem te zijn als omgekeerd, ontkent hij het ook niet. Zucht. Hij is verdomme 5 jaar ouder en schaamt zich nog voor mij ook. Het lijkt allemaal de slechte kant op te gaan maar ik blijf er mij voor inzetten, ik blijf mijn best doen, ik blijf ervoor gaan. Want misschien is deze jongen het wel waard. Misschien passen we wel echt beter bij elkaar dan zelfs ik nu zie. Misschien ziet hij me ergens ook wel een beetje graag, maar onbewuster? Ik kan ook niet verwachten dat hij over alles evenveel nadenkt als ik. Dat is bijna onmogelijk, ik denk zelfs niet dat er veel vrouwen zijn die de zaken meer analyseren dan ik en die meer piekeren dan ik. Ik snap gewoon niet waarom het allemaal zo verdomd moeilijk moet zijn altijd. Ja, ik ben kwaad, heel kwaad en ik ben blij dat ik het even van me af kan schrijven. Ik ben blij met hoe het is, echt waar, ik hoef het niet meteen te bestempelen als serieuze relatie, maar als hij dat zou willen zou ik laaiend enthousiast zijn. Het hangt dus vooral van hem af, zoals alles dat doet. Hij bepaalt of ik hem zie, of ik blij ben, of ik verdrietig ben, of ik me graag gezien voel of net verlaten. Hij bepaalt een beetje wie ik ben en dat maakt me bang. Ik wil niet terug dezelfde fout maken als in mijn twee vorige relaties. Ik wil niet totaal afhankelijk van hem worden. Echt niet. Dat kan hij niet aan, ben ik zeker van, bijna niemand kan dat aan. Het enige wat ik wil, en ik zou hem smeken op mijn blote knieën, is dat hij me graag ziet. Dat hij me echt graag ziet zoals ik hem graag zie. En ik wil dat hij het toont, aan mij alleen is ook goed, ik wil het gewoon voelen. Ik voel het vaak hoor, maar soms verwacht ik net iets te veel en ben ik wat teleurgesteld als ik een streel over mijn wang te weinig krijg. Gisteren was hij weer opvallend afstandelijker dan anders. Seks op de achterbank was blijkbaar alles waar hij naar uitkeek en als ik niet had aangedrongen was het daar ook bij gebleven. Dat is nu net zo verwarrend aan die verdomde jongens. Maar dan soms kan hij me kriebels geven, echt kriebels over mijn hele lijf. Kriebels van opwinding, van blijdschap en vooral van verliefdheid. Daar zeg ik het goed, verliefdheid, want ik vind niet dat ik dit al liefde mag noemen. Dan moet het wederzijds zijn en duidelijk. Hij moet het me zeggen, het moet uit zijn mond komen, over zijn lippen. Ik zie u graag.
Die momentjes waar ik kriebels van krijg spoken dan dagenlang door mijn hoofd. Als ik me op school toelaat even aan hem te denken, zit ik een halve les te dagdromen. Voor gisterenavond waren dat (een pak minder als anders): strelen over mijn zij terwijl hij even op mijn borst lag, een korte kusjesaanval op mijn buik (die was het schattigst en toen hij dit deed wist ik dat het een van de momentjes ging zijn die me een hele week zouden achtervolgen) en ten slotte die paar keren dat hij mijn hoofd vastnam om me helemaal tegen hem te drukken. Dat was alles. Toen ik dan na een uur en een kwartier uit de auto stapte, zei hij nog dat het zeker twee weken ging duren voor ik hem opnieuw zag, en het leek hem zo weinig te schelen. Heb dan toch de nood om mij te zien! Wil me toch eens vastpakken en niet meer loslaten voor tenminste 5 uur, zoals ik dat bij jou heb, en heb dan na die 5 uur spijt dat je niet 6 uur hebt gezegd. Ik zal nooit genoeg van hem krijgen.