Als Johan Verminnen het heeft meegemaakt en ik nu ook, dan zullen velen dit herkennen. De enige vakantie die dit jaar haalbaar is, is een vakantie in mijn straat. Het is niet nodig om nu voor mij een mosselfeest te organiseren of een benefietconcert. Barre omstandigheden maken mij creatief. Hoe groter de tegenstand, hoe weerbaarder ik word.
Ik neem vakantie in mijn straat.
Op maandag zal ik, samen met mijn stoere buurjongen van negen, honderd keer op en af fietsen zonder handen. Dat is dan een korte fietsvakantie om op te warmen.
Op dinsdag zal ik dauwtrappen op de groene stroken in de straat en bladeren van de paardenbloem plukken om er kruidkoek van te bakken. Daarmee heb ik mijn natuurvakantie.
Woensdag is stiltedag. Ik zal de dag beginnen met een wandelmeditatie in open lucht, waarbij je vijf meter aflegt in een kwartier, en de dag afsluiten met een innige omhelzing van mijn lievelingsboom, de witte paardenkastanje. Mijn alternatief voor het aanbod aan spirituele vakanties.
Donderdag is midweek. Op die dag zijn er altijd speciale attracties. Dit jaar zal mijn straat speelstraat zijn. Aan attracties geen gebrek.
Nog drie dagen te gaan. Ik maak er een driedaagse van. Een kampeervakantie in de tuinen van mijn buren. Dat krijg ik wel geregeld. Telkens een nacht logeeraccommodatie in ruil voor een uur grasmaaien of een kilo kersen plukken.
Wat maakt het uit dat ik veel geld kwijt ben aan prijzige hoorapparaten, als ik vakantie kan nemen in mijn straat.