Johanna-Tara

Gebruikersnaam Johanna-Tara

Teksten

Ontwapend

houden van is anders dan ik dacht, alsof een tweede ik naast mij woont in mijn lichaam en mijn hart bestuurt, of mijn tranen vaak gaat dat samen   houden van heeft wetten waar ik geen weet van heb ongeschreven en onuitgesproken slaan ze de wapens uit mijn hand laten mij achter als pas geboren

Johanna-Tara
5 0

Drie koffers

ik ben gevallen voor haar lach zij brak teder en zonder het te weten bij mij in, haar ogen tastten mijn verhaal af, haar oren zwegen   ik ben gevallen in een wereld van verschil, op haar grond liggen andere wetten, haar taal heeft geen dubbele bodem, haar lichaam is een veld van sensoren   ik ben gevallen en opnieuw en opnieuw mijn stappen liepen stuk op alle kinken in de kabel, op al haar broze aarzelen zij kon mijn naderen niet dragen   mijn lief baggert door het leven met drie kleurrijke koffers

Johanna-Tara
0 0

Olifantjes

Gisteren was ik op bezoek bij een nicht van mij, bij wie ik nog niet eerder geweest was. We willen een familiereünie organiseren en dus nodigde zij me uit bij haar thuis om dat voor te bereiden. Ik parkeerde mijn auto voor een ruim, rood huis dat op een sobere manier verbouwd is, met grote ramen. De binnenmuren zijn gesloopt, de open keuken vormt één geheel met de leefruimte en een kind kan er makkelijk op zijn loopfietsje doorheen crossen. Een huis naar mijn smaak. Rommel lag er nergens en veel decoratieve afleiding was er ook niet, op één bijzonderheid na. Tegen de leemkleurige wand stond een glazen kast vol olifantjes. Meer dan honderd beestjes in alle mogelijke kleuren, materialen, houdingen; geen twee dezelfde. Het deed me aan mijn vader denken. Mijn vader was een milde verzamelaar. Wat mijn moeder in een vuilzak stopte, haalde hij er stiekem weer uit. Ik heb zijn liefde voor spulletjes en prulletjes niet geërfd, maar wel iets anders. Een verzameling eendjes. Meegebracht uit het buitenland, gekregen voor zijn verjaardag, gekocht op een rommelmarkt. Na zijn dood was niemand kandidaat-overnemer, ook mijn moeder niet. En dus zijn ze bij mij beland, in een doos in de kelder. Tot nu. Door een vreemd samengaan van toeval en inspiratie, heb ik de eendjes bevrijd – althans een deel ervan – en er het logo van gemaakt voor mijn eigen schrijfbedrijf. Moest ik zonder ouders op de wereld zijn gekomen, had ik nooit gekozen voor de eend als mascotte. Ik heb het nochtans voor vogels. Mijn behangpapier huisvest kolibries, ik lok kwikstaartjes en winterkoninkjes met mezenballen naar mijn tuin en mijn totemdier is de adelaar. Vogels in combinatie met lucht inspireren mij meer dan hun broeders in het water. Ik ben een denker, misschien ligt het daaraan. Mijn geest voelt zich thuis in het hemelrijk van ideeën en mogelijkheden. Ooit zei mijn werkgever mij dat ik van een andere planeet leek te komen, maar hij riep mij wel altijd bij zich om te brainstormen en gedachten op een rijtje te zetten. Ik was een ware denkmachine voor hem. Zo buitenaards was ik dan toch ook niet, als ik bruikbaar was op de werkvloer. Mijn vader was anders. Hij haalde honden en pony’s in huis. Stippelde op zondagochtend een fitnessparcours uit voor de hele buurt. Floreerde achter de straatbarbecue. Ik heb me daar weinig mee bezig gehouden, ik zat met mijn hoofd in de boeken of in de wolken. Ver van hem alleszins. Maar kijk, tijd overbrugt alle kloven. De persoon die mij verwekt heeft, heeft sporen getrokken en voor de zekerheid heeft hij dat niet alleen genetisch of virtueel gedaan. Hij heeft iets tastbaars nagelaten, een collectie watervogels. Waarmee ik een eigen creatie heb gemaakt: een symbool voor mijn talige bezigheden. En waardoor verzamelingen, olifantjes of eendjes of wat dan ook, voor mij een deur openen naar een schatkamer vol verhalen. Soms wordt de cirkel na een lange onderbreking weer rond.

Johanna-Tara
0 0

A la Johan Verminnen

Als Johan Verminnen het heeft meegemaakt en ik nu ook, dan zullen velen dit herkennen. De enige vakantie die dit jaar haalbaar is, is een vakantie in mijn straat. Het is niet nodig om nu voor mij een mosselfeest te organiseren of een benefietconcert. Barre omstandigheden maken mij creatief. Hoe groter de tegenstand, hoe weerbaarder ik word.   Ik neem vakantie in mijn straat.             Op maandag zal ik, samen met mijn stoere buurjongen van negen, honderd keer op en af fietsen zonder handen. Dat is dan een korte fietsvakantie om op te warmen.             Op dinsdag zal ik dauwtrappen op de groene stroken in de straat en bladeren van de paardenbloem plukken om er kruidkoek van te bakken. Daarmee heb ik mijn natuurvakantie.             Woensdag is stiltedag. Ik zal de dag beginnen met een wandelmeditatie in open lucht, waarbij je vijf meter aflegt in een kwartier, en de dag afsluiten met een innige omhelzing van mijn lievelingsboom, de witte paardenkastanje. Mijn alternatief voor het aanbod aan spirituele vakanties.             Donderdag is midweek. Op die dag zijn er altijd speciale attracties. Dit jaar zal mijn straat speelstraat zijn. Aan attracties geen gebrek.             Nog drie dagen te gaan. Ik maak er een driedaagse van. Een kampeervakantie in de tuinen van mijn buren. Dat krijg ik wel geregeld. Telkens een nacht logeeraccommodatie in ruil voor een uur grasmaaien of een kilo kersen plukken.   Wat maakt het uit dat ik veel geld kwijt ben aan prijzige hoorapparaten, als ik vakantie kan nemen in mijn straat.

Johanna-Tara
0 0

Tegensprookje

Wij stonden in de sterren geschreven. De zon zou erbij zijn, stond er ook.   Er is iets misgelopen met het Kosmisch Uurwerk. We hebben de twaalf slagen niet gehoord.   Zonder het ritueel van ‘Wie past het schoentje’ raken alle sterren uitgedoofd.

Johanna-Tara
71 0

Aanmeerhaven

Met een schip dat brak is van te zilt water dat door noodweer wordt uitgespuwd als was het te flauw gebouwd meert hij aan   uitgeput en mat zet hij voet aan haar wal zinkt net niet weg in haar bed nestelt zich in haar lach   drinkt goede whisky

Johanna-Tara
16 0

Krijgt ge uw tijd kapot?

  Mijn moeder aan de telefoon. Met ineens, na wat koetjes en kalfjes, die vraag: ”Krijgt ge uw tijd kapot”. Ik moet lachen en schrikken tegelijk. Haar woorden klinken nogal ruw, de functie van figuurlijk taalgebruik is uitgeschakeld. De intentie achter die uitspraak is echter loepzuiver. Ergens in haar gammele hoofd weet ze dat de zomervakantie begonnen is. En dat dat niet mijn favoriete periode in het jaar is. Te lang. Te leeg. Te saai.   Een half jaar geleden heeft mijn moeder een val van een buitentrap overleefd. Ze heeft aan de poort van de dood gestaan, maar ze is teruggekomen. Misschien om mij op de een of andere manier duidelijk te maken dat ik wel tot haar ben doorgedrongen. Dat ze haar eigen vlees en bloed veel beter kent dan ik besef. Dat er vele manieren van luisteren bestaan. Dat laatste bedenk ik er nu bij. Het is niet omdat ik mijn verhaal niet verteld kreeg, dat ze het niet gehoord heeft.   Haar leven lang was mijn moeder een taalridder. Vlijmscherp met woorden. Dat lag aan haar liefde voor taal, maar ook aan haar karakter. Ze sneed alle fijngevoeligheid eraf. Wit is wit en juist is juist.   Ze is dus uit een diepe coma weergekeerd. Het onverstaanbare brabbelen is terug praten geworden. Al is het met een hoek af. Ze zegt cabaret, terwijl ze cafetaria bedoelt. Maar als ze mij out of the blue vraagt of ik mijn tijd kapot krijg, begrijp ik haar heel goed. Zou die coma haar minder moederlijke eigenschappen hebben achtergehouden?                

Johanna-Tara
0 0