De zon stond hoog aan de hemel, terwijl wolken voorbij dreven en de wind langzaam toenam. Onbewogen stond de man voor het graf van de vrouw die hij zijn hele leven had bemind, maar die zijn liefde nooit had beantwoord. Nu was het te laat. In de verte rommelde onweer. Enkele regendruppels vielen naar beneden. De man bleef staan, onaangeroerd door de weersverandering.
Toen het onweer losbarstte boven het kerkhof, spreidde hij zijn armen wijd uiteen en richtte zijn blik naar de hemel. Plotseling barstte hij uit in een schaterlach. "Eindelijk!" riep hij. De tranen op zijn gezicht verwerden tot een grimas. Hij stampvoette op het graf en veegde denkbeeldig stof van zijn kleren. Toen verliet hij het kerkhof, hij was volledig doorweekt.