Even lijkt het even
Alsof er niets veranderd is.
Al het andere leven.
Gaat door met om het even.
Maar dan valt die splintergedachte.
Dat er iets mist en weg is.
Het is een onvolledig plaatje.
Dat een stukje of een hoekje mist.
Die lege vlek, dat gemis, dat gaatje.
Dat nu in die prent gedijt.
Is niet enkel mijn pony.
Maar mijn hele kindertijd.