een beeld van het groezelige Havana aan de hand van twee tekstfragmenten
Mijn gelaat gloeit door de rode bol die langzaam in zee zakt. Quasi het gehele jaar gaat de zon hier tussen zes en zeven onder. Een rozig strijklicht streelt hun gelaat dat verschoten is, verschaald als een lauwe pint. De verweerde façades tonen zich ongegeneerd aan de voorbijgangers. De moordende zon, de regenbuien, de bijtende zoutlucht en de cyclonen hebben het gedaan maar bovenal de institutionele verminking. Badend in de alomtegenwoordige diesellucht werden de neoklassieke gevels grondig gepatineerd. De muren vertonen de strepen en de vlekken van een uitgedroogde fontein alsof ze al sinds de eerste dag onder er een niet aflatend regengordijn hebben gestaan. Arduinen portieken, smeedijzeren ankers, marmeren medaillons, corinthische bladmotieven, alle gevelornamenten zitten onder een aangekoekte laag van roet en stof. Slib heeft zich vast gekorst in de verbrokkelde façades die groezelige solares maskeren. Met een bruusk gebaar stelt Miguel zich recht en gaat buiten een luchtje happen bij Arsenio. Het gepalaver van de habitués blijft nazinderen en El Niño lult wat over het colawinkeltje van zijn grootvader in het Matanzas van vóór de revolutie. (...)
Tijd om de blaas te legen. Het zijn geen viooltjes die ik ruik zodra ik tegen de deur van dit 'zwijnenkot' aanduw. 'La patria o la muerte?'[1] Martelaren voor de vrijheid? Is er iets mooiers dan sterven op het slagveld van de platgetreden soortgenoten? Dat dient de niet zo alerte kakkerlak zich af te vragen wanneer zijn rugschild onder mijn zool kraakt. Met zijn groezelig emaille van aangekoekte fluimen mag de latrine van La Esperanza de plee van El Rapido naar de kroon steken voor een nominatie : “meest pittoreske sanitair van Zuid-Amerika”. Op de donkergele pisbouillon danst een brij van verdronken vliegjes, gehaast schudt ik de laatste druppel af voor ik bezwijk. Ik draai om en kijk tegen een bezweet gelaat, met een zenuwtic op de ogen, aan. Het is de kerel met zijn ‘dreads’ die mij daarnet nog zat aan te gapen. (...)
[1] Revolutionaire slogan : "het vaderland of de dood!"