‘Seksuele opvoeding is wiskunde,’
zei juf Anneleen, en ze mat in de lucht de lengte
van denkbeeldige piemels annex dieptes van spleetjes;
in haar klas gingen er pas handen de hoogte in
wanneer er met elke centimeter die werd geteld
onze schaamte zich onder schoolbanken vermenigvuldigde
op het bord stond daarna een lesuur lang in drukletters
ALGEBRA te lezen:
Aangename Liefde Groeit Enkel Bij Rechtvaardige Aantrekking
we schreven het met trillende vingers in schriften
met horizontale lijnen – vloeipapier
om vlekken mee te vangen
‘Is echte liefde dan geen priemgetal,’ vroeg iemand
met nog een centimeter overschot in zijn te kort geworden broek,
‘enkel deelbaar door één en zichzelf?’
juf Anneleen negeerde de stelling, probeerde met Oscar
het skelet aan de hand van Pythagoras
het voortplantingsorgaan uit te beelden: dat van de vrouw
met spons, de man met een stuk wit krijt
ook al veranderde ze iedere leerling op de klascomputer
in kleurrijke staafdiagrammen, het wiskundig potentieel groeide niet –
wij bleven priemgetallen uit angst voor een slecht rapport