Lezen

In het bos van Oeterwaele

Koning Frost is een hufter en hij weet het. Het is hier rustig in het bos van Oeterwaele. Het geurt naar den, naar prikkelende moed. Katja heeft enkel sandalen voor het zachtste strand. In wit ondergoed loopt ze over vele naalden naar de beek. De fakir zit in het brandpunt van de ochtendzon. Hij speelt er met het vuur waarmee Tanguy de onschuld straks in vlammen zet. Tanguy moet ver weg blijven. Uit onze gedachten. Katja's ogen zijn al minder blauw en als ze terugkomt van de Oeterwaelse Kreek, sijpelen kwieke druppels van haar kin. Alles is om op te vangen. Vallende nachtvlinders, zonnestralen die zich door de kruinen wagen en Katja wil weldra in mijn armen liggen. Ik hoop het en zo mag het worden. Zo mag het elke dag zijn. En toch. Voor je het weet, slaapt er een grauwe hemel aan je voeten, staat de lochting weer eens vol met zurkel. Ook mos groeit sneller dan je denkt. Het vult knap rap je longen. Gauw ben je gestikt. Op een lichtgroen bedje kom je dan te liggen, dood en uitgeleefd, tenzij je azijn bent blijven drinken. Met regelmaat, af en toe een slok en hey! Ik ben niet meer bang, juicht het eekhoorntje. Het staat op zijn achterpootjes, lust de brokken brood. Katja wil dat ik morgen bakker word. Voor de beestjes in dit woud, voor de honger van haar tederheid, de kriebels in haar buik. Of om harde korsten naar de kop van Koning Frost te gooien, zeg ik. Staat er hier een ijscoventer achter elke stam? Katja tilt de schouders op en ze hoeft het niet te weten, dat ik hem meermaals uitschold aan de telefoon, dat ik naar die Roi Gelé gejouwd heb dat ik geen diepvriezer heb, dat hij aan het Zuidervaartje moet zijn, bij Tanguy. Die heeft een ijskast voor wel zeven lijken. Katja lacht altijd, als ik vertel over de Koningen van het Leefbeterland. Die met hun winkeltjes, met hun camionetten vol sausijzen, bitterballen, ham en burgers voor alle bewoners van de Kwik-en-Flupkestraat. Het vlees zit vast, verkleumd in zakjes, erwten, spruiten heel dicht bij elkaar. Likkedingen zijn er voor het kind en ik doe een ijskardeuntje na. Noëlla aan de tennisclub. Eén hoorntje, drie bollen en ze plakt er aan de zijkant nog een joekel van een hostie tegenaan. Tegen het vallen, tegen het wegglijden. Het is glad op de stam van de omgevallen beuk. Ik houd Katja vast, steun haar billen, geef een hand. Hier smelt de tijd bijna. Toch woont er in dit bos geen Salvador Dali. De dieren leven heel gewoon. De langpootmuggen blijven ongeschilderd en er rijdt geen onraad op de rug van onze pony. Sjamajee en Sarie Marais. Ek weet niet hoekom daar 'n lied uit Suid-Afrika in my ore lui. Stil! Want alle bevers hebben hier een ukulele. Dit moet wel een sprookje zijn. Alle blauw is verdwenen uit het gezicht van Katja. Alle vorst in mijn hart is gedooid. Ik denk dat ik nu echt alles gevonden heb, het bos van Oeterwaele, weerklank van een eeuwigfrisse dauw en die berusting, Katja is voorgoed van mij en ik voel het. Ik ben. Dat zerp verleden kwijt. uit 'Residu', door Betty verzameld uit de nalatenschap van Bernd Vanderbilt

Bernd Vanderbilt

4 0

Ik laat je gaan

ga mijn kind keer nimmer weer dwarrel in de wind op en neer ik laat je los regen plengt een traan verdwenen in het bos ik laat je gaan mijn takken gespreid ontdaan van alle kleur het gebladerte wijd verspreid nieuw leven aan de deur ik laat je gaan ik ga in rust ben nog niet vergaan en zeker niet geblust

Rosie DW

3 1

Door wat nog binnenkwam

Dat wat er tussen mij en de ruimte zich schuilhieldt,is door wat nog binnenkwam even aangeraakt geweest, daarna vergeten; zonder sporen na te laten intern verstoord. De rustposes van het ademend lichaam ik werden anders bekeken,toch is er niets anders dan hoe ik me verhoud tot dit ondenkbare stuk assemblage van toestanden, daar in de hoek van de kamer, zich af en toe op zijn zij rollend, de vloer opetend. Geen draagvlak hebben, was continu wegrennen.De staat van de dingen die je door de vingers glipt.Geluiden maken die vanbinnen komen, en de kamer verlaten,door wat nog binnenkwam.Het was jij, luidop afvragend wat een dag als deze in de maak hield, en niet tot zijn recht de kamer in liet rollen. En ik wist niet waar mijn gezicht was dus hield ik - met mijn handen - mijn handen vast, en toonde ik je iets wat achter de wereld zich verschool. Het was een grimmig, gegenereerd stel kleuren, die zich tegen een horizon, of onze witte kamermuur aftekenden. Met de stilstand der zaken reken ik later wel af. Ik wist niet dat er geen basis bestond om op terug te kaatsen, dus tolde ik, mij geheel bewust hiervan, in jou. Alles stond in teken van een tussenrelatie: de relaties van de dingen met de andere dingen, zonder dat ze daarvoor gekozen hadden. Zo ook de kleur wit; of de platenspeler; en zij met elkaar. De ruimte speelt zich af in jou, waarna je erom heen probeert te gaan. Maar niets gaat, alles een tijdelijke stilstand, en ik werd er alleen maar beter van.

Dries Verhaegen

1 1

Hoer in eigen huis

Het waren die kankerkinderen van KanaänAlweer.Ik had nog zo gehamerd:“Gooi de hoorn op de haak”Maar zij bliezen: “Jericho, Jericho, Jericho!”en wierpen de haak over de muur. Dra had de poort geen muur meeren door de deur drongen ze binnen.En zo verloren de kinderen hun onschuld,de mensen hun levenen de God zijn bestaan. Het was in die chaos dat het vuur geboren werd.Hij noemde zichzelf Sion, huis van alle zonden:in dit huis vloekt men wél: amen en fuck off.Hij was de stem die nacht, hun daden en denken.Hij was hun nieuwe thuis.

Midas

1 0

Spotvogel

Septemberavond. We houden samen de zomer tegen het licht. Gekscherend vliegt een ekster over – de lucht melkachtig vanwege bosbranden in het verre Californië. Alsof hij spot met onze Indian summer. Nog even. Beeld: Ben Sledsens, Magpie with a Pearl Earring, 2019 - 2020

Ingemar Spelmans

11 0

Méhari

Méhari zou een Armeens geitenras kunnen zijn, maar dat is het bij lange niet. Het autootje van Katja staat gereed. Het is een geinig karretje en ik weet dat het veert als een dronken waterbed. We zullen vertrekken. Zonneogen durven immers aan de noordkant bloeien, zelfs in de schaduw van gisteren en Tanguy is weg. Hij is op zakenreis, de levereter, hij wil aan zijdeboeren reut, azijn en glinstering verkopen, ginds ver weg, in dorpen waar de muren mat zijn en het fruit te zoet. Daar in kelders vol konfijt en zuiverheid worden meisjes opgesloten, maar Tanguy, het is een leperik. Hij zal ze uit hun hol lokken. Met geuren van kaneelroos en de zwoele meug. Hij moet, hij zal ze naaien, slagen, één voor één. Het is een zwijn dat truffels ruikt in onderbroeken van de groene jeugd. Katja ademt weer, schudt zich de polsen los. Ze start, ze stuurt haar Méhari de fraaie wereld in. Geluk nog dat haar krullen alle bochten kennen en de bergpas zal ons straks vertellen hoeveel ijle lucht van diepzeeduiken houdt. Zo rekken de uren. De gesprekken die we voeren, zijn zo vol van zachte onzin en ik voel het zinderen wanneer ze proeft. Mijn merg is het, dat ze raken kan met het puntje van haar tong, terwijl we daar staan, ergens op een parking en je kan er tanken. Super, diesel, antigel en tijdverlies. Shell is niet altijd een schelp. Maar zonder twijfel, Katja blijft een parel. Haast onvindbaar, bijster schaars zijn zielen van die aard en als je naar de glans van liefde zoekt, word je verzengd door zon, ellendig ver. Zo is het. We kunnen een lang broodje kopen. Met twee uiteindes. Morgen, vroeg en elders, als de zon weer honger krijgt. We zijn het eens en wachten kan. Ik streel haar toch. Niemand weet waar en Katja fluistert dat, als ik ooit een wortel weggeef aan een link konijn, ik ijlings blind word van verlangen. We zijn nog lang niet in het bos van Oeterwale. Ik wil rusten in haar lies. De einder bloedt reeds als een ondergang en we willen het echt. Straks. Als twee domme herdertjes, samen sterren tellen en intussen maar beweren dat we nog het meest van beukennootjes houden. Soms zijn ze leeg en het is de Méhari. Het ding stopt. Om zich de banden schoon te likken. Nacht wil het worden. Ik wrijf over wangen die inslapen, pluk een wimper. Ik berg ze op, in het handschoenkastje, een schaduw die geen zwarte bodem vond, twee doofstomme echo's en geitjes, alsjeblieft, wees stil! Mijn Katja slaapt. Ik ben te moe. Om volle dagen leeg te melken. uit 'Residu', door Betty verzameld uit de nalatenschap van Bernd Vanderbilt

Bernd Vanderbilt

2 0

Post

de levenslijn wordt continu gebruikttot hij leeg is - ontdaan van hetgeen continu via de ademwegen gaatdoor erover te praten, het aan te tasten, door eromheen te bewegeneen passant trekt de energie ervan aan als een bubbel materie, een magneetdie op is en toch nog werkthet is een cyclus zei je, die zich een weg toe werkt naar jou en weer weg de tussenfasegebeurt daarna pasals een afterparty daarna is er de pijnomdat je je blijven voortbewegen moet laat je je moe opborrelen tot je weer leeg benten zo onder druk van het continue voortgebrachtalles incasserende 'post' van het tijdelijke post zintuigelijke; post tijdloos gebeurenontstaat en vergaat weer indirect verbonden aan dat tijdelijkedus:alles is nu en daarna is alles nudaarna niets meer en alles beweegtstarende naar de verklaring voor het op-zijn vind je het open-zijn het vol-zijn het zijn hét zijn en daarna het verdwijnen van de consensus waardoor ik me afvraagof alles individueel moet zijnom daarna vol van zichzelf te zijn

Dries Verhaegen

4 0

Haiku

Septemberavond. Ik houd de zomer tegen het licht. Nog even.

Ingemar Spelmans

4 1

Spiegel

Zoals toen we door het glas naar zee kekenhet was niet halfvol en niet halfleegHet was eb noch vloed de enige zekerheidhoe doorzichtig het wasde zon vurig rood Zo ondergingen wij krijsende meeuwenhet af- en aanrollen van golvenDe wispelturigheid het raspende zand wind de opgehoopte duinengestrande dromen In de verte wiekte nog een molentjevergeten door het kind in elke hand een schelpMisschien betaalde je wel in ruil voor papieren bloemendie verwelken nooit zeg ik Het glas zo schoon waardoor ik dachtdat we de zee konden voelenMet onze vingertoppen het schuim van de koppenplukken als bloemenopgelost in onze handen De vuurbol trok zich terughet tij ging op de vluchtHet was donkeren nog altijd zagen we alleen onszelfweerspiegeld.

Elfi Vandenabeele

9 1

Ons strand

In mijn hoofd zit een fotoIk als baby op mama’s schootGewikkeld in een lichtblauw lakentjeOp het witte warme zomerzandHaar blonde haren roodbruin geverfdIn een halfhoge paardenstaartEgale huid Frisse blik Naast mij zit ze echtIk als moeder nog steeds haar kindGenietend in een strandstoelOp het goudgele herfstzandHaar grijsblonde haren hebben afgezienLos wapperend in de windGevlekte huid Warme blik Ze valt in slaapZacht gesnurkHaar mond lichtjes geopendDie mond die nooit stilstondTot aan die ene nachtNa maanden stilte en revalidatieKunnen we terug praten Gebrekkige woorden Maar ik begrijp haar meer dan ooit

Fien SB

17 2

BERICHT VAN HOOP - 21 SEPTEMBER - INTERNATIONAL DAY OF PEACE

Geachte mevrouw Angela Merkel Zweepslagen Zweepslagen gebonden aan een boom Misschien 987 654 321 zweepslagen gebonden aan een boom & nog beginnen er nieuwe gevechten op de wereld AUFSTEHEN AUFSTEHEN Nekschoten Nekschoten zittend aan een greppel Misschien 123 456 789 nekschoten zittend aan een greppel & nog beginnen er nieuwe gevechten op de aarde AUFSTEHEN AUFSTEHEN ACHTUNG ACHTUNG NIET DOEN NIET DOEN Er zijn mensen voor Love Er zijn mensen voor Peace Herken ze aan bloemen kleuren dans muziek Herken ze in alle landen van de wereld & hoop Hoop Hoop WORLD PEACE IS A BASIC RIGHT Uit: Geachte mevrouw Angela Merkel Nieuw boek van Koen VlerickUitgeverij Partizaan123 brieven van hoop & wanhoopA5-formaat158 bladzijdenOok verkrijgbaar via bol.com Met vriendelijke groeten Koen Vlerick https://beeld.be/kunstenaars/koen-vlerick

Koen Vlerick

5 1

Lockdown (10/05/2020)

De wind loeit en de regen valt hard neer Tijd lijkt uitgestrekt Alles wordt opgeslorpt in een zwarte sfeer

Jus10descamps

1 0

Spinsels

Angstige nachten doolhoven waar ik niet lijk uit te komen mijn hoofd is te zwaar Gedachten als een tol Wie ben ik zonder duistere spinsels Waarom kan ik niet leven als een vogel in vrije vlucht

Jus10descamps

8 0

Verloren in de mist

De hele herfst doorbladerde zeOp zoek naar nieuw levenIn de mist bleef ze staanNieuw leven wenste ze dood Teveel mist ademde zeOm niets te moeten horenOnaanraakbaar en onvindbaarNiet meer dan mist te zijn De herfst was uitNieuw leven zou komenIn lange sluiers mistZij zouden elkaar nooit vinden

Fien SB

13 2

Ode aan mijn hart

Nog voordat ik er was bestond jij al, geboren uit het eindeloze mysterie, het heel al. Te lang lag jij opgeborgen, onbereikbaar, onbedorven, ongezien, en niet gehoord. En nu, eenmaal geopend, je kerend naar de zon, schenk je mij het leven. Zelf uit het heelal ontsproten doe jij mij voelen: Jij bent niets dan heel en al. Liefde zonder richting Vertrouwen dat geen grond behoeft Dankbaarheid zonder zweem van verwachting Moed zonder houvast Standvastigheid zonder grond om op te staan Zaligheid zonder iets terug te verlangen. Alleen mijn opgeblazen denken opgeklopt van instrument tot persoonlijkheid doet zich nu nog sterker voor dan jij. Moge jij ook deze dief van mijn oorsprong ontmaskeren in jouw onbevangen licht.

Loesje

4 1

rechtstreeks signaal / zon

beeldeen sonde uitgestuurd om te crashen crashtbeweegt je mee in een organisch aangetrokken blik richting hetgeen opkomtopnieuw & opnieuw hetgeen je strekt van je lichaam dat in licht nu baadt en circuleert tussen omstandigheden en fenomenen, danst er pluizig in rond als een kleverig aangetrokken ornamentwaarna je lacht en signalen halveert want wat zijn ze nog zonder directe impact? laat maar zweven hier — laat maar liggen hierhet één raakt het ander, het andere raakt niets dan zichzelfen beweegt mee de cyclus die wederom begon, inhaleert een beeld, dat als data voor zijn voeten lag te schokschouderen en verder bleef vibreren en crasht wat gebeurdeover het groene uitgestrekt liep iets dat aangetast was, stopte bij een middendeelin de huidplooien wordt alsnog geabsorbeerd wat aangeleerd wordtzonder techniek de survival van de dag laten gebeuren en terugkerenwaarbij het groene zich afscheurde van de romp klei leem zand materieen waar het knelde vertelde men de dagen zich verderwant niets dat ging stoppen als het was begonnen de afspraakzonder er bij stil te staan stonden we te kijken naar het glinsterende lichtpunt hoog boven ons dat groter werd en werden we er échter uit, uit iets als ons of in ons of nu nog, hoog boven ons, langzaam neerdalend, crashend in een landschap vol haat en gehaspel waarbinnnen lijnen werden getekend die weinig gemeen hadden met wat wij nu nog hadden want van een oorsprong was er geen sprake meer; dit was geen oorsprong maar een verloop; dit was geen lijn maar een cirkel; en is het omdat je erom vroeg dat er iets zou kunnen bestaan als het één trekt het ander aan maar trek deze soort terug naar een natuurlijke staat door luid neer te crashen op kopstukken, op headhunters, op koppensnellers, op pandverpatsers, op een coherentie die hier staat te wachten tot die lichtbubbel eens iets anders doet, anders dan telkens opnieuw nieuw, waarna ze neerkomt en invalt op je plooien en wat je zoal bent als ze op je neerdaalt; wat ben je nog, nu je hier niet meer zomaar de situatie claimt als een bezit, maar dat je er eerder een omranding van maakt, een middendeel, waarbij het groene zich eerst uitstrekte en aansloot en dan besloot dat het mooi was geweest, dat het groots was geweest, dat het scheuren betekende zich van iemand te ontdoen onafhankelijk van lichtinval en datgene ertussenwat dan overbleefals een signaal een lichtstreepzonder verhaalalleen maar door er te zijnomdat dat is waar we voor tekenden

Dries Verhaegen

16 0

Herinnering

... omdat niets ooit eindigt, en alles al begonnen is...

katrien de nil

6 0

Sectie 4.03: materiaalstudie

Ik sneed zijn glimlach weg,ik sneed zijn glimlach weg, overlangs en dan langszij. De grondigheid, mijn kundigheid,tot hij het niet meer kanHa. Ha! Ha-ha-haaa! Op weg richting slokdarm dan— alle lucht eruit. Van mij is jouw ademvocht. Ik wrik en wring de rest zozeerdat canvas weer een vezel wordt— tot hennep keert gij weer! Zuur wordt u omlaaguw lip pruilt op uw wangverdunt u toch mijn passie niet,'k heb alle noten uwer zang! Het is maar dat je weet lief kind: ik ben God nu.

Midas

8 1

Taal

Je gaat met haar een blokje om, het is weerom jezelf nog eens buiten te laten, je gooit een blad in de bekvan de ochtend, je gooit met lege handen, zij komt allesaan je voeten leggen, schrijvend lig je dan op de mat, 1 oog open, als een appel die weet in welke mand hij vallen moet, zoals honden zal jeleren, een pootje aan de taal te geven.

JAKOBUS

7 0

spijt

wanneer je in de schaduw zit van een berg spijt zie je niet meer wanneer de zon voor je schijnt

saskia van laere

5 1