Maandag 23 september 2024
De herfst is begonnen en brengt weer een zalig seizoen van opschudden, loslaten en wegspoelen met zich mee. Ik ben een ware fan van de herfst. De prachtige kleuren die langzaam in elkaar overvloeien, de frisse druppels aan neuzen na een flinke wandeling, aardse geuren met beloftes tot meer en vruchten die wij in de navolging van de zomer nog mogen ontvangen, verwarmen mijn hart.
Toen ik vanochtend een struinwandeling aan het maken was om wat kastanjes te zoeken voor onze creativiteitshoek, maakte ik ook even contact met mijn levensboom. De boodschap had echt niet duidelijker kunnen zijn. ‘Kom. Begin vandaag nog je nieuwe verhaal en maak de stappen zo klein als mogelijk. Enkel dan zul je slagen.’
Nu zit ik hier aan onze stamtafel te typen. Braaf volgend wat de Kastanjeboom mij heeft verteld. Wetend dat je wijsheden vanuit de natuur nooit de wind in terug moet slaan. Vandaag is blijkbaar dé dag. Gisteren was ik er nog niet klaar voor. Morgen is niet het moment. Enkel nu kan ik aanwezig zijn in de stroming van letters naar woorden die op een wonderbaarlijke manier zinnen produceren. Mijn zinnen. Mijn verhaal. Nu dus.
Vandaag ben ik 41 jaar, 10 maanden en 10 dagen oud. Ik ben 5 jaar en 1 maand en 10 dagen getrouwd met een lieve, zorgzame en humoristische man. Samen delen wij een dochter van 5 jaar. Al verkondigd ze nu al dat ze echt binnenkort 6 is. Dat duurt nog 3 maanden en 7 dagen. Dan gaat ze groente eten, haar billen zelf afvegen en zelfstandig naar bed. Dat heeft ze in de zomervakantie plechtig belooft. Haar broertje is nu 3 jaar, 7 maanden en 21 dagen oud. Hij volgt graag zijn eigen wil, geeft eindeloos veel kusjes en daagt ons iedere dag opnieuw uit om een consequente ouder te zijn en hem vooral los te laten. Bijzonder tegenstrijdig moet ik eerlijk bekennen. Met een man kwam ook een kat. Die kat zit in de begin fase van dementie, waardoor we regelmatig ons afvragen: ‘Hoe dan?!’
Dat ‘Hoe dan?!’ vragen wij ons trouwens wel vaker af. Het lijkt een beetje ons lijfspreuk te worden in dit chaotische huishouden. Verwondering ligt dagelijks om een hoekje te schuilen en vertelt ons de ‘Zo dus!’ Al vergeten wij af en toe om dat hoekje te kijken en blijven wij een verwondering hangen. Best een interessante plek om te zijn trouwens. Wij wonen in een eengezinswoning waar wij meer huur voor moeten ophoesten dan wij als hypotheek zouden krijgen. Een thuis kunnen wij niet kopen, krom liggen voor alles wat ‘net niet is’ schijnt tegenwoordig heel normaal te zijn in deze maatschappij. Dit huis staat in een stad waar ik eigenlijk niet zou willen wonen, enkel is er tegenwoordig weinig keus betreft de woningmarkt. Dus proberen wij iedere dag weer dankbaar te zijn voor deze plek, die na vijf jaar nog steeds niet aanvoelt als een thuis.
Houd nog even vol met lezen. De laatste paar feiten stromen nu door mijn computer heen, zodat je helemaal op de hoogte bent van het startpunt van mijn nieuwe verhaal.
Mijn gezondheid is niet de beste van de wereld. Nu hoeft dat ook niet. Fitter zou wel mogen. Een paar pondjes minder ook. Die rollen op mijn buik worden wel erg groot en mijn conditie is ver te zoeken.
Hoewel ik op goede dagen van mening ben dat het leven je niet meer geeft dan je kunt dragen, kan ik dat motto op andere dagen ook keihard de deur uitschoppen. Het leven geeft mij namelijk best wel veel. Eens kijken hoe ik dit zo gemakkelijk als mogelijk kan opschrijven…
Ik bevind mij momenteel in de herstelfase van burn-out nummer 3. Al begin ik langzaam vraagtekens te zetten bij deze diagnose. Ik zit ook in de pre-overgang, heb dagelijks veel pijn met vage labels en in raptempo komt er steeds meer bij. Die vage labels voelen voor mij overig niet alsof ik voortdurend in de mist loop. Al krijgt brain fog op de meest onwenselijke momenten de microfoon en lijkt mijn zelf op de achtergrond te verdwijnen. Het is allemaal diepgaand uitgeplozen, verklaarbaar en tegelijk nog een grote mysterie. Net als de overgang. Gek dat zoiets fundamenteels zo weinig kennis met zich uitdraagt. Dus mag ik het doen met vage labels, medicatie en ‘het komt vast wel weer goed.’
Hoewel ik mijn gezondheid echt wil verbeteren, zitten hier een heleboel “moeten” in waardoor de opstandige puber in mij geen zin heeft. Mijzelf houden aan een speciaal dieet - waarbij alle levensvreugde volle zaken eruit zijn geschrapt, aldus mijn opstandige puber. Dagelijks bewegen; het liefst wandelen, fietsen, yoga, oefeningen vanuit de fysiotherapie, cardio- & krachttraining. Magnesium voetbadjes, massage van het lichaam, leuke dingen doen die mijn innerlijke rijkdom voeden, ontspanning, medicatie en supplementen innemen, mensen en situaties die mij energie kosten naast mij neer leggen, iedere activiteit afwegen wat het waard is zodat ik mijn grenzen bewaart, mindfulness, meditatie, werken aan mijn triggers ten aanzien van chronische stress, zo min mogelijk schermtijd en een gezonde slaap hygiëne wat inhoudt dat je iedere dag op dezelfde tijd naar bed gaat en zonder onderbrekingen weer opstaat. Het liefst met open raam en zonder telefoon in de slaapkamer.
Kijk, het is niet dat ik het niet probeer. Maar je snapt toch wel dat het goed bedoelde gezondheidsadvies met twee kleine kinderen, een huishouden en de man met kat onmogelijk is.
Voordat je denkt: ‘Zou ze dit al geprobeerd hebben?’ houd ik je nu even tegen. Ja, ik heb zowat alles al geprobeerd om mijn levenskwaliteit te verbeteren. Ik ga al jaren drie stappen vooruit en met periodes weer twee grote stappen terug. Heel vermoeiend. Al blijkt deze methode in mijn levenslijn te liggen en kan ik er niks aan doen. Dit is mijn leven. Mijn verhaal en het leven laat mij net zolang leren totdat ik de les door heb. Een opstandige puber heeft hier geen geduld voor. Mijn gezonde volwassenen is dit jojo-effect al een poosje beu.
Dus begin ik vandaag mijn nieuwe verhaal. Met hele kleine haalbare stapjes, om zo tot echte verandering te komen en onderweg mijn levenslessen te incasseren. Verandering begint toch echt bij jezelf…