Ik bestond nog niet. Niet echt. Ik ben een variatie van een pizza hawaï. Zonder hesp en met paprika. Groene, rode of allebei. Mét ananas.
Ananas is life.
Mijn herkomst? De exotische pizza Hawai. Niet zo geliefd bij de Italianen, wél bij andere mensen. Ik snap niet wat er mis is met ananas op een pizza. Zolang mensen ons eten en er gelukkig mee zijn, waarom niet?
Zelf ben ik een “specialleke”, samengesteld door iemand die niet goed weet wat hij wil in het leven. Een lijst van vijftig pizza’s om uit te kiezen en nog stelt hij een compleet nieuwe pizza samen. Ik dank mijn bestaan aan hem, maar toch. Fucking vegetariër.
Mijn korstje wordt steeds warmer en mijn kaas begint te pruttelen van opluchting.
Wanneer ik eindelijk uit de oven word geschoven, vang ik een glimp van mezelf op in de spiegel. Ik moet ervan blozen. Zo aantrekkelijk zie ik eruit.
De handen van de ober brengen me naar een grote tafel. Ik ruik een zeer onaangename geur. Pizza vier kazen met extra gorgonzola. Extra blauwe stinkkaas? Alsjeblieft zeg.
“Pizza margherita met supplement ananas en paprika?”
Een vork prikt in me. De tong van mijn bedenker streelt de laatste restjes kaas weg die op zijn tanden blijven plakken.
Het laatste stukje. “Vaarwel” denk ik. “Bedankt om me te bestellen. Het was een kort en prachtig leven.”
Ik sluit mijn ogen als ik mezelf door zijn keel laat glijden.
Dit was het dan.