‘Hoe was het op school?’
‘Goed.’
Ik zeg altijd goed want als ik slecht zeg, wil mama weten waarom. En ik weet nooit waarom.
Dan stelt ze allemaal vragen waar ik het antwoord niet op weet. Maar als ik mama’s woorden niet begrijp en vragen stel, wordt ze boos. Of verdrietig. Meestal gewoon verdrietig. Dan kijkt ze me aan en glimlacht met haar mondhoeken omlaag. Dan staat haar voorhoofd in een vreemde kreukel en zegt ze dat ik anders ben.
‘De juf vertelde dat je vanmiddag stond te huilen en toen ze je vroeg waarom werd je vreselijk boos.’
Als de juf vraagt waarom ik verdrietig ben, weet ik nooit waarom. Dan stelt ze allemaal vragen waarvan mijn hoofd pijn gaat doen. Tot het ontploft.
‘De juf zei dat ik de kaas niet van mijn brood mag laten eten, maar ik lust geen kaas en het was niet eens lunchtijd!’
‘Dat is een spreekwoord liefje.’
Ik weet wat een spreekwoord is. Dat zijn woorden die hetzelfde klinken en net zo worden geschreven als een ander woord, maar samen een heel andere betekenis hebben. Een beetje zoals ‘een bank’. Je kan erop zitten of je kan er geld afhalen. Een spreekwoord is ook zoiets, maar dan anders.
Net zoals ik.
En daar wordt mama soms droevig van.