"Ga je het vinden" stuurde je me. Met een smiley op het einde. Ik antwoordde iets belachelijk. Iets van een tiental woorden die uiteindelijk een simpele "ja" moesten beschrijven. Maar je verstond me en ging mee in mijn onnozeligheid. De toon was gezet. Ik stapte gemotiveerd in m'n auto en vertrok. Het plan was als volgt: een avondje zingen, met tussendoor een lachje en de nodige koetjes-en-kalfjes die een eerste kennismaking compleet maakten.
Dit alles buiten onszelf gerekend. Koetjes-en-kalfjes, zo waren we niet. Zo was geen van beiden vanbinnen.
Er werd uitdrukkelijk een afspraak gemaakt tussen mijn stem en jouw gitaarspel. Meer stond er niet op het programma.
Toen we elkaar ontmoetten, beseften we: Dit gaat anders.
We begonnen te praten. We gingen snel, maar toch, het was op tempo.
We rakelden diep door woorden, herinneringen, mensen, bevindingen... en waar zaten we ook alweer?
Maar helemaal synchroon in het ritme waren we dan weer niet.
De bereidheid ertoe, daarentegen, versterkend.
En toen kwamen er vragen. Voor onszelf en voor elkaar. Zonder remmen te gebruiken, dreven we onze waarheden naar buiten.
Voor we het wisten was het donker.
De volgende morgen had ik een kater van de kwetsbaarheid die zo vloeiend had gestroomd. Te veel op één avond. Te diep in me laten kijken. Het onderste uit mezelf opgegraven.
Hoewel ik toen m'n jas zelfs niet had uitgedaan, heb je me die avond van top tot teen uitgekleed.
De schaamte die erna over me heen kwam, kon ik niet van me afduwen.
Ik lastte een stilzwijgen in. Ik deed wat ik het beste kon en liet het los. Dat is wat ik ben: een ervaren loslater. Of een wegduwer. Te zien hoe je het bekijkt. Ik had al goed geleerd om los te laten wat ik als kind altijd te dicht tegen me aantrok. Buiten jou gerekend. Je liet het er niet bij.
"Hoe gaat het met je?" stuurde je. In meer woorden dan nodig. Met een smiley op het einde.