Apocalyps

28 dec 2016 · 0 keer gelezen · 0 keer geliket

Ze heeft het koud, ze beeft, dat voelt als leven en wie leeft, heeft kou als het vriest, zoiets klinkt logisch en tegelijk normaal; het is lang geleden dat alles zo normaal was als kou hebben in de winter, maar zo kán een wereld verdwijnen, zó, zodadelijk zou er een auto uit een zijstraat tevoorschijn komen en een man met een hond om uit te laten, dan zou er plots ergens een radio spelen op volle sterkte en iemand zou hem vlug-vlug zachter draaien, maar voorlopig is de wereld weg, is ze alleen op de koude, lege brug, er is niets en niemand; de zacht berijpte weg zonder een spoor van mens, dier of ander leven, de stilte is doods –  hoezo dood –  waarom dood – ze kijkt uit over de weg, links zwarte gaten, rechts donker dreigende schaduwbergen die dichterbij lijken te groeien al naargelang ze in –  of,  heel voorzichtig,  uitademt, alle wegen leiden naar Rome en een meerbaansweg kan alle kanten uit, vanuit het koude licht naar een wittig grijs steeds dieper het donker in van akelig en eenzaam, wachtend met haar op iets dat niet goed is; het staat achter haar en het neemt zijn tijd, het was er  al-tijd al, het blijft, het staat daar, ergens staat het daar aan dat onzichtbaar einde van het stratenduister waar de weg verbreedt, waar elk ogenblik iets kan verschijnen, iets zal verschijnen, iets dat haar pakt, iets dat haar meeneemt weg van alles wat ze kent, van alles wat haar lief is, van eenieder die haar liefheeft, weg van zichzelf, gruwelijk en rauw zal het voor altijd alles veranderen –  

het zal haar doden, het slokt háár als laatste op, het stinkt rottig als een holle kies en het haalt fluitend adem, vol eeuwenoude prut, het trekt haar dwars over de brede weg naar waar er niets meer is en waar ook nooit meer iets kán zijn, het blaast koud in haar nek en het eet kinderen, het kauwt, hoorbaar, met lange tanden, gruizelend van morbide genot vol donkergrijze, nagelvuile, waterige stilte, gevuld met krijsend leed haalt het haar in en zij loopt harder, verder naar waar het licht verdwijnt en de stemmen zwijgen. Zwijgen als vermoord.

Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.

Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.

28 dec 2016 · 0 keer gelezen · 0 keer geliket