Zo van die dagen. Druilerige regen. Stil verdriet in mijn hart. Mijn hoofd dat mijn hart bemoedigend toefluistert: “Het is oké hoor, lieve Hart van me. Natuurlijk doet dit pijn. Laat het maar pijndoen. Laat maar weten als je klaar bent om verder te gaan, dan neem ik je hand vast en wandelen we samen verder. Zal ik je helpen een beetje te schrijven? Een beetje te huilen op papier? Zal ik je een kopje thee zetten?” Ik wil gewoon een beetje zijn. We gaan een eindje fietsen. Ondanks de regen. Om de regen. Ik wil voelen. Het verdriet als steken in mijn hart. Tranen brandend in mijn zielenvijvers. Voélen. Voel ik echt pijn? Voel ik echt verdriet? Voel ik niet ook dankbaarheid? Dankbaarheid voor het moois dat ik heb mogen beleven, mogen voelen in elke vezel van mijn lijf? Geluk, zo intens dat het pijn doet? Liefde voor een man die nooit de mijne zal zijn en dat ook niet hoeft te zijn? Zo lang hij is, ben ik blij. Hij is te realistisch om zich te binden. Te wijs voor beloftes. Te nuchter voor Liefde. Te complex om met woorden of verstand te kunnen vatten. En hou ik echt zoveel van hem of ben ik gewoon verknocht op het gevoel dat ik krijg van hem. Door hem? Dat gevoel dat ik lééf. Dat ik inspiratie voel borrelen in het diepste van mijn buik, in het diepste van mijn zijn.
We gaan een eindje fietsen. Ondanks de regen. Om de regen. En als beloning, een stop bij de bib voor nog wat inspirerende boeken. Over schrijven, over leven, over gebroken harten. En een stop bij de Panos voor een appelflap. Thuis een troostende kop thee met de zalig zoete appelflap en de zalvende muziek van Yndi Halda. In feite is de appelflap veel te zoet. Héérlijk. Plakkerig. Vettig. Mijn tong maakt vrolijk een sprongetje bij het gevoel van de dikke korrels suiker. De appeltjes maken hem net niet té zoet toch niet. Ik glimlach. De smaak van troost. ’t Is allemaal zo erg nog niet.