Als je eroverheen loopt zie je de bodem
een wit overhemd in glas, waterschaatsers
die het licht breken,
een sjokkend waterhoen.
het is de plaats waar het zou kunnen werken.
onder me woont een oude vrouw alleen
keurt het tijdsverschil als ze het gordijn beweegt
van de ene dag op de andere
denkt ze dat ik niet zie.