Beste P.,
Ik zou er een heel jaar van mijn eigen leven voor geven, om nog één keer een gewoon gesprek met jou te proeven. Je was een man van weinig woorden, maar niet voor mij. Je had altijd wel iets te vertellen en ook al zeiden je woorden niet altijd wat ze wilden zeggen, toch begreep ik altijd wel heel precies wat je niet zei.
Je was meer een man van doen, toen. Hout was voor jou goud en in een plank en nog een plank legde je je grote hart. Je ademde hout. Een kast, een tafeltje, een pennendoos ze vertelden door jouw handen, hoe graag jij kon zien. Maar niet iedereen begreep jouw taal en wou het met vele woorden horen. Ik niet. Ik was altijd al heel blij dat jij mijn P. was.
En toen in die zomer de oorlog woedde in jouw kop, toen viel je echt zonder woorden. Een heel leven niet gezegd, wat je wilde zeggen en nu is spreken helemaal opgehouden. Maar voor mij maakt het niet eens zoveel verschil. Jij bent immers nog altijd mijn P. met ogen die spreken en handen die woordeloos onderstrepen.
Liefs
Allerbeste P.,
Weet je nog hoe we samen fietsten. Ik achterop, schuilend achter jouw brede rug. Uit de wind. Je zette mij immers altijd uit de wind. Dokkerend over de kasseien naar oma. Veel lijfelijks hadden we niet. Maar daar achter op die fiets, genoot ik van jouw geur: een mengeling van houtkrullen en schaafsel. Zo ruikt geborgenheid en veiligheid en weten dat er iemand sterk, er altijd voor je is.
Fiets is weg, oma ook en jij loopt nu met vier wielen. Alleen je linkerhand knijpt nog alsof ze dertig is. Ze zegt, wat jij niet meer kan zeggen. Ze zegt: ‘Ik ben er nog … vergeet dat niet! Ik zeg het niet, maar weet het wel! ’
Hartelijks,
Mijn lieve P.,
Al had ik kunnen kiezen uit wel duizenden P.’s, nooit had ik er een betere bij elkaar kunnen dromen. Waar ik het verdiende net jou te krijgen ? Nog voor jij mij zag, wilde jij mijn P. zijn en dat zal ik nooit vergeten. Als een sterke, rechte boom ging je door het leven. Je leek niet één boom, maar een hele bomenrij. Het leven had jou geleerd, dat je niet kan schuilen achter maar één boom. Jij stond altijd al in de wind en voor je kinderen wilde je de luwte, om mooi door te groeien. Daarom besloot je dat je een bomenrij zou zijn. Machtige stammen beschermend tegen beukende westenwinden, een bladerdak tegen al te felle zon .
Ik weet nog niet half hoe bloot ik zal zijn, als jouw bomenrij ooit wordt geveld.
Heel veel liefs,