Bilal is op de mat aan het spelen.
Met zijn auto gaat hij te keer. 'Vroem, vroem, tuut-tuut.'
Plost hoort hij mama en papa roepen. Ze vragen hem om bij hen in de zetel te zitten want ze hebben hem iets te vertellen.
Bilal kijkt op, legt zijn auto opzij en gaat tussen hen zitten.
'Hebben jullie een verrassing voor mij?' vraagt hij.
'Ja, en je zal het vast heel fijn vinden,' lacht zijn mama.
'Is het iets leuk?' 'En waar heb je het verstopt?', vraagt hij verbaast.
Zijn mama kijkt naar Bilal terwijl zijn papa over haar buik wrijft.
'Mama, je hebt zo'n dikke buik! Heb je een stuk speelgoed opgegeten?' 'Dat mag niet hoor! Daar wordt je ziek van!'
Bilal is stil. Hij houdt zijn vinger op zijn mond en denkt heel diep na. 'Wat zou dat toch zijn?', vraagt hij in zichzelf.
'Maar mama, ... heb je dan mijn verrassing in je buik verstopt?' 'Hoe kan ik die daar dan uithalen?' Dat is heus veel te moeilijk voor een kleine jongen zoals ik.
Even later wordt het Bilal te veel en springt hij uit de zetel.
'Nu wil ik het weten!'
'Mama, wat zit er in je buik?'
Zijn papa schrikt zo hard dat zijn kaken er rood van zien.
'Oh je mag mama niet zo laten schrikken. Dit vind de baby niet leuk', geeft zijn papa mee.
'Wat?! Een baby?', vraagt Bilal. 'Maar dat mag helemaal niet!'
'Hoe is die baby daar in gekomen?' 'En hoe geraakt die baby daar dan uit?'
Bilal blijft maar vragen stellen. En de zweetdruppels lopen van hem af. 'Ik dacht dat jullie mij een hond beloofd hadden!'
Haha, lacht zijn mama. 'Neen jongen, jouw mama en papa zijn allebei klaar om je nog een broertje te schenken.'
'Een broertje?', vraagt Bilal verbaast. 'Maar ik wil helemaal geen broertje, Ik heb het goed alleen.'
Zijn mama begrijpt Bilal niet en krijgt er tranen in de ogen van.
'Niet huilen schat, Bilal is nog klein en moet het allemaal nog laten bezinken', geeft zijn papa mee. 'Hij zal het heus wel aanvaarden eens de baby er is.'
'Niets van papa, ik aanvaard geen baby!' Hij kruist zijn armen en gaat terug met zijn auto op de mat spelen.
'Je hebt geen keuze', antwoord zijn mama vanuit de zetel.' 'Eens de baby er is, zal je er heel veel plezier aan beleven.'
'Nee! Nee en nog eens nee!', roept Bilal. 'Ik wil het niet meer horen!'
Bilal gaat verder spelen en doet alsof hij niets meer hoort. Tuut-tuut. Berg op, berg af, tuut-tuut. Hij heeft veel plezier. Maar Bilal blijft boos en wil nog steeds geen broer!
Terwijl mama met een zakdoek haar tranen afveegt, vraagt ze aan Bilal wat hij zal doen als zijn broertje er binnen enkele maanden is.'
'Ik ga het weggeven!' 'Aan ouders die geen kindjes kunnen krijgen.'
Zijn mama steekt haar schouders op en zegt dat dit zomaar niet kan.
'Je broer is heel hard welkom!' 'Net zoals jij hier welkom bent!', reageert zijn mama.
Bilal blijft spelen met zijn auto. Hij begrijpt het nog steeds niet. En plots gaat hij rechtstaan.
'Het is goed mama, je mag de baby houden', wijst hij met de vinger. 'Maar van mijn auto's blijft hij af!'
'Superrrrrrrrr!', roepen zijn mama en papa samen.
'Berg dan straks al je speelgoed op en binnen enkele maanden verwelkomen we je kleine broer.'
'Zal ik doen!', roept Bilal terug.
'Maar kleine broer zal goed moeten luisteren hoor', lacht hij.
'Hihi', net zoals jij dus!', lacht zijn papa.
...
Enkele maanden later, ...
Kleine broer is geboren. Hij heet Khaled.
Bilal kijkt over het wiegje heen.
'Oh, wat een mooie jongen, ik zie precies mezelf', lacht hij.
'En omdat hij zo mooi is mag hij later toch met mijn auto's spelen!'
'Tof van mij hé!', lacht Bilal.
Bilal kijkt nog eens naar zijn kleine pasgeboren broertje.
Hij zwaait naar hem.
'Welkom lieve broer.'
'We gaan samen de wereld verkennen hé.'
'En morgen toon ik mijn speelgoedkamer.'