“Nee de verjaardagstaart moet niet gesneden, dat doe ik zelf wel,” antwoordt hij en legt de telefoon neer.
Twee uur later ontwaakt Lize uit een diepe slaap. Ze zit aan een versierde tafel. Er speelt klassieke muziek. Verdwaasd probeert ze rond te kijken maar haar voorhoofd en nek zijn met een lederen riem vastgesnoerd aan haar stoel. Recht tegenover haar zit een meisje. De ogen van het meisje zijn gesloten. Het bloed, dat uit haar neus druppelt, maakt rode vlekken op haar blauwe blouse.
“Eliane!”, roept ze verschrikt.
Lize wil rechtstaan maar haar handen zijn vastgemaakt aan de leuningen van de stoel. In paniek probeert ze zich los te wringen.
“Rustig, Lize”, reageert de vastgebonden persoon naast haar.
“Tim, wat gebeurt er? Waarom zijn we vastgebonden?”
Aan het hoofd van de tafel zit een man onbeweeglijk voor zich uit te staren. Hij heeft zijn zwarte mantelkap over zijn gezicht getrokken, zodat enkel zijn witte baard zichtbaar is.
“Gelukkige verjaardag, Lize en Eliane. Blij dat jullie er zijn. Proef gerust een stukje van de verjaardagstaart. Helaas zal één van jullie mijn feestje niet overleven. Wie van jullie krijgt het stuk taart met de dodelijke dosis gif?”, zegt de man met een vreemde, elektronisch vervormde stem.
In paniek probeert Lize zich los te maken. Ze trekt zo hard aan de riemen dat haar armen beginnen te bloeden. Er klinkt een piepend geluid wanneer de mechanische arm in het midden van de tafel in gang wordt gezet. Het bedient de vork dat een stuk van de taart afsnijdt en naar Lize’s mond brengt.
“Gelukkige verjaardag, gelukkige verjaardag,…”, blijft de man herhalen.
“Nee, nee, alsjeblief laat me los”, gilt Lize.
Ze klemt haar lippen op elkaar zodra de vork aan haar mond wordt gebracht. Ze voelt hoe de riem rond haar nek vaster wordt aangetrokken. Ze kan niet meer ademen en opent haar mond in een poging om meer lucht te krijgen. Het stuk taart wordt tussen haar tanden geduwd. Lize probeert het gebak uit te spuwen maar voelt de halsband weer aanspannen. Ze krijgt een tweede stuk binnen…en een derde… Haar mond begint te schuimen en haar neus begint te bloeden. Haar lichaam wordt slapper en levenloos zakt ze in mekaar.
Aan de andere kant van de tafel komt Eliane langzaam weer bij. De riemen waarmee ze is vastgebonden, springen plotseling los.
“Snel”, roept Tim, “maak dat je wegkomt.”
Zo snel als ze kan, loopt Eliane de kamer uit.
Tim drukt op een verborgen knopje onder zijn rechterhand die de riemen rond zijn lichaam losmaken. Hij staat recht en loopt naar het hoofd van de tafel. Hij verwijdert de mantelkap van de man en een houten hoofd met een witte baard komt te voorschijn. De pop stopt meteen met praten wanneer Tim de zwarte jas losmaakt en een draad van de borst lostrekt. Lachend kijkt hij naar het dode meisje.
“Dit is de straf voor jullie eeuwige pesterijen. Jij zal me alvast niet meer kunnen kwetsen, Lize.”