“Je zal het godverdomme altijd zien”, mompelde Eric Van Gool, die net zijn toch al zo hectische leven een 10-minuten durende break had toegestaan op het toilet, toen er werd aangebeld. Eric keek naar zijn rechterzijde, waar de papierhouder hing, om pas op dat moment vast te stellen dat het kartonnen rolletje zijn dagen in eenzaamheid sleet. De verwensingen aan gans het gezin – hijzelf uitgezonderd – bleven niet uit. Gelukkig was er zijn vaste begeleider op het toilet in de vorm van het weekblad Humo, waaruit hij meteen enkele pagina’s scheurde. Helaas, besefte hij, zoals altijd ‘net iets te laat’, dat glanzend papier een enigszins ander gevolg heeft bij het vegen der kont dan hun gebruikelijke merk. En terwijl zijn hand (met papier) halverwege zijn rug eindigde, weerklonk de bel van de voordeur opnieuw. Snel trok hij zijn slip en broek omhoog en trok door, om tot zijn verbazing te moeten vaststellen dat het weekblad zich niet zomaar liet verwijderen in het kolkende water. Snel trok hij nog één keer opnieuw door en haastte zich meteen naar de geduldige persoon aan de deur. Roger Sanderse, zijn Nederlandse buurman stapte onmiddellijk de hall binnen, zijn pruik een beetje scheefgezakt door het heersende winderige weer sinds enkele dagen. Het viel Eric meteen op, maar hij besloot er niets van te zeggen. Was hijzelf trouwens ook niet enigszins winderig wegens ‘onafgehandelde zaken’ ?
“Hey buurman”, begon Sanderse, “flink windje buiten, niet ?”. Gezien zijn voor de hand liggende reactie iets té intiem leek om met Roger te delen (“binnen ook”), kon hij de stelling enkel beamen. Roger stapte ongevraagd verder de hall in om intussen te melden dat het er naar ‘poep’ rook. Toen Eric hem voorging naar de woonkamer, werd hij gevolgd door de bulderlach, eigen aan Sanderse, waar hij zo’n hekel aan had. “Nou nou Eric, ik hoop maar dat het niets te maken heeft met die streep op je rug, want daarvan lijkt de afkomst me wel erg duidelijk ! Maar goed, alle gekheid op een likstokje, heb jij toevallig een lekker flesje melk in huis ?”. Eric vroeg zich af wat de woorden ‘toevallig’ en ‘lekker’ in deze vraag te betekenen hadden, maar begaf zich naar de keuken, inmiddels een achteloos weggeworpen T-shirt van Johnny van de trapleuning nemend om het aan te trekken. Hij troostte zichzelf met de gedachte dat het er evengoed één had kunnen zijn van Kenzo. Opnieuw in de woonkamer gekomen met ‘het lekker flesje melk’, veranderde de gelaatsuitdrukking van buurman Sanderse als bij donderslag. Eric voelde meteen (toen nog figuurlijke) nattigheid en keerde terug de hall in om zich te begeven naar de manshoge spiegel. Zijn ogen puilden zowat uit hun kassen toen hij het zopas aangetrokken T-shirt zag : onder de tekst “Hey guys, I had sex with this beauty”, wat niet eens zo erg was, ware het niet dat de daaronder weergegeven (naakte) foto er één was van Emma Sanderse, de 16-jarige dochter des huizes !
“Euh…luister Roger, dit shirt is niet van mij natuurlijk. Hij is van mijn zoon, Johnny hoor”, stamelde Eric, alsof dàt het teken moest zijn voor Roger om een vreugdedansje in te zetten ! Trouwens, daar zou niet eens tijd voor zijn geweest, want precies op dat moment weerklonk het geluid van een sleutel in het slot en een zich openende deur. Johnny kwam binnen, keek zijn vader even lachend aan en vroeg : “Hey pa, jij ook ?”. Inmiddels kwam vader Sanderse vloekend de woonkamer uit. “Wel godverdorie, ik moet er meteen van gaan poepen !”, schreeuwde de niet langer erg vrolijk kijkende Nederlander uit op weg naar het toilet. Johnny schrok wel even van deze plotse situatiewijziging, maar voegde er al meteen een welgemeend “Awel, ik krijg ook wel zin” aan toe. De zo gekende bulderlach bleef deze keer uit !
Terug in de keuken bekeek Eric zijn oudste zoon. “Godverdomme, John,” (een teken dat het hem menens was) “hoe kom jij in hemelsnaam aan dat T-shirt ?”. “Die kan je gewoon laten maken, pa. De tekst is vooraf gedrukt en al wat je moet doen is een foto bezorgen van de gelukkige…et voilà.” “Et voilà…et voilà”, riep Eric nu helemaal over zijn toeren uit, “en hoe kom jij aan die foto van euh… allez, het buurmeisje ?” Johnny keek zijn vader ietwat schaapachtig aan. “Allez pa, zeg…wat denk je nu zelf ?”. “Maar ik dacht dat jij op oudere vrouwen viel ! Emma is verdomme pas 16 !”. De verdediging liet niet lang op zich wachten ! “Jij moet toch zelf ook reeds hebben gezien dat ze er veel ouder uitziet dan dat ??” Inmiddels was blijkbaar Roger’s toiletbezoek teneinde, te horen aan zijn fel gebrulde : “Hey buurman, het papier is op !!”. Verdomme, helemaal vergeten natuurlijk. “Euh Roger, gebruik maar enkele pagina’s van het magazine dat daar ligt !” Er werd wat gemompeld, maar bleef verder stil, tot plots een enorme schreeuw weerklonk. Eric haastte zich naar het toilet. “Roger, wat is er aan de hand ?” “Aan de hand ? Niks verdomme, aan mijn kont !”, want vanzelfsprekend hielden maar weinig mensen rekening met het gevaar op nietjes bij een toiletbezoek. Inmiddels werd er doorgetrokken, maar zelfs dat verliep niet in de gebruikelijke stilte ! De reden hiervoor was niet ver te zoeken, daar buurman Sanderse met luide stem verkondigde dat dat papier niet verdween op de gebruikelijke manier. Alsof Eric daar nog op gewezen moest worden : hij stond inmiddels met zijn beide blote voeten in het gekleurde water, begeleid door enkele ferme (en vers) gedraaide drollen, onder de iets te hoog opgehangen deur, hem tegemoet zwemmen. Roger verliet het toilet en raakte Eric, die toch al niet zo stevig in zijn schoenen…nou ja, op zijn blote voeten stond, in de zij met de geopende deur, waardoor hij uitschoof en zo volledig in de aanwezige smurrie viel. Hij probeerde zich terug recht te zetten, daarmee met zijn linkerhand in een ongetwijfeld Nederlandse drol pakkend (hij was nog warm !). Nu was Eric’s maag al niet van de sterkste, maar dit overschreed de limiet van het voedsel verterende orgaan, waardoor de reeds erbarmelijke staat van de hall verder werd bevuild met een flinke hoop onverwachte kots. En terwijl de eerste hondenpootjes duidelijk op de trap waarneembaar waren, kon Eric zich onmogelijk voorstellen dat er iemand op de wereld bestond, die er nog erger aan toe was dan hijzelf. Kon dit nog erger ? Ja, hoor…dat kon !
Inmiddels stond Brenda, Eric’s echtgenote, al zowat 15 minuten te wachten voor het huis van Nick, de vriend van hun andere 16-jarige zoon, Kenzo. Had hij niet beloofd haar buiten te treffen rond 16.00 u. ? Vloekend stapte Brenda uit haar auto, stak de straat over en belde aan. Het bleef echter doodstil in het huis. Brenda naam haar GSM en tikte het nummer van Kenzo in, dat helaas meteen op voicemail sprong. Brenda liep langs het huis heen en was opgelucht te kunnen vaststellen dat de verandadeur, die uitkwam in de keuken, wel geopend was. Ze liep voorzichtig binnen en riep, voor zover haar hese stem het toeliet (het gevolg van een spelletje ’50 shades’, helaas onderbroken door hun Cockerspaniël Rakker én beide zonen) : “Hello ! Is hier iemand?”. Terwijl haar vraag onbeantwoord bleef, nam ze toch een geluid waar op de eerste verdieping van het huis. Het luchtte haar duidelijk op. “Ach, waarschijnlijk videospelletjes aan het spelen en de tijd natuurlijk vergeten”, vergoelijkte ze haar jongste spruit. Terwijl ze de trap beklom, klonk het geluid nu duidelijker. Het was een nummer dat ze de laatste weken verschillende keren had mogen (moeten !) aanhoren : “Writing’s on the wall” van ene Sam Smith. Het verbaasde haar niet echt : beide jongens waren fervente fans van Bond…James Bond. Eens bovengekomen op de eerste verdieping, liep ze meteen af op de deur die ongetwijfeld toegang gaf tot de bron van de muziek. Ze klopte netjes aan, maar bij alweer een gebrek aan enige reactie, ging ze de kamer binnen.
De gekwelde schreeuw van Eric Van Gool klonk ei zo na op hetzelfde moment als de door merg en been gaande gil van zijn echtgenote. Het hoeft geen betoog dat de aanleidingen veel verder uit elkaar lagen !
Bij Eric was het meteen duidelijk wat de aanleiding was tot zijn schreeuw : Rakker had eindelijk de plaats des onheils bereikt en liet zich onmiddellijk vallen om ruggelings door de smurrie te wroeten. Eric probeerde hem weg te duwen, wat hem een beet opleverde tussen duim en wijsvinger van zijn toch al zo gemartelde linkerhand. Buurman Sanderse, niet van een kleintje vervaard, probeerde Rakker vast te pakken, waardoor zijn pruik nog schever op zijn hoofd terecht kwam. Dat was vanzelfsprekend het teken voor Rakker om het kleinood in zijn bek te nemen, het even te laten vallen in de inmiddels kletsnatte hall, om er dan opnieuw mee te verdwijnen naar hoger gelegen verdiepingen. Sanderse riep luidkeels : “Mijn haar ! Mijn haar !”, wat Eric een overdreven reactie vond, gezien de werkelijke afkomst ervan. En geen écht haar op zijn hoofd dat eraan dacht om het opnieuw af te pakken van de hond ! Roger Sanderse had inmiddels wel het water afgesloten, maar toch bleef zowat de ganse katern van televisieprogramma’s voor volgende week, uit de pot stromen. Mompelend over het verlies van zijn hoofdbedekking, begon Roger Eric te helpen met de opruimingswerken. En ook Eric liet zich uit in verdekte termen. Waar bleven Brenda en Kenzo ? En waar was Johnny (onwetend over het vroegtijdig vertrek van zijn zoon na het aanschouwen van het rampgebied) ? Inmiddels kwam Rakker, nog voorzien van een klein plukje haar aan zijn bek, opnieuw de staat van de hall opmeten, daarbij vanzelfsprekend enkele keren door het moeras lopend. “Godverdomme, smerig kutbeest ! Ik maak je kapot ! Ik zaag je in kleine stukjes en voeder je aan de meeuwen !”, schreeuwde Eric, nu nog meer opgewonden van woede. Helaas stonden zowel alle ramen bij het gezin Van Gool (voor de stank) als die bij de andere buren, de familie Leysen (voor wat frisse lucht) helemaal open, zodat Eric’s woorden duidelijk de verschrikte buren bereikten, wat deze niet meteen gerust stelden over de mentale gezondheid van buurman Van Gool. Mevrouw Leysen hoopte maar dat hun jongste zoon niet alweer het slachtoffer was van deze tirade, na het winnen van een of ander spel. Want na de reactie op een spelletje badminton, enkele dagen geleden, had de man zich als een notoir slechte verliezer getoond !
Bij Brenda lag het enigszins anders. Want, wat haar betrof, was haar zoontje het slachtoffer van een verschrikkelijke misdaad, inclusief moord en verminking ! Haar gil weerklonk tot 3 huizen verder. De daders hadden zeker dezelfde ingang gebruikt als zijzelf ! Verder gillend en, inmiddels ook huilend, greep ze naar haar GSM om de politie, brandweer, ziekenhuis en alle andere mogelijke diensten hiervan op de hoogte te brengen. Tot ze plots zag dat er nog enige beweging in Kenzo’s hoofd leek te zitten ! Dat maakte echter in Brenda’s verstoorde brein de zaken er niet beter op : zolang Kenzo’s benen zich naast zijn eigen hoofd bevonden, was er van enig spoedig herstel zeker geen sprake ! En wat hadden die smeerlappen verdomme in zijn mond gestoken ? Veel meer kon ze niet zien, daar de rest van het bed was verborgen onder een donsdeken. Maar die grote bult in het midden deed niet meteen het beste verhopen ! Was dat het lijkje van zijn vriend Nick ? Ze ging voorzichtig de kamer in en zag tot haar ontzetting dat er tevens langs de andere kant van het bed 2 wijd open benen lagen… Brenda slaakte nog net één gil, voordat bij haar het licht helemaal uitging…
Het was stil…Bijna muisstil zelfs tijdens het avondeten bij de familie Van Gool. Iedereen was boos en weigerde tegen elke andere aanwezige één woord te uiten. Niemand begreep waarom alle anderen geen enkel begrip konden opbrengen voor hun eigen situatie. Toen Brenda, nog flauw op de benen, maar woedend op Kenzo thuis was gekomen, blonk de hall weer als een spiegel. Zij was ervan overtuigd dat Eric met zijn verhaal alweer flink had overdreven ! Zelfs het aantal beten (Rakker was echt toe geweest aan een bad !) in zijn armen, kon haar niet overtuigen. En haar ‘kleine jongen’ naakt aantreffen onder het omgekeerde lichaam van Nick, had haar humeur zeker geen goed gedaan ! Eric begreep langs zijn kant dan weer niet waarom zijn vrouw zo boos was : hij had meteen met haar willen wisselen wat het doorbrengen van hun middag betrof. Kenzo was erg ontevreden over het onderbreken van zijn vreugdevolle praktijken, die zonder enig ‘happy end’ vroegtijdig waren stop gezet. Zeker nu hem een week huisarrest boven het hoofd hing ! Dezelfde straf was ook Johnny toegewezen door Eric, vanwege zijn voortijdig vertrek ten huize Van Gool !
Gelukkig werd de stilte onderbroken door de deurbel. Eric stond op en liep naar de deur (hij had inmiddels wel andere kleren aangetrokken en het T-shirt met de afbeelding van Emma laten ‘verdwijnen’). Tot zijn grote verbazing stond de volledig haarloze buurman Sanderse op de stoep.
“Hey buurman”, begon hij, “heeft u toevallig dat lekker flesje melk nog in huis ?”.