Mijn behandelaar heeft een kaart van Turkije hangen aan de muur in zijn werkkamer. Links en rechts van de landenposter zijn ansichtkaarten opgeprikt met een naald. In het oosten van Turkije bevindt zich een met stift aangebracht rood kruis.
‘Heb je nog vragen?’, zegt hij.
‘Als wij elkaar niet liggen, kan ik dan een andere psychiater krijgen?’, vraag ik.
‘Liever niet’, zegt hij. ‘Het laatste jaar heb ik al te veel patiënten verloren door opnames, remigratie en zelfmoord, dus mijn praktijk is behoorlijk uitgedund’.
‘Dan zullen we er maar het beste van maken’, zeg ik en knik hem bemoedigend toe.
‘Dank je’, zegt hij.
‘En dat kruis, wat is daarmee?’
Hij schrikt en kijkt in zijn kruis.
‘Dat kruis’, ik gebaar richting de kaart.
‘Oh, dat is het dorp waar de meeste van mijn patiënten oorspronkelijk vandaan komen. Drie generaties schizofrenen. Veel wonen hier in de wijk’. Hij wijst uit het raam richting de flats langs de Europalaan.
‘Lekker dichtbij’, zeg ik. ‘Is dat normaal, zoveel waanzin uit een streek?’, vraag ik.
‘Wel als je ouders hun genen delen’, antwoordt hij.
‘Ze zijn blij met je, zie ik.
‘Hoezo?’
‘De kaarten’, zeg ik.
‘Ja, ze zijn nogal op me gesteld’, zegt hij niet zonder trots.
‘Wil je dat ik bij onze volgende afspraak een plattegrond van Nederland meebreng, dan kun je de herkomst van je Hollandse clientèle in kaart brengen?’
‘Dat lijkt me heel vreemd om te doen’, lacht hij.
Ik doe mijn jas aan. ‘Tot volgende week dan maar’, zeg ik en loop Zuiderpoort uit richting de bushalte op de Europalaan.