Twee keer raden: ik heb het moeilijk. Ik weet niet of ik het ooit niet meer moeilijk ga hebben. Ik ben gewoon zo iemand die over alles veel te veel nadenkt en niet kan loslaten. Misschien betert dat wel als ik eindelijk mezelf kan aanvaarden zoals ik ben, maar dat lukt me niet.
Het is moeilijk om je in te beelden hoe het is om jezelf echt niet graag te hebben, als je dat zelf niet zo voelt. Ik weet wel hoe het is. Ik kan niets, ben nergens goed in en kan me nooit eens bewijzen. Dat klinkt allemaal overdreven (en is het ook een beetje), maar ik heb niets dat ik een talent zou noemen. Ik ben in geen enkele sport goed, ik kan geen muziekinstrument bespelen, ik ben niet grappig, ik heb weinig uitgesproken meningen, ik ben naïef, ik ben egoïstisch, ik kan niet tegen mijn verlies, ik ben niets. Ik ben niets waard, en toch zijn er mensen die dat precies niet zien. Mensen die me toch nog graag hebben, of "fier" op me zijn. Ik snap niet dat Nick mij graag kan zien. Nick, die superslim is, die zowat alle muziekinstrumenten kan bespelen, die iedereen graag heeft, die grappig is, die in alle sporten beter is dan ik, die gelukkig is, die alles is wat ik ooit zal willen. Wat doet hij met iemand als ik die de hele tijd zaagt en ongelukkig is. Hoe houdt hij dat vol? En vooral, hoe lang houdt hij dat nog vol?
Hoe lang nog tot ik aanvaard dat ik niets ben, en hij alles is, maar dat hij me toch graag ziet? Hoe lang nog tot ik stop met twijfelen aan mezelf? Hoe lang nog tot ik iets vind waar ik beter in ben dan anderen? Hoe lang nog tot ik Nick trots kan maken dat ik zijn vriendin ben? Hoe lang nog tot ik stop met afzien? Hoe lang nog tot 'ik' stop? Ik kan mezelf en anderen enkel ongelukkig maken op lange termijn. Nick gaat niet bij mij blijven, en ik ga mezelf verliezen. Ik ga het leven verliezen. Toch wil ik dat niet, geloof me of niet. Ik wil leven, ik wil genieten, ik wil normaal zijn. Maar ik ben niet gemaakt om gelukkig te zijn. Zelfs de man van mijn leven kan dat gevoel niet altijd wegduwen. Ik heb hem nodig om het genoeg weg te duwen, zodat ik kan twijfelen of het misschien toch ooit nog betert. Want vanaf dat die zekerheid er is, ben ik niets meer waard, en dat wil ik niet.
Papa, kom me helpen. Vertel me dat jij je ook zo voelde, en dat het uiteindelijk allemaal niet waar bleek. Dat jij echt gelukkig bent geweest. Dat ik dat ook kan zijn. Geef me kracht om Nick graag genoeg te kunnen zien, zodat hij het weet en ik mezelf er niet in verlies. Geef me kracht om mezelf ook graag genoeg te zien, zodat ik weet dat ik goed genoeg ben. Want ik weet zelf niet hoe het moet.