Mijn hoofd zit vol. Chaos.
Ik ben ondertussen begonnen aan mijn tweede bachelor psychologie. Geweldig interessante studie, maar dit semester vraagt het te veel. Ik ben helemaal overweldigd door de onduidelijkheid van al die verwachtingen die naar mijn hoofd gesmeten worden. Ik verdwaal in artikels en teksten en sylabussen.
Daarnaast is alles eigenlijk best oke. Maar ik vind altijd wel iets om me zorgen over te maken of om over te zagen. Ik heb al zo vaak gezegd dat ik het moeilijk heb met Nick. Al zo vaak dat het me zelf begon te storen. Waarom heb ik het altijd zo moeilijk en waarom verandert daar niets aan? Op de eerste vraag vind ik moeilijk een antwoord, maar ik weet wel waarom er niets verandert: omdat ik er niets aan doe. Ik praat niet, ik discussieer niet, ik maak geen ruzie. Nee, ik zwijg, en dat past helemaal niet bij mij. Al mijn hele leven wordt er mij verteld dat ik het zo goed kan uitleggen en nu klap ik helemaal dicht.
Ook daar heb ik een verklaring voor gezocht. Ik ben bang dat ik Nick ga overweldigen met mijn gepieker en zorgen, en dat hij het gevoel gaat krijgen dat ik hem niet accepteer zoals hij is. Als dat gebeurt, vrees ik dat hij het te moeilijk gaat krijgen en af gaat haken, het gedaan gaat maken. Ik heb lang gedacht dat dat het allemaal niet waard is, dus ik heb gezwegen. Maar de laatste tijd voel ik hoe dat op me weegt, hoeveel kleine zorgen ik met me meedraag. Ik heb dus besloten één van de meest belastende dingen voor mij met hem te delen, en dat heb ik gisteren ook gedaan. Hij reageerde anders dan ik verwacht had. Hij viel uit de lucht en wist niet wat te zeggen, maar het raakte hem duidelijk wel. Ik had gedacht dat hij het moeilijk ging hebben om naar zijn rol in de moeilijkheden te kijken. Ik had gedacht dat hij zich zou afschermen en verdedigen en alles op mij zou afschuiven. Maar ik merkte dat hij er echt mee bezig was, ondanks dat hij toch niet wist wat hij er aan kon doen. We zullen wel zien. Ik ben alleszins blij dat ik het hem heb verteld en dat hij dat aanvaardde. We willen er dus allebei wel aan werken, en dat stelt me echt gerust.