Boomgezichten in het bos groeten en bekijken je. Als je ze herkent zie je ze overal. Soms is het alleen een oog, soms zijn het er vier. Ik kijk ze aan en praat tegen ze. Als er niemand in de buurt is natuurlijk. De bomen luisteren, ruisen instemmend met hun takken en zwijgen wijselijk. Op een dag stapte ik van het pad. Aangetrokken door een bijzondere. Op ooghoogte. Ik bleef staan en keekk hem aan. Het maakte dat ik mij getroost voelde voor de pijn waarvan ik niet wist dat die nog zo heftig was. Alle verdriet kwam omhoog en ik rilde ervan. Ik had het dus nog niet verwerkt. De boom wist het gewoon. Met mijn armen reikte ik om de houtenschors. Hoe lang ik er stond weet ik niet meer. De opgekomen emotie kon ik langzaam loslaten. Eindelijk. ‘Dank je boom.’ Fluisterde ik zachtjes.
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.