Zonder jou, Sofie, verkeer ik in de onmogelijkheid om te leven. Op terrasjes, op de trein, in de concertzaal ... Overal inventariseer ik koppeltjes. En geloof me, Chopin is maar half zo aangrijpend als je die arm over je schouder of die vingers door je haar moet missen.
Jouw arm. Jouw vingers.Eén keer hebben we mekaar gezien, Sofie, maar lang genoeg om te weten: hier zit muziek in.
Wacht dus alsjeblief niet tot de kersen rijp zijn om van je te laten horen.
Een paar noten, zodat ik het kan uitzingen tot de zomer.
Ingemar