Kortrijk, 15 mei 2018
Ben,
Onze eerste ontmoeting dateert al van enige tijd geleden. We schrijven eind september 2000: de eerste activiteit van de studentenvereniging. Jij nam deel als ‘peter’ van de nieuwkomers; de groep waartoe ik behoorde. Diep vanbinnen in ons allebei woedde een hevig verlangen naar een lief en naar een hechte verbondenheid. Een verlangen naar ‘thuiskomen’. We bleken niet alleen onze studiekeuze gemeenschappelijk te hebben, we deelden ook een diepe gekwetstheid en een wezenlijk gemis. Allebei wisten we maar al te goed hoe het voelde om zware verantwoordelijkheden op die frêle kinderschoudertjes mee te torsen. Verantwoordelijkheden die je op je achttiende niet zomaar even aflegt.
Zo hebben we elkaar dus ontmoet: met een verzwaard hart. En niet met die onbevangenheid zo eigen aan die leeftijd. Jij was de eerste en nog altijd de enige bij wie ik echt helemaal mezelf kan zijn. Met al mijn kleuren en mijn niet-aflatende gedachten– en woordenstroom. De eerste ook bij wie ik het masker kon afleggen van het immer vrolijke meisje dat de hele wereld aankan.
Sindsdien ontmoeten we elkaar telkens opnieuw: in het dagdagelijkse (samen)leven en in onze zoektocht naar dat ontbrekende stuk van onszelf. Het leverde tot nu toe een intense en best wel woelige tocht op. Eén die ons reeds in vele uithoeken van de wereld, maar ook dichter bij huis bracht. En nog meer in de diepe krochten van onze innerlijke wereld. Het tempo en de manier waarop we daar allebei betekenis en inhoud aan geven, verschilt bij momenten stevig. Soms zorgt dat voor verwijdering, andere momenten voor een diepere connectie. Onze ontmoetingen houden ons een spiegel voor en die is niet altijd even mals. Gelukkig is er ook onze humor: één welgemikte opmerking van jou kan me nog steeds op slag ontwapenen.
Reeds van bij het prille begin stimuleren we elkaar in onze ontwikkeling. En waar nodig zetten we de ander met de voeten op de grond. Zo ontdekken we steeds meer wie we zijn, als individu en als koppel. Hoe je je verhoudt tot elkaar en tot de wereld. Samen leren we het leven te leven: elke dag opnieuw is een kans om daarin te groeien. En de grootste uitdaging blijft: dicht bij onszelf blijven. En stukje bij beetje loskomen van die verwachtingen die niet de onze zijn.
Intussen overstijgt onze band steeds meer die leegte die ons initieel naar elkaar toe gedreven heeft. En daarmee zijn we ook op een heel belangrijk punt in ons leven aanbeland. Een punt dat we steeds voor ons uitgeschoven hebben, maar nu kunnen we er niet meer omheen: durven we de keuze maken om onszelf en de ander te ontmoeten in die tot nog toe onbestaande rol in ons leven? Misschien wel de meest bijzondere en meest uitdagende. En daarin een nieuw wezentje te ontmoeten ...
Veel liefs,
Daphne